Ένας πραγματικός «μαχητής της ζωής» ήταν ο Δημήτρης Σιάχος που έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 44 ετών. Στα 24 του χρόνια διαγνώστηκε με καρκίνο και παρά το γεγονός ότι οι γιατροί του έδιναν πολύ λίγο χρόνο ζωής, έδωσε μία μεγάλη μάχη και την κέρδισε. Τα κατάφερε και ζούσε μία κανονική ζωή, ώσπου στα 43 του ο καρκίνος επανεμφανίστηκε.
Ήταν ενεργό μέλος της Νέας Δημοκρατίας και παρά την καταπόνησή του από τις χημειοθεραπείες, ως την τελευταία στιγμή ασχολούνταν ενεργά με τα δρώμενα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Από το Γραφείο Τύπου της Νέας Δημοκρατίας εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:
«Ένας πραγματικός αγωνιστής, ο Δημήτρης Σιάχος, έφυγε από κοντά μας. Συγκρούστηκε σκληρά με τον καρκίνο, ξέροντας ότι η μάχη ήταν άνιση, χωρίς όμως ποτέ να λυγίσει.
Ανέπτυξε, ταυτόχρονα, έντονη δραστηριότητα για την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας στην στήριξη όσων δίνουν τον ίδιο αγώνα. Όλοι μας στη Νέα Δημοκρατία, στην οποία πολλά προσέφερε, τον αποχαιρετούμε με θλίψη. Στους οικείους του εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια».
Στην ιστοσελίδα του, wincancer.gr, ο Δημήτρης Σιάχος έχει γράψει ένα συγκλονιστικό μήνυμα προς όσους πάσχουν από καρκίνο. Αξίζει να το διαβάσετε.
«Το μήνυμα μου !
Ορκωμοσία ως πτυχιούχος του Τμήματος Μηχανολογίας του ΤΕΙ ΠειραιάΛίγες εβδομάδες πριν, στις 2 Μαρτίου, επισήμως μου ανακοινώθηκε ότι πάσχω εκ νέου από καρκίνο, καθώς μου εμφανίστηκε μια επιθετική μετάσταση στο συκώτι…
Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ενημερώσω τη γυναίκα μου και τους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους και να τρέξω στον γιατρό στον οποίο θεωρώ ότι χρωστάω τη θεραπεία μου από τη νόσο, 18 χρόνια πριν.
Παρότι ήμουν προετοιμασμένος για όλα τα ενδεχόμενα, η φόρτιση μου ένοιωσα εκείνες τις στιγμές ήταν πραγματικά απερίγραπτη…
Γύρισα στο σπίτι και έψαξα μια φωτογραφία.
Όταν τη βρήκα ένοιωσα τεράστια ανακούφιση.
Την κοίταξα για ώρα και πήρα δύναμη.
Αυτή τη φωτογραφία ντρεπόμουν να την παρουσιάσω για 18 χρόνια, γιατί είμαι χωρίς μαλλιά, κάτασπρος και 30 κιλά πιο αδύνατος…
Είναι η φωτογραφία από την ορκωμοσία μου ως πτυχιούχος του Τμήματος Μηχανολογίας του ΤΕΙ Πειραιά στις 30 Σεπτεμβρίου του 1998, τέσσερις σχεδόν μήνες μετά τη διάγνωση του πρώτου μεγάλου καρκίνου, που σειρά γιατρών χαρακτήρισε μη ιάσιμο, δίνοντάς μου ελάχιστο χρόνο ζωής.
Κοίταξα τη φωτογραφία και είπα:
«Όπως τα κατάφερα τότε, θα τα καταφέρω και τώρα. Το χρωστάω στο Νικόλα, στην Πίστη, στ’ αδέλφια, στη μάνα μου, στους ανθρώπους που με αγαπούν…».
Αυτή τη φορά αποφάσισα να δώσω τη μάχη δημόσια.
Αφενός γιατί η αγάπη και τα μηνύματα του κόσμου μου δίνουν απίστευτη δύναμη αλλά και γιατί νοιώθω πως έχω υποχρέωση να μιλήσω και να δώσω δύναμη σε χιλιάδες ανθρώπους και τις οικογένειές τους που δίνουν σιωπηλά τη μάχη με τον καρκίνο κάπου δίπλα μας.
Είμαι σίγουρος ότι με τη βοήθεια του Θεού, την αγάπη των ανθρώπων, με πίστη και ελπίδα, όλα τα εμπόδια ξεπερνιούνται.»
