Η αφορμή για αυτό το κείμενο ήταν η φράση μιας κοπέλας «πως μπορείς και είσαι χαμογελαστός αφού ο μπαμπάς σου έχει πεθάνει τόσο πρόσφατα;» Με έβαλε σε σκέψεις και έτσι αποφάσισα να μοιραστώ ένα τόσο σοβαρό προσωπικό μου θέμα, τώρα που οι μήνες έχουν φύγει από εκείνη την μαύρη ημέρα, την 4η Αυγούστου!
Τίποτα δεν μπορείς να υπολογίσεις, πραγματικά σε αυτή την ζωή, δεν ξέρεις ποτέ πότε θα πάψεις να χαμογελάς, και να ζεις μέρες ξέγνοιαστες, που τίποτα δεν θα απασχολεί το μυαλό σου!
Για να μην στα πολυλογώ, ο μπαμπάς αρχές του 17 επισκέπτεται ένα δημόσιο νοσοκομείο, όρθιος, σε παρακαλώ να δώσεις προσοχή, πήγε όρθιος επειδή πονούσε η μέση του. Ύστερα από λίγες ημέρες οι γιατροί (επικίνδυνα άσχετοι) μας τον παραδίδουν ΤΕΤΡΑΠΛΗΓΗΚΟ! Το μόνο που κουνούσε ήταν το κεφάλι του, είχε απόλυτη συνείδηση το τι του γινόταν, αλλά μας το έδωσαν χωρίς ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ να μας πουν γιατί έγινε όλο αυτό το ΕΓΚΛΗΜΑ! Με δυο τεράστιες κατακλήσεις στην πλάτη του! Συνειδητά εγκληματίες, χωρίς ίχνος ενοχής, χωρίς να θέλουν να μας πουν ένα συγνώμη με τα μάτια τους για τον Γολγοθά που μας περίμενε!
Δεν είχα ποτέ σκεφτεί πως θα άλλαζα τον μπαμπά μου, αφού αναγκαζόταν να κάνει όλες τις ανάγκες του πάνω του. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως είναι να εξαρτάται ένας άνθρωπος από σένα, να τον ταιζείς, να του φέρνεις ποτήρι με το καλαμάκι ακριβώς στο στόμα, να του καθαρίζεις τις πληγές του. Ήταν τόσο φριχτό θέαμα αφού για να τις καθαρίσω σωστά έπρεπε να μπει το χέρι μέσα σε αυτές σχεδον μέχρι τον καρπό!
Χωρίς να το έχεις υπολογίσει, έχεις γίνεις από το πουθενά εκπαιδευόμενος νοσηλευτής, χωρίς απολύτως καμία γνώση, χωρίς καμία ικανότητα, με μόνο όπλο σου την πραγματική, αληθινή, ανιδιοτελή αγάπη απέναντι στον μπαμπά σου. Μια αγάπη που μεταλλάσσεται σε φροντίδα! Η μυρωδιά από το μωρομάντηλα μου φέρνουν στο μυαλό αμέσως εκείνες τις ημέρες, χιλιάδες μωρομάντηλα πέρασαν από τα χερια μου, λερωμένα με αίματα, υγρά, ακαθαρσίες! Δεν μπορω να ξεχάσω πότε το πρωτο πρωινό αφότου γύρισε σπίτι, δεν ήξερα πως οι πάνες πρέπει να τις αλλάζει σίγουρα πριν κοιμηθεί ο ασθενής. Ξύπνησα εκείνη το πρωί και ανακαλύπτω πως ο μπαμπάς μου ήταν λερωμένος σχεδόν μέχρι τον ώμο. Ένιωσα φριχτές ενοχές, δεν μίλησε για να μην με ξυπνήσει. Ηταν ένας μοναδικά αξιοπρεπής άνθρωπος, ήταν το πρώτο και μοναδικά μάθημα που πήρα ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑΣ. Φαινόταν στο βλέμμα του «φίλε μπλέξαμε»!!! Τον σήκωσα στον έβαλα σε καρέκλα, τον έσυρα μέχρι το μπάνιο τον έκανα ντους, τον χτένισα και τον έβαλα ξανά στο κρεβάτι.
Μου ζήτησε 100 φορές ευχαριστώ. Του είπα πως δεν θέλω να μου λες ευχαριστώ, δεν χρειάζονται ευχαριστώ. Το κάνω γιατί σε αγαπώ, και σε αγαπώ αληθινά! Οι μήνες πέρασαν και έβλεπα τον μπαμπά να λιώνει , να γεμίζει όλο και πιο πολλές πληγές, να διαλύεται το σώμα του, την μάνα μου να καταρρέει μέρα με την ημέρα, ο μπαμπάς μου να χάνει κάθε ίχνος σωματικής αξιοπρέπειας. Όμως κάθε μέρα που περνούσε μου έδινε δύναμη και γέμιζε με αξιοπρέπεια γιατί ο μπαμπάς μου πάλευε με το θηρίο, ένα θηρίο που την έφερνε κάθε μέρα πιο κοντά στο θάνατο.
Είχε φτάσει πια καλοκαίρι, δεν είχε δώσει σχεδόν σε κανένα να μάθει τι περνουσα εγώ και η οικογένεια μου, μόνο λίγοι καλοί φίλοι! Δεν ήταν λίγες οι φορές που πήγαινα ή ερχόμουν από την δουλειά και έκλαιγα σε όλη την διαδρομή για να είμαι όσο ήρεμος όταν φτάσω σπίτι, για να με δει χαρούμενο και χαμογελαστό και να του δώσω δύναμη. Θυμάμαι ακόμα που ψιθύριζε το όνομα μου μέσα στην νύχτα για να του δώσω λίγο νερό, να του κουνήσω τα πόδια ή τα χέρια! Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε νοσηλευτεί σε νοσοκομεία, δημόσια νοσοκομεία, η αντιμετώπιση παντού σχεδόν η ίδια «ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΎΜΑΣΤΕ ΜΕ ΜΕΛΟΘΑΝΑΤΟΣ». Δεν θα ξεχάσω ποτέ την φράση που είπε ένας γιατρός και μάλιστα διευθυντής πτέρυγας στην μαμά μου «Κυρία μου τι θέλετε αφήστε τον να πεθάνει εδώ, τι να τον κάνετε τώρα, αφού θα λιώνει συνέχεια». Η μητέρα μου αφού δεν τον χτύπησε ήταν θαύμα! Του είπε ελπίζω η γυναίκα σας να σας αφήσει να ψοφήσετε σε ένα ράντζο!
Έφυγα 1 Αυγούστου για 3 ημέρες διακοπές, όμως η μαμα μου με παίρνει και μου λέει θες να γυρίσεις πίσω. Ήξερα μέσα μου ότι πλησίαζε το τέλος. Το οριστικό τέλος! Σε όλη την διαδρομή από την Χαλκίδα μέχρι τον Πειραιά έκλαιγα με αναφιλητά. Δεν μπορούσε να το ελέγξω. Γυρνώντας ξάπλωσα δίπλα του γύρισε το κεφάλι του και μου μίλησε ήταν τα τελευταία μας λόγια, δεν θέλω να σου πω τι είπαμε, όμως κατάλαβα τι ερχόταν. Το επόμενο πρωι ήταν και το τελευταίο του. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι γινόταν, τι ζούσα, πώς να αντιδράσω. Τον έβλεπα να φεύγει, την μαμά μου να του ζητάει να μείνει δίπλα της, να μην διανοηθεί να την αφήσει μετά από σχεδόν 50 χρόνια κοινής πορείας! Η φίλη μου η Πηνελόπη, να του κάνει συμπιέσεις, και να του φωνάζει με σπαρακτική φωνή κύριε Παναγιώτη με ακούτε. Θυμάμαι μόνο μια φράση του πριν πέσει σε λήθαργο, κοιτώντας την μαμά μου στα μάτια της είπε άσε με να φύγε σε παρακαλώ. Εκεί σταμάτησαν όλα, ο μπαμπάς είχε πεθάνει. Είχε πεθάνει σχεδόν στην αγκαλιά μου. Η στιγμή εκείνη χαράζει την ψυχή και το μυαλό! Νιώθεις το απόλυτο τίποτα. Είχε φύγει μια για πάντα…χωρίς γυρισμό!
Γεμάτος αξιοπρέπεια, παλεύοντας με το ανυπέρβλητο, δίνοντας μια καθημερινή μάχη για να σηκωθεί ξανά όρθιος με είχε γεμίσει δύναμη, κουράγιο και αξιοπρέπεια!
Ξέρεις γιατί δεν δείχνω λυπημένος πια, γιατί ήξερα ότι ο μπαμπάς μου πήρε αγάπη σε αυτή την δύσκολη στιγμή του από όλους μας, από την γυναίκα του και από όλα του τα παιδιά…5 τον αριθμό! Έκανα ότι μπορούσα και ότι δεν μπορούσα, ζήτησα βοήθεια από όποιον ήξερα και όποιον δεν ήξερα. Έβαλα τα δυνατα μου για να του κάνω έστω και 10 λεπτά της ημέρα του καλύτερα. Κοιμάμαι ήρεμος μέσα στην ψυχή μου γιατί ήμουν εκεί από την αρχή μέχρι το τέλος. ΌΧΙ γιατί έπρεπε αλλά γιατι η ψυχή μου ήθελε να το κάνει!
Η θλίψη και τα δάκρυα αφορούν μόνο εμένα, δεν ανέβασα πότε σε κάποιο social media φωτογραφία του, δεν θέλησα να τον πενθήσω διαδικτυακά , να με λυπηθούν , να μου συμπαρασταθούν μέσα από ένα εικονίδιο που κλαίει, ήθελα και θέλω αυτό να τον κάνω στο δωμάτιο μου.
Όλο αυτό δεν μας διέλυσε ως οικογένεια αλλά μας έκανε καλύτερους!
Για αυτό παραμένω ήρεμος και κοιμάμαι ήσυχος γιατί η ψυχή μου δεν έχει καμία σκιά! Αυτή είναι η συμβουλή μου μην αφήσεις τον χρόνο να φύγει σε τέτοιες περιπτώσεις γιατί δεν υπάρχει τρόπος να διορθώσεις, να πεις, να πράξεις κάτι ότι εκείνος που αγαπάς έχει φύγει!
Σωτήρης Καραμίντζας
Υ.Γ Συγχωρέστε μου λάθη, συντακτικά και ορθογραφικά αλλά δεν θέλω να το διαβάσω δεύτερη φορά.
Δεν είναι ο μοναδικος γιατρός που σου μίλησε έτσι. Στην δική μου περίπτωση το παιδί μου το 1996 ηλικίας μόλις 5ετων σε κρατικό νοσοκομείο διαγνωστηκε με όγκο στον εγκέφαλο τον οποίο είχε από έμβρυο και ο γυναικολόγος το είχε δει στον υπέρηχο και δεν μου το είπε .Σε ερώτηση μου στην διευθύντρια του νοσοκομείου αν ήταν το δικό σας παιδί θα ήταν καλύτερα την κατάσταση του να αντιμετωπίσουν χειρουργικά εδώ ή στο εξωτερικό; Η απάντηση άλλο το δικό μου παιδί.
Σε αντιθεση με τον πρωτο σχολιαστή εγώ δεν έκλαψα. Ειχα κλαψει για τον δικό μου πατέρα που εφυγε με τον ίδιο τρόπο. Εγω ήμουν πιο τυχερός γιατι κράτησε λιγοτερες μέρες αυτή η ταλαιπωρία. Αυτά που λες για τα νοσοκομεία ειναι αλήθεια. Ειναι ετσι ακριβώς οπως τα λες.
Μ’ ΕΚΑΝΕΣ ΚΑΙ ΕΚΛΑΨΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ !!!!!!!!! ΤΥΧΕΡΟΣ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΠΑΙΔΙΑ !!!!! ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΤΕΛΙΚΩΣ ΗΤΑΝ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΚΑΛΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΩΡΑ !!!!!! ΟΣΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ Η ΖΩΗ ΘΑ ΣΟΥ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΕΔΟΣΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ !!!!!!!!!! ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΓΑΠΗ ΑΠ’ΤΑ ΠΑΙΔΙΑΣΟΥ !!!!!!!!!!!!!!!