Η Βίκυ Σούτη είναι η Κεφαλονίτισσα φοιτήτρια που βρέθηκε μέσα στο Μάντεστερ Αρένα τη στιγμή που εκδηλώθηκε η δολοφονική τρομοκρατική επίθεση. Είχε πάει για να παρακολουθήσει τη συναυλία της Αριάνε Γκράντε και βρέθηκε στο ίδιο μπλοκ, λίγα μέτρα μακριά, από το σημείο που σημειώθηκε η ισχυρή έκρηξη που στοίχισε τη ζωή σε 22 ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους 59, στην πλειοψηφία τους παιδιά και εφήβους.
«Νιώθω πραγματικά ευγνώμων που είμαι καλά, αλλά αυτό δεν αλλάζει το πόσο τραγικό ήταν το συμβάν», είπε στα Κεφαλονίτικα Νέα.
«Δυο λεπτά αφού τελείωσε η συναυλία, ακούστηκε ο ήχος της έκρηξης. Αρχικά πιστέψαμε ότι είναι μέρος της συναυλίας οπότε δεν πανικοβληθήκαμε αλλά ξαφνικά άρχισε όλο το στάδιο να αδειάζει προς τις εξόδους. Έτρεξα προς την έξοδο και βγαίνοντας έξω πέρασα από το σημείο της έκρηξης όπου υπήρχαν αίματα και αντικείμενα στο έδαφος. Βγαίνοντας προσπάθησα να απομακρυνθώ όσο περισσότερο μπορούσα από το κτήριο», μας είπε.Λίγη ώρα μετά κατάφερε να ειδοποιήσει τη μητέρα της στην Κεφαλονιά ότι είναι καλά και να την προετοιμάσει για όσα θα μάθαινε. Η ώρα ήταν 2 τα ξημερώματα στην Ελλάδα, αλλά ευτυχώς, μέχρι εκείνη τη στιγμή η μητέρα της δεν γνώριζε τίποτα για το μακελειό.
Η Βίκυ σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ αρχιτεκτονική, και αντίθετα με ότι θα περίμενε κανείς μετά τα όσα πέρασε, οι σκέψεις της δεν περιέχουν οργή αλλά προβληματισμό και προσπάθεια κατανόησης. Δεν γονατίζει στον τρόμο και την ανείπωτη θλίψη αλλά προσπαθεί να βρει αχτίδες φωτός μέσα στο σκοτάδι, αφήνοντας μια ελπίδα για το μέλλον.
Η ίδια θα γράψει για όλα όσα έζησε:
Πρώτα ήταν το Παρίσι, μετά οι Βρυξέλλες, η Νίκαια, το Βερολίνο. Η μία μετά την άλλη, οι τρομοκρατικές επιθέσεις έχουν καταστήσει τα τελευταία τρία χρόνια τραγικά από “ευρωπαϊκή σκοπιά”. Και αυτό μη λαμβάνοντας υπόψη τις ακόμη πιο ανεξέλεγκτες διαστάσεις που η κατάσταση έχει λάβει σε χώρες όπως η Συρία. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα γεγονότα στην τηλεόραση απ’ τον καναπέ μας, να τα συζητάμε στην καφετέρια, να γράφουμε αναρτήσεις συμπαράστασης στο facebook, όλα από μακριά. Μόνο όταν βρεθείς λίγα μέτρα μακριά από την έκρηξη, όταν ακούσεις τα ουρλιαχτά, όταν τρέξεις μη γνωρίζοντας τι σε περιμένει μπορείς να αντιληφθείς πόσο κοντά σου είναι τελικά όσα τόσο καιρό με ενδιαφέρον παρακολουθούσες. Έχοντας βιώσει μέσα από το στάδιο την έκρηξη που συνέβη τη Δευτέρα το βράδυ στο Μάντσεστερ μπορώ πλέον να πω πως πραγματικά έχω ζήσει αυτό που τόσο καιρό απλά σκεφτόμουν: μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε, οποτεδήποτε, οπουδήποτε. Οι μαρτυρίες, τα βίντεο και οι εικόνες υπήρξαν πολλές, γι’ αυτό δε θέλω να επικεντρωθώ στην περιγραφή του δράματος. Αυτό που έχει σημασία είναι το πώς θα ερμηνεύσουμε το συμβάν με τρόπο τέτοιο που θα μας εξελίξει πνευματικά σαν κοινωνία.
Με τα περισσότερα θύματα να είναι παιδιά, φυσικά η πρώτη αντίδραση ακούγοντας τις περιγραφές είναι φρίκη, τρόμος. Δεν το χωράει ο νους το πόσο αποτρόπαια ένας άνθρωπος μπορεί να φερθεί. Τα αισθήματα αυτά, όμως, πολύ σύντομα μετά το αρχικό σοκ γενικεύονται, στοχεύουν κοινωνικές ομάδες ολόκληρες. “Φταίνε οι Μουσουλμάνοι και αυτοί που τους άφησαν να μπουν στις χώρες μας” είπαν. Και ακόμη και αν δεν το ακούς, το μίσος το αισθάνεσαι. Από πότε οι εξτρεμιστικές αντιλήψεις ενός πνευματικά ανισόρροπου ανθρώπου μπορούν να καθορίσουν το πώς βλέπουμε εκατομμύρια άλλους; Ποιοι είμαστε για να κρίνουμε ποιο θρήσκευμα είναι σωστό και ποιο λάθος; Πότε άρχισε η ταμπέλα της θρησκείας και της φυλής να αντικαθιστά την ανθρώπινη ιδιότητα στον τρόπο που βλέπουμε τους γύρω μας;
Σε στιγμές απελπισίας είναι εύκολο να πιστέψει κανείς πως ίσως ποτέ δεν είδαμε τους συνανθρώπους μας σαν Ανθρώπους. Το Μάντσεστερ για μένα, μετά από ένα τόσο τραγικό συμβάν, απέδειξε το αντίθετο. Από τη Δευτέρα το βράδυ κάτοικοι άνοιξαν τα σπίτια τους σε όσους δεν είχαν πού να μείνουν, ταξιτζήδες προσέφεραν δωρεάν διαδρομές σε όσους βρέθηκαν στην περιοχή, πολίτες δώρισαν αίμα. Όσοι με γνωρίζουν καλά με έχουν ακούσει σίγουρα να παραπονιέμαι για τα ελαττώματα της πόλης. Αυτές τις μέρες, όμως, νιώθω περήφανη που είμαι μέλος μιας κοινωνίας που αγκαλιάζει το διαφορετικό και αντιμετωπίζει το μίσος με αγάπη. Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να προχωρήσουμε μπροστά. Στόχος όσων βρίσκονται όχι μόνο πίσω από αυτή, αλλά πίσω από κάθε τρομοκρατική επίθεση είναι να σπείρουν το μίσος. Γι’ αυτό προσπάθησε να μην αισθάνεσαι τρόμο κάθε φορά που βλέπεις κάποιον να φορά τουρμπάνι ή μαντίλα. Μην κλειστείς στο σπίτι σου προσπαθώντας να προστατέψεις τον εαυτό σου απ’ την ίδια τη ζωή. Εκτίμησε όσα έχεις και, προς τιμήν των θυμάτων που δε θα μπορέσουν ποτέ να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, κάνε μία κίνηση που πάντα ήθελες να πραγματοποιήσεις και που εξακολουθείς να αναβάλλεις. Η ζωή συνεχίζεται, είναι στο χέρι μας να την οδηγήσουμε σε καλύτερες μέρες.
