«Είμαι πολύ συμφιλιωμένος με τον θάνατο. Μη σου πω ότι τον επιζητώ κιόλας».

Με αυτά τα λόγια ο Παύλος Χαϊκάλης δήλωσε ιδιαίτερα συμφιλιωμένος με την ιδέα του θανάτου.

«Δεν είμαι καταθλιπτικός, πιστεύω όμως ότι ο θάνατος είναι το ωραιότερο πράγμα στη ζωή του ανθρώπου, απλώς δεν το ξέρει. Ο κόσμος τρέμει τον θάνατο λες και είναι κάτι. Τι φοβάται ο άνθρωπος; Αυτά που θα συναντήσει. Γιατί ίσως έρθει η δικαιοσύνη, η κρίσης της συνείδησής του. Αλλά όλη η φιλοσοφία της ζωής είναι λάθος. Χαιρόμαστε όταν έρχεται ένα παιδί στη ζωή και κλαίμε όταν φεύγει κάποιος. Κλαίμε όταν φεύγει κάποιος, αντί να πανηγυρίζουμε γιατί λυτρώθηκε μια ψυχή ζώντας σε έναν πλανήτη. Σε έναν πλανήτη ο οποίος τι έχει; Είναι γεμάτος τοξίνες, βάσανα, υποχρεώσεις, σεξουαλικές ανάγκες», εξήγησε στο περιοδικό Down Town.

Και συνέχισε: «Γενικά παλεύουμε για πράγματα. Υπάρχει, επίσης το στοιχείο της κτητικότητας, αλλά στην ουσία τίποτα δεν είναι δικό μας. Κανένας δεν είναι δικός μας. Ούτε το σπίτι μας, ούτε η γυναίκα μας, ούτε το παιδί μας, ούτε η δουλειά μας. Δεν ανήκουν σε κανέναν γιατί όλα φθείρονται. Είναι όλα αναλώσιμα. Υπάρχουν άνθρωποι που λένε “ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώ…ς μας”. Σεβαστό. Εγώ πιστεύω ότι ερχόμαστε και ξαναερχόμαστε, γιατί δεν μπορεί να υπάρχει ένα δίκαιο στο σπίτι, ένα δίκαιο στο κράτος και να μην υπάρχει ένα συμπαντικό δίκαιο, μια συμπαντική δικαιοσύνη».