Το «λάθος» που άλλαξε την Ιστορία: Ο στρατιώτης που χάρισε τη ζωή στον Χίτλερ

Οι πράξεις μας χαρακτηρίζονται ως θετικές ή αρνητικές, ως καλές ή κακές, ανάλογα τη στιγμή και το κίνητρο. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι παίρνουν διαφορετική χροιά στην πορεία των χρόνων.

Και ορισμένες φορές μας κάνουν να μετανιώνουμε οικτρά για το πως είχαμε ενεργήσει τότε. Στην υπόθεση του Χίτλερ με έναν Βρετανό στρατιώτη βλέπουμε μια πράξη η οποία τη στιγμή που έγινε ήταν ηρωική και ανθρώπινη. Ήταν μια ανάσα ειρήνης σε έναν πόλεμο. 20 χρόνια μετά η πράξη ήταν ο λόγος που η Ευρώπη βρισκόταν αντιμέτωπη με το ναζισμό, τον φασισμό και οτιδήποτε άλλο προξένησε το Γ΄Ράιχ. Πάνω απ΄όλα αυτή η ηρωική πράξη έγινε η γενεσιουργός αιτία του αφανισμού ενός λαού και του θανάτου δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων.
Το κατά πόσο αυτή η ιστορία που εμπλέκει τον Χίτλερ και τον Χένρι Ταντέι είναι αληθινή δεν θα το μάθουμε ποτέ. Πολλά από τα στοιχεία που την περιγράφουν μοιάζουν αντικρουόμενα. Αν κρίνουμε από τις τακτικές που συνήθιζε να ακολουθεί ο μετρ της πολεμικής ψυχολογίας, ο Χίτλερ, τότε μάλλον πρόκειται για ένα από τα τρικ του. Αρκεί να σκεφτούμε σε ποιους την αποκάλυψε και σε ποια περίοδο. Τη στιγμή που το Γ΄Ράιχ τρόμαζε τους πάντες στην Ευρώπη, τη στιγμή που η Βρετανία προσπαθούσε να σώσει διπλωματικά το τομάρι της, ο Χίτλερ ανέδειξε έναν Βρετανό ως τον σωτήρα του, άρα την πηγή του κακού. Σα να τους έλεγε «αν με είχε σκοτώσει αυτός, τώρα θα ήσασταν ήσυχοι».

Όλα ξεκίνησαν το 1918. Ο Ταντέι βρισκόταν στο παλάτι για να βραβευτεί για την γενναιότητα και την ελεημοσύνη που έδειξε στην διάρκεια του Ά Παγκοσμίου Πολέμου και ιδίως στη Μάχη του Υπρ. Ο Σταυρός της Βασίλισσας Βικτώριας θα κοσμούσε το πέτο του. Το 1938 ο Χίτλερ έσπειρε τον σπόρο του.
Ο Ταντέι με τα παράσημα του ΆΠΠ
Σε συνομιλίες με τον τότε πρωθυπουργό Νέβιλ Τσαμπερλέιν, ο Χίτλερ έκανε την αποκάλυψη. Γνωρίζοντας ότι ο Ταντέι είχε χαρίσει σε πολλούς άντρες που είχαν ηττηθεί στο πεδίο της μάχης και ήταν άοπλοι, ο Αδόλφος του είπε πως ήταν κι αυτός ανάμεσα σε όσους είχαν δεχτεί το έλεος του Ταντέι.

«Αυτός ο άντρας ήρθε τόσο κοντά μου με τα πυρά του να με σημαδεύουν, ώστε νόμιζα πως ήταν η τελευταία μου στιγμή. Ότι δεν θα έβλεπα ξανά τη Γερμανία».

Τα παραπάνω λόγια αρκούσαν. Ο βρετανικός τύπος των επόμενων ημερών ανέφερε με πηχυαίους τίτλους την σχέση της χώρας με τον ηγέτη του πιο άσχημου μορφώματος της Ιστορίας. Ο Ταντέι αναζητήθηκε από πολλούς και σε αρκετές περιπτώσεις οι εφημερίδες τον ενοχοποιούσαν εμμέσως πλην σαφώς. «Δεν πρόκειται ποτέ να ηρεμήσει από τις ενοχές» περιέγραφαν μέσες άκρες. Πρόσθετα σε αυτό ο Γερμανός ηγέτης συνέχιζε την εκδοχή του λέγοντας ότι αφού ακόμα κι αυτός ο τόσο παρασημοφορημένος στρατιώτης δεν τον σκότωσε, σήμαινε ότι ήταν ο εκλεκτός. Σήμαινε ότι κάποια μοίρα τον ήθελε ζωντανό για να γίνει αυτό που έγινε.

Ο Χίτλερ είχε ήδη νικήσει. Είχε ήδη κατακτήσει την Ευρώπη. Έστρεψε την προσοχή της Βρετανίας σε ένα γεγονός και κέρδισε όλο το χρόνο που ήθελε. Το αν ήταν πραγματικό ή όχι κανείς δεν το ξέρει. Το πιο πιθανό είναι να πρόκειται για δική του επινόηση. Άλλωστε υπάρχουν πολλά αντικρουόμενα στοιχεία.

Ξεκινώντας από τον περίφημο πίνακα στο γραφείο του Αδόλφου, ο οποίος πυροδότησε και όλη τη σπέκουλα. Το μουσείο που τον είχε στη συλλογή του ισχυρίζεται ότι δέχτηκε τηλεφώνημα από τον Φριτζ Βάιντεμαν, στρατηγό του Χίτλερ, για να γίνει αγορά του πίνακα. Ο Αδόλφος αναγνώριζε στα εικονιζόμενα πρόσωπα τον Ταντέι. Αυτό ελέχθη μεταξύ τους.

Ο Χίτλερ υποστήριξε ότι είχε συναντηθεί με τον συγκεκριμένο στρατιώτη το 1918. Μόνο που ο πίνακας απεικόνιζε μια από τις πρώτες μάχες του πολέμου, πίσω στο 1914. Αλλά ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ο Ταντέι βρισκόταν και στις δύο μάχες, αυτή του πίνακα κι αυτή που έσωσε τη ζωή του Αδόλφου, ο βιογράφος του, ο Ντέιβιντ Τζόνσον, εξηγεί ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να τον έχει θυμηθεί. Ο Ταντέι μετά από τη μάχη ήταν αναμαλλιασμένος, γεμάτος αίματα και λάσπη, οπότε απείχε ως εικόνα απ΄αυτή του στρατιώτη στον πίνακα.

Επιπλέον όλων αυτών, η φερόμενη ως ημέρα συνάντησης των δύο αντρών και της επίδειξης ελέους από τον Χένρι δεν κολλάει με στρατιωτικά έγγραφα και πηγές. Οι διμοιρίες των δύο αντρών βρίσκονταν περίπου 80 χιλιόμετρα μακρύτερα από τις 17 Σεπτεμβρίου. Η 28η είναι η επίμαχη μέρα. Στις 25 με  27 Σεπτεμβρίου ο Χίτλερ είχε πάρει 3 μέρες άδεια από τη μονάδα του. Οπότε στις 28 ήταν ξανά πίσω.
Για να έχει υπόσταση η ιστορία του Χίτλερ, θα πρέπει να είχε πειράξει τα έγγραφα ή να είχε σημειωθεί κάτι λάθος. Διόλου απίθανο. Αλλά όχι και το πιο πιθανό.

Σε όλα αυτά απουσιάζει η θέση του Ταντέι. Λίγο καιρό μετά τη συνάντηση των ηγετών των δύο χωρών, ο Ταντέι φάνηκε να μην έχει ισχυρή ανάμνηση του Χίτλερ. Αναγνώριζε ότι είχε χαρίσει τη ζωή σε αρκετούς ανθρώπους, αλλά χρειαζόταν περισσότερες λεπτομέρειες για να θυμηθεί αν όντως έκανε κάτι τέτοιο. Εξάλλου το 1918 ο Χίτλερ ήταν άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Δεν υπήρχε ούτε ένα ψήγμα του τι θα γινόταν μετά. Εκτός αυτού, αν είχε την εικόνα ενός στρατιώτη πληγωμένου και μετά από μάχη, δεν θα ήταν αναγνωρίσιμος με τίποτα από τον Ταντέι.

Ακόμα κι αν είχε συγκρατήσει ένα πρόσωπο ο Ταντέι, δεν θα μπορούσε να το συνδυάσει με το πρόσωπο που 20 χρόνια μετά θα ήταν σε όλες τις εφημερίδες ως ο μεγάλος στρατηλάτης και κατακτητής της Ευρώπης.

Κι όπως συμβαίνει συνήθως με τέτοιες υποθέσεις, ο Ταντέι αποδέχτηκε μετά από τόσες βεβαιώσεις την ιστορία. Ένα χρόνο μετά μιλούσε με μετάνοια για το ότι δεν τον σκότωσε. Μετάνιωνε σαν να ήταν όντως ο υπαίτιος που επέτρεψε στον Χίτλερ να αφήσει το φριχτό του αποτύπωμα στην Ιστορία.
Υπήρξε και κάτι ακόμα που κατάφερε στην τότε κοινή γνώμη ο Αδόλφος. Όταν λίγο μετά ο Τσόρτσιλ έγινε πρωθυπουργός τέθηκαν αντιμέτωποι δύο ισχυροί άντρες. Δύο ηγετικές φυσιογνωμίες. Ο ένας με την θετική έννοια και ο άλλος με την ξεκάθαρα αρνητική. Τότε βέβαια η Ιστορία δεν είχε ακόμα χρωματίσει πλευρές. Ο Χίτλερ είχε πετύχει χτύπημα κατά οποιουδήποτε βρισκόταν απέναντι του.

Πηγή: menshouse.gr