Η Λήμνος παίρνει γλυκιά εκδίκηση και κερδίζει με το σπαθί της μια θέση στην καρδιά όσων την επισκεφτούν.
Τόπος εξορίας, ξερονήσι που δεν έχει τίποτα να κάνεις, άγονες εκτάσεις γεμάτες στρατόπεδα. Είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που την ακολουθούν για χρόνια.
Όσοι όμως κλείσουν τα αυτιά τους και ανοίξουν τα μάτια τους, θα δουν ομορφιές που δεν έχουν ξαναδεί πουθενά αλλού.
Κι αυτό γιατί η Λήμνος δεν μοιάζει με κανένα νησί της Ελλάδας. Στην έκτασή της μοιάζει να φιλοξενούνται η Ευρώπη, η Ασία και η Αφρική μαζί.
Απέραντες παραλίες, κοχύλια, αστερίες και πρασινογάλαζα, πεντακάθαρα νερά. Μικροί λόφοι σπαρμένοι με σιτάρι, κριθάρι, αμπέλια και κηπευτικά.
Νησίδες με λεπτή άμμο, καθαρόαιμο αφρικάνικο τοπίο, ηφαιστειογενή τοπία σπάνιας ομορφιάς, παραδοσιακά χωριά που μοιάζουν με πίνακα ζωγραφικής, λιμνοθάλασσες με χιλιάδες φλαμίνγκο και βυζαντινά ερείπια με ελάφια.
Γλυκόπιοτο κρασί, παραδοσιακοί οικισμοί, ομηρικές σπηλιές, ιαματικά νερά, αρχαιολογικοί θησαυροί, τοπικές γιορτές και πανηγύρια, όχι ως αξιοθέατα, αλλά ως ζωντανή πραγματικότητα.
Όσο περπατάς, τόσο εκπλήσσεσαι και συνεχίζεις μέχρι την επόμενη εικόνα που θα σου κόψει την ανάσα.
Πρώτη η Μύρινα θα σε αναγκάσει να καταναλώσεις πολύ χώρο στη φωτογραφική σου μηχανή.
Στεφανωμένη με το μεγαλύτερο σε έκταση οχυρό του Αιγαίου, η πρωτεύουσα της Λήμνου μοιάζει με σκηνικό άλλης εποχής: χαμηλά σπίτια, αρχοντικά, ψαροκάικα που απαγκιάζουν στο βενετσιάνικο λιμάνι, δυο αμμουδεροί γιαλοί απλωμένοι στα πόδια της, άνθρωποι που σε “βομβαρδίζουν” με καλημέρες μόλις ανεβάζουν ρολά στα μαγαζάκια στο λιθόστρωτο της αγοράς.
Αφού χαθείς οικειοθελώς στα δαιδαλώδη καλντερίμια που διατρέχουν όλη την πόλη, με τα καφενεδάκια και τα νεοκλασικά με τις φροντισμένες αυλές, θα ανηφορίσεις στο παλιό βυζαντινό κάστρο του 13ου αιώνα που στέκει επιβλητικό από πάνω της.
Ένα ατέλειωτο οχυρωματικό ζιγκ ζαγκ τριών χιλιομέτρων, ενισχυμένο με 14 πύργους, 150 κανόνια και, κάποτε, βαθιά τάφρο για την απώθηση των πολιορκητών. Κυρίαρχοι του κάστρου δεν είναι πλέον Ενετοί και Οθωμανοί αλλά δεκάδες ελάφια που συχνά κατηφορίζουν ως τις αυλές των σπιτιών της Μύρινας.
Όποια ώρα και να το επισκεφτείς, θα βιώσεις μια μοναδική εμπειρία: νωρίς το πρωί, μυρωδιές Ελλάδας με θυμάρι και άγρια ρίγανη, ξεφυτρώνουν από παντού, λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα τα πάντα βάφονται άλλοτε μοβ, άλλοτε πορτοκαλί και χρυσά και το βράδυ, το φωταγωγημένο κάστρο μοιάζει να αιωρείται από τον ουρανό.
Πέρα από την πρωτεύουσα, βρίσκονται περισσότεροι από σαράντα οικισμοί κρυμμένοι στην ενδοχώρα αλλά και ψαροχώρια, εκεί που σκάει το κύμα. Με πέτρινα αρχοντικά, λιτά αγροτόσπιτα, χρωματιστά παράθυρα και κατακόκκινες στέγες. Με πλατείες, μπακάλικα και γραφικά καφενεδάκια.
Με ανεμόμυλους, πιθάρια χωμένα μέσα στη γη, μεγαλοπρεπείς εκκλησίες και οθωμανικές κρήνες. Από τα πιο όμορφα χωριά είναι ο Κοντιάς, ο παραδοσιακός οικισμός με τα προσεκτικά ανακαινισμένα σπίτια και τη μοναδική Πινακοθήκη του νησιού.
Πλακόστρωτα δρομάκια, δεκάδες πέτρινα σπίτια με χρωματιστά παραθυρόφυλλα, από τα ομορφότερα δείγματα της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής της Λήμνου, περίτεχνα νεοκλασικά με μαρμάρινα φουρούσια, περιβόλια με πορτοκαλιές και λεμονιές, ένα παλιό ποτοποιείο, ένα εργαστήριο λεμονάδων του 1954, μπακάλικα, καφενεία, γραφικές ταβέρνες και οι πέντε ανεμόμυλοι που στέκουν στην είσοδό του χωριού συνθέτουν το μοναδικό σκηνικό του χωριού.
Όσες φωτογραφίες και να βγάλεις, δύσκολα θα αποτυπώσεις στο ακέραιο τη φυσική ομορφιά της Λήμνου. Μόνο σου σύμμαχος τα μάτια και το μυαλό που θα πασχίζει να κρατήσει για πάντα τις εικόνες.
Αρχικά, είναι τα αμέτρητα ροζ φλαμίνγκο που βρίσκουν καταφύγιο στην Αλυκή. Ο Υγρότοπος Χορταρόλιμνης – Αλυκής είναι ένα σύμπλεγμα τριών λιμνών, η Χορταρόλιμνη, η Ασπρόλιμνη και η Αλυκή, που αποτελούν ενδιάμεσο σταθμό ανάπαυσης και τόπο διαχείμασης για πολλά είδη μεταναστευτικών πουλιών. Ερωδιοί, νησιώτικες πέρδικες, κατάλευκοι κύκνοι, ασιατικά είδη πάπιας και φυσικά οι απόλυτοι πρωταγωνιστές, τα περίπου 5.000 ροζ φλαμίνγκο που έχουν καταγραφεί εκεί.
Η επόμενη έκπληξη κρύβεται στα βόρεια του νησιού, στις πλαγιές των λόφων του χωριού Κατάλακκος.
Οι Παχιές Αμμουδιές ή κατά τους ντόπιους, Παχιές Άμδες, είναι αμμοθίνες, λόφοι από λεπτή άμμο και λίγα σκόρπια φρύγανα που μεταφέρουν τη γοητεία της ερήμου στο βόρειο Αιγαίο.
Απλώνονται σε μια έκταση περίπου 70 στρεμμάτων στην περιοχή Γομάτι, και δημιουργούν ένα εντυπωσιακό τοπίο, μοναδικό για την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη.
Εδώ το τοπίο είναι καθαρά αφρικανικό και ξαφνικά βρίσκεσαι στη μέση μιας απρόσμενης ερήμου, μιας μικρογραφίας της Σαχάρας, τη δημιουργία της οποίας οι επιστήμονες αδυνατούν ακόμη να ερμηνεύσουν.
