Ο π. Δημήτριος Παπαστέργιος διακονεί στην 32η Ταξιαρχία Πεζοναυτών Βόλου και συμμετέχει ενεργά στις στρατιωτικές ασκήσεις, κερδίζοντας με την τόλμη του την εκτίμηση όλων των συναδέλφων του
Στη χώρα μας οι στρατιωτικοί ιερείς διαδραματίζουν έναν σημαντικό ρόλο μέσα στα στρατόπεδα. Ενας από αυτούς τους στρατιωτικούς ιερείς είναι ο π. Δημήτριος Παπαστέργιος, ο οποίος διακονεί στην 32η Ταξιαρχία Πεζοναυτών Βόλου
Ο π. Δημήτριος όμως δεν είναι μόνο ο ιερέας στη μονάδα αυτή αλλά και ενεργό μέλος στις στρατιωτικές ασκήσεις, καθώς έχει στο ενεργητικό του έως σήμερα δεκάδες άλματα με αλεξίπτωτο. Ενα από αυτά έγινε πριν από λίγους μήνες με Aμερικανούς Rangers – πεζοναύτες, οι οποίοι έμειναν έκπληκτοι με την τόλμη και την ανδρεία του.
Εφημερίδα επικοινώνησε με τον π. Δημήτριο Παπαστέργιο, o oποίος με χαρά μοιράστηκε μαζί μας εμπειρίες πίστης και αυταπάρνησης από τη μέχρι τώρα πορεία του στις Ειδικές Δυνάμεις του Στρατού. «Οι στρατιωτικοί ιερείς είναι δίπλα στους νέους. Μεταλαμπαδεύουν στα παιδιά Χριστό και Ελλάδα. Ο,τι πήραμε από τους γονείς και τους παππούδες μας προσπαθούμε να το μεταλαμπαδεύσουμε στους νέους ανθρώπους. Είναι μεγάλη η τιμή που δίνεται στους πεζοναύτες. Καθένας από αυτούς μπορεί να έχει διάφορα προβλήματα και πολλές αγωνίες. Ολα αυτά τα προβλήματα λύνονται όμως στην εξομολόγηση» αναφέρει ο π. Δημήτρης.
ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ
Στη συνέχεια ανασύρει από τη μνήμη του ένα περιστατικό με στρατιώτη στη Σχολή Αλεξιπτωτιστών, που τον προβλημάτισε: «Θυμάμαι πολύ ζωηρά ότι δήλωνε άθεος, ότι δεν πίστευε σε τίποτα. Βλασφημούσε συχνά και εμάς τους ιερείς. Ελεγε ότι το μόνο που πιστεύει είναι ο Μαρξ. Αυτός ο στρατιώτης, όταν μπήκαμε στο αεροπλάνο και φτάσαμε στο σημείο να ανοίξει η πόρτα του αεροσκάφους για να κάνουμε το άλμα μας, άρχισε κρυφά να κάνει την κίνηση για να σχηματίσει τον σταυρό του.
Είχε το χέρι πάνω στο εφεδρικό αλεξίπτωτο και κρυφά έκανε τον σταυρό του. Ο φόβος στον αέρα είναι διαφορετικός από όταν είσαι στο έδαφος και μιλάς εκ του ασφαλούς. Οταν φτάσαμε κάτω, του είπα: “Βρε Γιώργη, φοβήθηκες; Εσύ δεν είπες ότι δεν πιστεύεις πουθενά;” Εκεί μου απάντησε: “Πάτερ Δημήτριε, όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο παγωμένος αέρας, φοβήθηκα και έκανα τον σταυρό μου. Τι άλλο να έκανα;” Από εκεί και πέρα γίναμε οι καλύτεροι φίλοι». Ο π. Δημήτριος πιστεύει πως το γεγονός ότι είναι αλεξιπτωτιστής είναι θαύμα της Παναγίας Πορταΐτισσας, της Παναγίας Ακρωτηριανής και του Ταξιάρχη Αρχαγγέλου Μιχαήλ Μανταμάδων.
ΟΝΕΙΡΟ ΖΩΗΣ
«Το να γίνεις αλεξιπτωτιστής και να κάνεις τον στόχο σου πραγματικότητα θέλει πολύ μεγάλο κόπο. Τον αγώνα που κάνεις και τις δοκιμασίες που περνάς μόνο με τη βοήθεια της Παναγίας και πολλή προσευχή μπορείς να τα καταφέρεις.
Τα αλεξίπτωτα ήταν όνειρο ζωής για μένα. Εχω κάνει αρκετά άλματα έως τώρα» λέει με υπερηφάνεια ο π. Δημήτριος. Παράλληλα, θυμάται το πρώτο άλμα του ως ιερέας. «Ηταν τέτοιο το ηθικό, τέτοιο το μήνυμα που μετέφερε ο στρατιωτικός ιερέας με το τιμημένο ράσο και από κάτω τη στολή του πεζοναύτη, ώστε να παίρνουν κουράγιο όσοι ήταν δίπλα. Δεν μπορώ να σας περιγράψω την εικόνα. Να μπαίνει μπροστά ο παπάς μαζί με τον στρατηγό, να βουτάνε στο κενό και από πίσω οι πιτσιρικάδες να λένε: “Ρε συ, πέφτει ο παπάς και δεν θα πέσουμε εμείς;”» αναφέρει.
Ως προς τους κινδύνους, λέει χαρακτηριστικά: «Υπήρξαν περιπτώσεις που κινδυνέψαμε και, με τη βοήθεια του Ταξιάρχη, εκεί που πήγαινε να γίνει κακό, γινόταν το καλό. Κάθε άλμα είναι ξεχωριστό. Καθένα έχει τους δικούς του κινδύνους. Κανένα άλμα δεν είναι το ίδιο με το προηγούμενο». Και προσθέτει: «Ολοι, προτού πέσουμε, κάνουμε τον σταυρό μας. Κάθε φορά που γίνεται ένα άλμα, αισθάνεσαι πως είσαι πολύ κοντά στον Θεό. Μπορεί κάποιος να μην πιστεύει τίποτα, να ανήκει οπουδήποτε, όταν όμως ανοίγει η πόρτα και πέφτει στο κενό, εκεί, από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, κάνει τον σταυρό του. Πέφτουμε συνήθως από τα 1.500 πόδια, οπότε καταλαβαίνετε τι συμβαίνει».
ΟΙ ΣΗΜΑΙΕΣ
Ο π. Δημήτριος μιλά και για τη γνωριμία του με τους Αμερικανούς Rangers: «Οι Αμερικανοί, επειδή έχουν κι αυτοί στρατιωτικούς ιερείς και κάνουν κι εκείνοι άλματα, αισθάνθηκαν διαφορετικά την παρουσία του ορθόδοξου στρατιωτικού ιερέα.
Οι δικοί τους δεν έχουν την κόμη και τα γένια. Αισθάνθηκαν μεγάλη τιμή και μάλιστα ο Αμερικανός Ranger, ο λοχίας, μου χάρισε τη δική του αμερικανική σημαία και εγώ του έδωσα τιμής ένεκεν την ελληνική σημαία που είχα στο αριστερό μπράτσο μου. Ανταλλάξαμε σημαίες σε ένδειξη τιμής και σεβασμού στο έργο του καθενός».
«Δεν έχει ο ελληνικός λαός να φοβάται τίποτα. Η Παναγιά σκεπάζει την Ελλάδα»
O π. Δημήτριος στέλνει το δικό του μήνυμα για το ηθικό των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, τονίζοντας τα εξής: «Δεν έχει ο ελληνικός λαός να φοβάται τίποτα. Με πίστη στον Θεό και στην Παναγία μας, οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις, και δη οι Ειδικές Δυνάμεις, είναι πανέτοιμες να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε απειλή, όποια στιγμή και ώρα και αν προκύψει. Πάντοτε εκπαιδευόμαστε με πολύ ιδρώτα και κόπο. Κανένας δεν θέλει τον πόλεμο και ιδιαίτερα η Εκκλησία, που προσεύχεται υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, αλλά δεν θα προδώσουμε και τα ιερά και τα όσια της φυλής και της πατρίδας μας. Η Παναγιά έχει σκεπάσει την Ελλάδα».
Κλείνοντας τη συνομιλία μας αισθάνεται την ανάγκη να πει ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεται καθημερινά, αλλά και σε όλους όσοι στάθηκαν δίπλα του στα χρόνια της επίπονης εκπαίδευσής του. «Θέλω να ευχαριστήσω όσους βοήθησαν στο πνευματικό έργο μου και στην ειδική εκπαίδευσή μου.
Είναι πάρα πολλοί άνθρωποι, τους οποίους αγαπώ. Δεν θα τους ονομάσω, για ευνόητους λόγους, αλλά τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, και ιδιαίτερα την πολιτική και τη στρατιωτική ηγεσία για την εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό μου και προς τα πρόσωπα όλων των στρατιωτικών ιερέων που υπηρετούν στον ελλαδικό χώρο και όχι μόνο» τονίζει.
