Τα 10 ΛΑΘΗ που σίγουρα δεν πρόσεξες στoν “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών”…
Νο 10. Ο ‘άμπαλος’ Μπάλρογκ
Στην πρώτη ταινία, στα ορυχεία της Μόρια, ο Γκάνταλφ πολεμάει πάνω στη γέφυρα του Κάζαμ-ντουμ τον αρχαίο δαίμονα Μπάλρογκ, μέχρι που καταφέρνει και τον ρίχνει από κάτω, στην άβυσσο.
Στ’αλήθεια, απ’τη στιγμή που ο Μπάλρογκ έχει εμφανέστατα δύο πελώρια φτερά στην πλάτη του, γιατί ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ δεν τα χρησιμοποιεί;! Δεν φαίνεται καν να τα κουνάει, λες και δεν υπάρχουν! Εκτός αν εξελικτικά αχρηστεύτηκαν τα φτερά του, όπως στις κότες και απλά.. υπάρχουν. Αν είναι έτσι, αν φταίει η θεωρία του Δαρβίνου δηλαδή, τότε πάσο.
Αλλά, ακόμα και στην αρχή της δεύτερης ταινίας που βλέπουμε την πτώση του, δεν τα χρησιμοποιεί καν για να ανακόψουν την κάθοδο του. Και γενικά δεν έκανε και πολλά πράματα ο Μπάλρογκ ε; Δε σκότωσε κανέναν, δε τραυμάτισε κανέναν και ακόμα και τον Γκάνταλφ, τείνω να πιστέψω ότι κατά λάθος μπλέχτηκε το μαστίγιο στα πόδια του και τον έριξε και αυτόν. Που δηλαδή καλό του έκανε του Γκάνταλφ, αφού λόγο αυτού του γεγονότος ανέβηκε και level. Το μόνο που έκανε τελικά ο συγκεκριμένος εχθρός ήταν να μουγκρίζει και να δείχνει awesome.
Balrog – o Forrest Gump των αρχαίων δαιμόνων.
Νο 9. Τα ασταμάτητα άλογα
Αυτό το είδαμε στη δεύτερη και στη τρίτη ταινία. Την πρώτη φορά ο βασιλιάς με μια χούφτα άτομα εξορμούν απ’το υπό πολιορκία κάστρο του Helms Deep πάνω σε άλογα και τη δεύτερη εφορμούν πάνω στον εχθρό με τα άλογα στα Pelinor Fields. Εκατοντάδες ορκ χτυπιούνται και ποδοπατιούνται απ’τα ασταμάτητα άλογα που δεν φρενάρουν ούτε στιγμή. Το αποτέλεσμα στην αρχή μου φαινόταν εντυπωσιακό, μα τώρα μου φαίνεται απλά χαζό. Το στέρνο των αλόγων κατά τη τρεχάλα τους να στουκάρει δεκάδες ορκς και όχι μόνο να μην παθαίνουν τίποτα, αλλά να μη τους κόβεται καν η ταχύτητα.
Και σκέφτομαι εγώ τώρα με το geek μυαλό μου: ακόμα και το ατσαλένιο δέρμα του Κολοσσού απ’τους X-men να είχανε τα άλογα και πάλι δε θα τα σταματούσε η ορκθάλασσα που είχανε μπει; Είναι πρακτικό το ζήτημα. Αν ήταν έτσι, και τα άλογα τα κατάφερναν μια χαρά, δε χρειαζόταν καν να πολεμήσουν οι άνθρωποι. Απλά να βόλταραν με τα άλογα απ’τη μια μεριά ώς την άλλη και αυτό ήταν. Πάνε τα ορκς.
Νο 8. Το δέντρο που τρέχει να σβηστεί.
Οι Έντ, τα αιωνόβια σοφά δέντρα επιτίθενται στο Isengard. Κάποια ορκ πετυχαίνουν με φλεγόμενα βέλη μερικά δέντρα και αυτά αρπάζουν αμέσως φωτιά. Η μάχη συνεχίζεται. Τα δέντρα καταφέρνουν και σπάνε ένα φράγμα με νερό πλυμμηρίζοντας τον τόπο. Στην επόμενη σκηνή βλέπουμε τα δέντρα να αντιστέκονται στο ρεύμα του νερού (που τους φτάνει ως τα πόδια) και στο background παρατηρούμε ένα απ’τα δέντρα που έχει πιάσει φωτιά να τρέχει σαρδανάπαλα και να βουτάει το κεφάλι του στο νερό για να τη σβήσει.
Καταλαβαίνω πως εδώ ο Πήτερ Τζάκσον ήθελε να κάνει πλάκα, μα το αποτέλεσμα είναι ελαφρώς γελοίο. Απ’τη μια μας δίνεις αυτούς τους σοφούς και τόσο σοβαρούς Εντ και απ’την άλλη μας δείχνεις ένα δέντρο να τρέχει και να βουτάει σα καρτούν. Απλά είναι σα να ακυρώνεις τη σοβαρότητα τους σε μια σκηνή τριών δευτερολέπτων. Εντάξει ξέρω, δεν πειράζει τόσο, δεν ήταν μεγάλη σκηνή, οκ. Απλά λέω..
Νο 7. Τα ‘από μηχανής θεός’ γεγονότα
Ξαφνικά εμφανίζεται ο (νεκρός) Γκάνταλφ στο δάσος του Φάνγκορν με καινούργιο ραβδί, μαλλί μπριγιαντισμένο, χωρίστρα-χάρακας και ρούχα καθαρότερα και από δεξιώση του ναυτικού και τους λέει ότι πλέον είναι ο Γκάνταλφ ο Λευκός. Για κάτσε ρε μεγάλε, αφού εγώ σε είδα ξεκάθαρα να πεθαίνεις, τι έγινε; “Με στείλανε πίσω” η απάντηση του. Ααα μάλιστα, ωραία, πολύ βολική αυτή η αόριστη εξήγηση. Να υποθέσω ότι μέχρι το τέλος της ιστορίας δεν θα ξαναναφερθείς για αυτό το γεγονός, έτσι; Ναι. Σωστά υπέθεσα.
Ο Σάουρον καταστρέφεται, οι πύργοι του πέφτουν και πανίσχυροι σεισμοί κάνουν τη γη κυριολεκτικά να υποχωρήσει κάτω απ’τα πόδια εκατοντάδων ορκ, στέλνωντας τους στο θάνατο τους, αλλά αφήνοντας ΚΑΘΕ ΕΝΑ ανθρώπινο ον απείρακτο.
Όπου στέκονται οι καλοί: γερό, στέρεο έδαφος.
Όπου στέκονται οι κακοί: καταβόθρα αποβράσματα!
Τόσο επιλεκτικό σεισμό πρώτη φορά βλέπω. Μάλιστα η γη υποχωρεί κάνοντας ένα εμφανέστατο ημικύκλιο γύρω απ’το στρατό των ανθρώπων, δείχνωντας έτσι την προτίμηση της αβύσσου για ορκ κρεατάκι.
Νο 6. Ο νάνος – κωμικός
Σε μια τόσο μεγάλη παραγωγή δε γινόταν να έλειπε το κωμικό στοιχείο. Και ο κλήρος πέφτει στο νάνο. Μα φυσικά, αφού οι κοντόχοντροι, τριχωτοί άνθρωποι είναι αστείοι, σωστά;
ARE U FUCKING KIDDING ME?! Το νάνο;! Ο ποιο στιβαρός, αμίλητος χαρακτήρας, και τον χρησιμοποιείς για να γελάσει το κοινό; Ο χαρακτήρας που θα έπρεπε να είναι το τανκ της συντροφιάς, ο μπροστάρης, το μοσχάρι, το ντούκι! Είναι σαν να έβαζες τον Πάνθρο απ’τους Θάντερκατς, να λέει συνέχεια μαλακίες για να γελάει ο κόσμος!
Δεν αμφιβάλλω ότι σε κάποιες σκηνές είχε πλάκα, όπως όταν επιδύκνειε την ψωροπερηφάνια του, μα στιγμιότυπα όπως να τον κρατάνε απ’τα μούσια, να πέφτει από άλογα, να πνίγεται με το καπνό, να αλληθωρίζει και να φυσάει τα φαντάσματα, είναι απλά γελοίες. Κάποια στιγμή νόμιζα ότι έβλεπα τον Τζιμ Κάρεϊ!
Δεν ξέρω αν άρεσε στον κόσμο το ότι χρησιμοποιήσαν και στις τρεις ταινίες τον νάνο σαν αντικείμενο γέλιου, όμως εγω πιστεύω ότι πραγματικά το παρατραβήξανε και του χαλάσαν το πρεστίζ. Θυμάμαι στο σινεμά κοριτσόπουλα να γελάνε απλά με το που έδειχνε το νάνο, επειδή η ταινία τους είχε περάσει ότι είναι χαρακτήρας γέλιου και περίμεναν να κάνει κάτι αστείο ! Ποιος, ο νάνος. Να γελάνε κοριτσόπουλα μαζί του. Που κανονικά έπρεπε να γαμούσε και να έδερνε. Ή να έδερνε και να γαμούσε. Καταραμένοι κλισέ χαρακτήρες..
Νο 5. Οι χαζοί εξαπατούν τους σοφούς (ή Χόμπιτ VS Σοφοί= 1-0)
Ενώ ο Γκάνταλφ σπάει το σοφό κεφάλι του για να βρει την απάντηση στο αίνιγμα της πόρτας για τη Μόρια, τη λύση δίνει ο Φρόντο. Αβίαστα, αβασάνιστα, καθημερινά στο χώρο σας. Ακούστηκε σαν αστείο; Μάλλον γιατί είναι!
Το κουφό όμως είναι όταν οι δύο πλέον χαζοί της συντροφιάς -ο Μέρυ και ο Πίπιν (ακόμα και απ’τα ονόματα καταλαβαίνεις για το τι βούρλα πρόκειται), εξαπατούν με έξυπνο τρόπο τα πάνσοφα και αιωνόβια δέντρα, για να πολεμήσουν στο Isengard.
Καταλαβαίνω το παραλληλισμό εδώ, ότι ακόμα και οι ποιο σοφοί δε βλέπουν τα απλά πράματα μπροστά τους όπως οι απλοί άνθρωποι και όλα αυτά, αλλά δε μου κάθεται, thats all. Μου φαίνεται πολύ απλοποιημένο και ξεπεταγμένο στα γρήγορα.
Μα ο Μέρυ και ο Πίπιν;!
Νο 4. Το ξωτικό – ποζεράς
Το ξέρω πως τα ξωτικά υποτίθεται ότι είναι ανώτερα πνευματικά και κατέχουν ιδιότητες και δυνάμεις ανώτερες από τους ανθρώπους και όλα αυτά, μα όταν μου βάζεις τον Λέγκολας να κάνει σκέιτμπορντ πάνω στην ασπίδα, αυτό λέγεται απλά Αμερικανιά.
Παρομοίως, όταν τον βάζεις να κατεδαφίζει ένα ολόκληρο Όλιφαντ κάνωντας πατινάζ στην προβοσκίδα του και μετά στήσιμο μπροστά στη κάμερα, αυτό λέγεται απλά ποζεριά. Και φτηνή ποζεριά.
Απλά πράματα. Τα μιλήσαμε, τα κανονίσαμε. Πάμε παρακάτω τώρα.
Νο 3. Η απουσία gore
Έχουμε δύο στρατούς αντιμέτωπους -ο ένας μάλιστα πολύ αιμοβόρος (με φονικά όπλα, σουβλερά δόντια, τέρατα, κλπ) και συγκρούονται αλύπητα σε όλη τη τριλογία. Παραδόξως πρέπει μάλλον να το κάνουνε πολύ διακριτικά, καθώς το αίμα και οι ακρωτηριασμοί είναι ελάχιστοι. Δηλαδή σε τέτοια τριλογία, με δράκους και ανθρωπόμορφα τέρατα με σουβλερά δόντια, που πρέπει να γίνεται κυριολεκτικά μακελειό απ’την αρχή ως το τέλος, περιορίζεται σε λίγες σταγόνες αίμα και αυτές στην πρώτη ταινία.
Αλλά φυσικά, όταν οι παραγωγοί θέλουν να χτυπήσουν όλα τα ηλικιακά κοινά και να πέσει κατακόρυφα το PG, τότε πρέπει να έχουμε και θυσίες.. εις βάρος του ενήλικου θεατή δηλαδή.
Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω την σκηνή που ο νάνος έχει βυθίσει το τσεκούρι του σε ένα τερατώδη λύκο και όταν το βγάζει φαίνεται απλά μια στάμπα σα ροχάλα. Κανονικά έπρεπε να έχει βαφτει στο κόκκινο μέχρι τον καρπό! Όταν βλέπω μια τέτοια παραγωγή που έχουν δώσει βάρος σε τόσα πολλά πράματα, είναι απλά άδικο και αναληθοφανές να μην έχει gore η ταινία.
Τρεις αποκεφαλισμούς είδαμε και από αυτούς οι δύο είναι στη πρώτη ταινία και και ο τρίτος είναι κομμένη σκηνή στην τελευταία ταινία!
Νο 2. Για όλα φταίει ο Έλροντ
Βασικά ο Άρχοντας θα μπορούσε να έχει λήξει πριν καν αρχίσει. Όταν διηγείται ο σοφός αρχηγός των ξωτικών Έλντορ, τη μάχη στο Βουνό του Χαμού, το βλέπουμε όλο σε φλασμπάκ. Μαζί με τον γιο του Ισίλντουρ, που μόλις έχει πάρει στα χέρια του το Ένα δαχτυλίδι, μπαίνουν στο βουνό για να το πετάξουν στη λάβα. Εκεί, ο γιος του Ισίλντουρ κυριεύεται απ’το δαχτυλίδι και παρόλες τις φωνές του Έλντορ, αυτός σηκώνεται και φεύγει και ο Έλροντ απλά τον κοιτάει.
Απλά. Τον. Κοιτάει.
Ο Έλροντ ο σοφός αρχηγός των ξωτικών, αντι να πιάσει τον γιο του Ισίλντουρ και να τον πετάξει μες στη λάβα μαζί με το δαχτυλίδι, τον άφησε να φύγει, προκαλώντας έτσι ένα σατανικό στρατό να αναγεννηθεί και να υποτάξει σχεδόν όλη τη Μέση Γη, σκοτώνοντας χιλιάδες ανθρώπους, όλο το βασίλειο των νάνων, τους Έντ, την εξορία των δικών του και την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος.
Ο Έλροντ μες στη μεγάλη σοφία του δεν σκέφτηκε ότι ο θάνατος ενός αθώου είναι προτιμότερος απ’το θάνατο χιλιάδων. Και όχι δε φταίει το ότι φοβόταν πως θα τον κυριέψει και αυτόν το δαχτυλίδι. Δε θα το φόραγε καν. Δέκα βέλη στη πλάτη του γιου του Ισίλντουρ ή εστω ένας αποκεφαλισμός αρκούσε και θα έπεφτε μες στη λάβα, μαζί με το δαχτυλίδι.
Είναι απλά ηλίθιο να είσαι τόσο κοντά στο τέλος και απλά να κάθεσαι και να μη προσπαθείς καν. Ειδικά όταν έχεις και αιωνόβια σοφία.
Νο 1. Τώρα κλαις, γιατί κλαις.
Και αισίως φτάσαμε στο ποιο εκνευριστικό πράγμα από όλα. Το κλάμα. Σε αυτή τη τριλογία δε κλαίνε απλώς, γίνεται της πουτάνας. Και μιλάμε για μυξοκλάμα με λυγμούς όχι μαλακίες.
Όλοι κλαίνε εδώ, χόμπιτς, άνθρωποι, ξωτικά, χαμός! Μόνο οι μάγοι δε κλαίνε αλλά θα πρέπει να έχουν κάνει κανένα spell αόρατων δακρύων or something.
Σίγουρα το να βάζεις τους πρωταγωνιστές σου να κλαίνε, είναι κάτι που προσωπικά μου αρέσει. Δείχνει το πόσο ανθρώπινος είναι ο χαρακτήρας. Πόσο ευαίσθητος και αδύναμος μπορεί να είναι μέσα του. Όμως με μέτρο. Στον άρχοντα, μου έχει μείνει η εντύπωση πως κάθε φορά που έβλεπα τον Φρόντο με τον Σαμ, έκλαιγαν. Μου θύμισε το “Καλημέρα Ζωή” που έβλεπε τα μεσημέρια η γιαγιά μου και το δάκρυ πήγαινε κορόμηλο.
Αγαπητέ Πήτερ Τζάκσον, το να βάζεις τους πρωταγωνιστές σου να μυξοκλαίνε με τη κάθε ευκαιρία δε δείχνει ευαισθησία. Δείχνει απλά φλώρικο και γκέι. Σε μια δόση μάλιστα, μου πέρασε απ’το μυαλό μη και συζήσουνε στο τέλος ο Φρόντο με το Σαμ, τόση αγκαλιά και κλάμα που ρίξανε μαζί, αλλά ευτυχώς το ξεκαθάρισε εν τέλει.
Αν ήμουν εγώ που θα κατέστρεφα το Δαχτυλίδι, για να σωθεί ένας λαός σα τα χόμπιτ, που τους πρήζονται τα μάτια απ’το κλάμα κάθε φορά, θα έλεγα μέσα μου “γάμα το, δεν αξίζει” και θα πήγαινα για κυνήγι-Χόμπιτ μαζί με τους Νάζγκουλ.
tocinemadaki.gr
