Το ενεργό σύστημα αυτοπροστασίας Sarab 1 ,2 & 3
Άρθρο του Ali Khelefah από το Within Syria blog
Το έτος 2012 οι ένοπλες ομάδες στη Συρία άρχισαν να χρησιμοποιούν προηγμένους αντι-αρματικούς πυραύλους όπως οι 9M113 Konkurs και 9K115-2 Metis-M που είχαν κλαπεί από τις αποθήκες του Συριακού Στρατού. Ο περιορισμένος αριθμός αυτών των Α/Τ βλημάτων δεν προκάλεσε σημαντικά προβλήματα στις επιχειρήσεις του Συριακού Στρατού τότε καθώς οι μικρές απώλειες που προκάλεσαν τα βλήματα αυτά ήταν αμελητέες.
Η κατάσταση, ωστόσο, άλλαξε βαθμιαία όταν οι αντικαθεστωτικοί εξοπλίστηκαν από τους υποστηρικτές τους (ΗΠΑ, Τουρκία και Αραβικά κράτη) με περισσότερα κατευθυνόμενα αντιαρματικά. Σε αυτά περιλαμβάνονταν βλήματα: 9M113 Konkurs, HJ-8 (Red Arrow) και BGM-71 TOW. Η παράδοση των αντιαρματικών αυτών έγινε σε μεγάλους αριθμούς και ήταν αρκετή για να αλλάξει τις ισορροπίες στο πεδίο της μάχης, με μεγαλύτερη συνέπεια την απόσυρση του Συριακού στρατού από την πόλη Ιντλέμπ, νοτιοδυτικά του Χαλεπίου, το 2015, όταν εξαιτίας της μαζικής χρήσης αντιαρματικών πυραύλων ο συριακός στρατός απώλεσε 40 άρματα μάχης.
Μετά την απώλεια της Ιντλέμπ, η Συριακή Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών μελέτησε τα διδάγματα των μαχών και κατέληξε με μία αναλυτική αναφορά που παρέδωσε στο Ανώτατο Συριακό Επιτελείο με την πρόταση πως η απειλή των κατευθυνόμενων αντιαρματικών βλημάτων πρέπει να αντιμετωπιστεί και να εξαλειφθεί.
To Ανώτατο Συριακό Επιτελείο αντιμετώπισε την κατάσταση συζητώντας όλες τις διαθέσιμες επιλογές, όπως την απόκτηση σύγχρονων αρμάτων και συστημάτων προστασίας από τη Ρωσική Ομοσπονδία και χώρες της ανατολικής Ευρώπης.
Την ίδια περίπου περίοδο, το Συριακό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών (SSRC) προσέφερε μια εναλλακτική λύση, μια συσκευή παρεμβολών ενάντια σε όλα τα κατευθυνόμενα αντιαρματικά βλήματα SACLOS (Semi-Αutomatic Command to Line Of Sight) που ήταν σε χρήση μέχρι τις αρχές του 2012.
To Ανώτατο Συριακό Επιτελείο επέλεξε να στηρίξει τη λύση που προσέφερε το Κέντρο Επιστημονικών Μελετών για πολλούς λόγους: λόγους οικονομικούς, το χρόνο που θα χρειαζόταν να φτάσουν νέα τεθωρακισμένα στο μέτωπο και το γεγονός ότι κάθε εγχώρια ανάπτυξη θα σήμαινε μικρότερη εξάρτηση από ότι ξένες επιλογές. Έτσι, τo Ανώτατο Συριακό Επιτελείο έδωσε εντολή σε όλες τις υπηρεσίες πληροφοριών της Συρίας να παράσχουν κάθε απαιτούμενη πληροφορία και κάθε δυνατή βοήθεια στο SSRC.
Το πρώτο βήμα προς μία πιο συγκεκριμένη και αποτελεσματική λύση ήταν να κατανοήσει καλύτερα το SSRC τί απειλές αντιμετώπιζαν ακριβώς τα άρματα μάχης στην πρώτη γραμμή, όπως το BGM-71 TOW. Η πρώτη επαφή με αυτό το όπλο έγινε το 1973 στον πόλεμο κατά του Ισραήλ, κατόπιν το 1984 στον Λίβανο και τέλος στη μορφή του ιρανικού αντιγράφου του, τον πύραυλο «Toophan«, τον οποίο προμηθεύτηκε και χρησιμοποίησε ο συριακός στρατός σε περιορισμένη κλίμακα. Ωστόσο, το SSRC έπρεπε να αποκτήσει ποσότητες των τελευταίων δειγμάτων του BGM-71 TOW, που χρησιμοποιούνταν τώρα από τις ένοπλες ομάδες στη Συρία.
Ο πρώτος BGM-71 TOW που έπεσε στα χέρια του συριακού στρατού ήταν το 2014 σε μια συνδυασμένη επιχείρηση με τη Χεσμπολά, στη διάρκεια της οποίας συλλέγησαν τρεις πύραυλοι κι ένας εκτοξευτής. Την ίδια στιγμή, η Συριακές Υπηρεσίες Πληροφοριών ήταν σε θέση να παρέξουν έναν αριθμό διαφορετικών εκδόσεων του πυραύλου με διάφορες μεθόδους απόκτησης: η πιο απλή μέθοδος ήταν να αγοράσουν τους πυραύλους απευθείας από τους αντιπολιτευόμενους μαχητές μέσω της Συριακής Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Αυτή αγόρασε 18 πυραύλους και τρείς εκτοξευτές από έναν σχηματισμό του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA) στη Νότια Συρία. Ένας πράκτορας πληροφοριών ενός σχηματισμού της Συριακής Αεροπορίας (SyAAF – Syrian Arab Air Force) που δρούσε μεταξύ της τρομοκρατικής οργάνωσης Ahrar Al Sham κατόρθωσε να κλέψει δύο πυραύλους και δύο εκτοξευτές από την οργάνωση Squr Al Ghab στην Ιντλέμπ. Η Υπηρεσία Πληροφοριών της Συριακής Αεροπορίας (SyAAF) είχε παρεισφρύσει στην ηγεσία μιας ομάδας στη Νότια Συρία –ομάδες φυλάρχων του FSA – ο διοικητής της οποίας παρείχε άλλους δύο πυραύλους κι έναν εκτοξευτή. Όλα αυτά συνέβησαν την ίδια περίπου περίοδο που οι Ρωσικές αεροπορικές δυνάμεις ενεργούσαν στη Συρία στα τέλη του 2015.
Αφού το SSRC προμηθεύτηκε όσα χρειαζόταν, μπόρεσε να εκκινήσει το τελευταίο στάδιο πραγματικών δοκιμών του συστήματος που είχε κατασκευάσει. Ο τρόπος λειτουργίας του συστήματος ήταν πολύ απλός. Το νέο σύστημα ενεργοποιείται και μιμείται το υπέρθρο σήμα καθοδήγησης (IR) που προβάλλεται όπισθεν του πυραύλου παρέχοντας ψευδείς πληροφορίες στοχοποίησης στη μονάδα εκτόξευσης SACLOS του αντιαρματικού εκτοξευτή και έτσι ο ίδιος ο εκτοξευτής δίνει ψεύτικες πληροφορίες στον πύραυλο με αποτέλεσμα το κατευθυνόμενο βλήμα να χάνει τον στόχο του.
Το πρώτο δείγμα πρωτοτύπου του «Αντικατοπτρισμού» (Sarab στα αραβικά) τοποθετήθηκε σε ένα άρμα μάχης T-62 –το προτιμώμενο άρμα για δοκιμές κάθε είδους από το SSRC– για χρήση στην πρώτη γραμμή και δόθηκε προτεραιότητα χρηματοδότησης συνυφασμένη με την ανάγκη να κατασκευαστεί το σύστημα σε μεγάλες ποσότητες και να μπορεί να τοποθετείται σε πολλούς διαφορετικούς τύπους οχημάτων. Το αρχικό πρωτότυπο είχε αρκετά χονδροκομμένη εμφάνιση ενώ προβλεπόταν να αναβαθμιστεί μελλοντικά στα πλαίσια ενός ολοκληρωμένου πακέτου προστασίας.
Η πρώτη δοκιμή στο πεδίο της μάχης έγινε στην περιοχή του Khanaser στα νότια της επαρχίας του Χαλεπίου, όπου το σύστημα σημείωσε τις πρώτες του επιτυχίες έναντι κατευθυνομένων αντιαρματικών βλημάτων 9M113 Konkurs που εκτόξευσε το Ισλαμικό Κράτος. Το άρμα αναπτύχθηκε κατόπιν στην περιοχή της Λαττάκειας για περαιτέρω δοκιμές πεδίου και σε εκείνη την περιοχή αντιμετώπισε τον πρώτο του BGM-71 TOW, τα συστήματα κατεύθυνσης του οποίου παραπλάνησε με επιτυχία. Με βάση τα συμπεράσματα που βγήκαν από αυτές τις δύο αναπτύξεις στο πεδίο της μάχης το σύστημα υιοθετήθηκε από το Συριακό Υπουργείο Άμυνας άμεσα και το SSRC εκκίνησε την μαζική παραγωγή του αρχικού πρωτοτύπου και ξεκίνησε ταυτόχρονα να εργάζεται για την αναβάθμιση του συστήματος.
Η πρώτη έκδοση του Sarab-1 παρουσίασε πάνω από 80% επιτυχία εναντίον κάθε αντιαρματικού πυραύλου με καθοδήγηση SACLOS. Το σύστημα χρησιμοποιεί είτε κλασσικούς καταυγαστήρες IR ή LED ανάλογα με το μοντέλο παραγωγής. Μπορεί να λειτουργήσει για 6 ώρες συνεχόμενα και να τοποθετηθεί σε οχήματα κάθε τύπου καθώς και σε στατικά σημεία και σταθμούς αμύνης.
Τα αποτελέσματα του συστήματος Sarab-1 φάνηκαν στα μέτωπα συγκρούσεων της περιοχής νοτιοδυτικά του Χαλεπίου, όπου ο SAA παρουσίασε σημαντικά μικρότερες απώλειες τεθωρακισμένων κάνοντας τους αντικαθεστωτικούς να χρησιμοποιούν τους πυραύλους BGM-71 TOW σε άλλους μη-θωρακισμένους στόχους, όπως κτίρια και οδοφράγματα (τα οποία δεν είχαν συστήματα Sarab-1) σε μια προσπάθεια να παρουσιάσουν πλήγματα στις συριακές δυνάμεις αφού οι απόπειρες κατά τεθωρακισμένων αποτύγχαναν.
Παρά την μεγάλη επιτυχία του πρωτοτύπου Sarab-1 στο πεδίο της μάχης, υπήρχαν κάποια ελαττώματα όπως η μεγάλη κατανάλωση ενέργειας που είχε όταν ήταν συνδεδεμένο στο ηλεκτρικό σύστημα του οχήματος. Επιπλέον, η λειτουργία του μείωνε το χρόνο ζωής των μπαταριών του οχήματος-φορέα και δεν ήταν τόσο ανθεκτικό στις σκληρές κλιματικές συνθήκες όσο αναμενόταν.
Έτσι, προωθήθηκε η αντικατάστασή του από το νεώτερο και πιο ανθεκτικό μοντέλο που έγινε γνωστό ως Sarab-2. Το Sarab-2 χρησιμοποιούσε καταυγαστήρες νεώτερης τεχνολογίας και ήταν εφοδιασμένο με πολύ ισχυρότερες μπαταρίες πράγμα που αύξησε την επιχειρησιακή του λειτουργία στις 10 ώρες χωρίς επαναφόρτιση ενώ κατασκευάστηκε ένα θωρακισμένο κυτίο που το περιείχε έγινε πιο ανθεκτικό και παρείχε ολόπλευρη κάλυψη για καλύτερη προστασία.
Σε ό,τι αφορά στην απόδοσή του στο πεδίο της μάχης, το σύστημα απέδωσε εξαιρετικά στις επιχειρήσεις για την απελευθέρωση του Χαλεπίου το 2016, αφού οι αντικαθετωτικοί όπου εκτόξευσαν πυραύλους BGM-71 TOW το έκαναν σχεδόν αποκλειστικά για να πλήξουν συγκεντρώσεις πεζικού και οχυρές θέσεις καθώς οι επιτυχίες τους εναντίον τεθωρακισμένων του συριακού στρατού με χρήση κατευθυνομένων αντιαρματικών ήταν ελάχιστες με λιγοστά άρματα μάχης ή τεθωρακισμένα οχήματα να δέχονται ζημιές από τη δράση τους.
Αφού το Συριακό Κέντρο Επιστημονικών Μελετών επέλυσε όλα τα σχεδιαστικά προβλήματα που προήλθαν από το Sarab-1 με τη μορφή του Sarab-2, επικέντρωσε τις προσπάθειές του στην ανάπτυξη ενός ολοκληρωμένου συστήματος παθητικής προστασίας ή παθητικών αντιμέτρων αντί να παραμείνει σε έναν απλό παρεμβολέα. Οι φωτογραφίες αποκαλύπτουν την τελευταία μορφή του συστήματος Sarab-3 επί ενός άρματος T-62 που όπως αναφέρθηκε ήδη είναι το όχημα επιλογής για αναβαθμίσεις και μετατροπές.
Οι εικόνες αποκαλύπτουν νέα ανοίγματα για φακούς που μπορεί να είναι διαφορετικοί τύποι καταυγαστήρων ή αισθητήρες φωτισμού LASER για επερχόμενα αντιαρματικά βλήματα. Επιπλέον, το νέο Sarab-3 παρέχει περιμετρική κάλυψη 360 μοιρών σε αντίθεση με τα παλιότερα μοντέλα που κάλυπταν ένα τόξο μόλις 180 περίπου μοιρών.
Άσχετα από το τί πιστεύουν οι ειδικοί για αυτά τα συστήματα, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως οι βαριές απώλειες του Συριακού στρατού (SAA) σε ελαφρά και βαρέα τεθωρακισμένα έχουν μειωθεί θεαματικά από της υιοθέτησης αυτών των συστημάτων σε υπηρεσία.
*Ιδιαίτερες ευχαριστίες στο κανάλι “Syrian Military Capabilities” για τις πληροφορίες που με κίνδυνο μοιράστηκε με τον κόσμο και για την ομάδα “The Resistance” για την επιμέλεια της αναφοράς.
** Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 26 Φεβρουαρίου του 2017 στο blog “Within Syria” το οποίο και ευχαριστούμε για την ευκαιρία αναμετάδοσης των πληροφοριών. Κατόπιν επικοινωνίας μας μαζί τους μας ενημέρωσαν για τον αρθρογράφο Ali Khelefah, αναλυτή και σχολιαστή του πολέμου στη Συρία, τις τακτικές και τα όπλα των εμπολέμων για το within-syria.blogspot.
Πηγή: http://within-syria.blogspot.de/2017/02/sarab-1-2-aps.html
proelasi.org
