Το Πείραμα της Φιλαδέλφειας – Μια απίστευτη ιστορία

Κατά πόσο μπορεί να είναι δυνατόν να εξαφανιστεί ένα ολόκληρο αντιτορπιλικό, μέσα σε λίγα λεπτά να εμφανιστεί σε ένα άλλο μακρινό σημείο και μετά να επιστέψει στην αρχική του θέση χωρίς να περάσει εμφανώς από κανένα ενδιάμεσο σημείο;

Την εποχή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, τον Οκτώβριο του 1943, το πολεμικό ναυτικό των Η.Π.Α. εκτέλεσε μυστικά ένα πείραμα “αφάνειας”. Με τη χρήση ηλεκτρομαγνητικών πεδίων κατάφεραν να εξαφανίσουν ένα ολόκληρο αντιτορπιλικό με το πλήρωμα του από τη ναυτική βάση της Φιλαδέλφειας, να το εμφανίσουν στη ναυτική βάση του Νόρφολκ και μετά να το επαναφέρουν στη Φιλαδέλφεια. Και όλα αυτά μέσα σε λίγα μόνο λεπτά της ώρας. Όμως οι παρενέργειες που είχε το πείραμα στο πλήρωμα του πλοίου είναι εφιαλτικές. Πολλοί από το πλήρωμα γίνονταν αόρατοι και δεν μπορούσαν να αισθανθούν το περιβάλλον τους.

Αρκετοί από αυτούς εξαφανίστηκαν και χάθηκαν για πάντα, χωρίς κανένας να τους βρει. Το πολεμικό ναυτικό μετά από αυτό απέκρυψε το γεγονός και το θεώρησε ως μη γενόμενο. Αντίθετα, παρέμειναν οι μαρτυρίες. Αρκετοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι είδαν το αντιτορπιλικό μέσα στη βάση του Νόρφολκ, χωρίς όμως κανένας τους να το έχει δει να εισέρχεται ή να εξέρχεται από τη ναυτική βάση. Πρακτικά το πείραμα στέφθηκε από επιτυχία, αν και μετά από τα αποτελέσματα του στο πλήρωμα επισκιάστηκε και καλύφθηκε.

Η υπόθεση ερευνήθηκε πρώτα από τον Dr Jessup. Ο Jessup έκανε έρευνα πάνω στην ύπαρξη και τη λειτουργία των UFO όταν έλαβε ένα γράμμα από κάποιον άγνωστο του που υπόγραφε ως Κάρλος Μιγκουέλ Αλλέντε. Μεταξύ άλλων ο Αλλέντε αναφέρθηκε και σε ένα πείραμα το οποίο συνέβη στη ναυτική βάση της Φιλαδέλφειας, το οποίο ο ίδιος ισχυρίζεται ότι το παρακολούθησε βρισκόμενος σε άλλο πλοίο της βάσης. Αρχικά δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία, μέχρι που έλαβε δύο ακόμη γράμματα από τον Αλλέντε καθώς και από τον εκδότη του ένα βιβλίο του πάνω στα UFO γεμάτο διορθώσεις, σημειώσεις και παρατηρήσεις οι οποίες ήταν γραμμένες από τον Αλλέντε. Αυτό κέντρισε το ενδιαφέρον του συγγραφέα για να ξεκινήσει μια έρευνα πάνω στο θέμα.

Αρκετά χρόνια αργότερα ο Δρ. Τζήσαπ βρέθηκε νεκρός μέσα στο αυτοκίνητό του. Ο θάνατος του θεωρήθηκε αυτοκτονία. Ειπώθηκε ότι αυτοκτόνησε με τις αναθυμιάσεις της μηχανής του αυτοκινήτου, συνδέοντας το εσωτερικό του αυτοκινήτου με την εξάτμιση. Μέσα στο αυτοκίνητο βρέθηκε και ένα σημείωμα που λέγεται ότι έγραψε ο Τζήσαπ πριν αυτοκτονήσει. Νεκροψία στο πτώμα του για διαπίστωση των αληθινών αιτίω του θανάτου του δεν έγινε ποτέ ενώ στο αίμα ου βρέθηκε αρκετή ποσότητα οινοπνεύματος η οποία ήραν αρκετή για να τον οδηγήσει από μόνη της στον θάνατο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι έπαιρνε ψυχικά φάρμακα για μεγάλο χρονικό διάστημα κάτι το οποίο σε συνδυασμό με το οινόπνευμα μπορούσε επίσης να του επιφέρει τον θάνατο. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν λοιπόν το γεγονός ότι εκείνη τη στιγμή ο Τζήσαπ βρισκόταν σε κατάσταση μέθης είναι λίγο δύσκολο να υποθέσουμε ότι αυτοκτόνησε με τον τρόπο που περιγράφεται. Υπάρχει λοιπόν το ενδεχόμενο της πλαστογράφησης του σημειώματος και της δολοφονίας του. Μπορεί λοιπόν ο Δρ. Τζήσαπ να έχει δολοφονηθεί λόγω των ερευνών που έκανε πάνω στο θέμα και οι οποίες ήταν σε προχωρημένο στάδιο; Πολύ πιθανό κατά την άποψη μου.

Ο Κάρλος Αλλέντε ήταν ένας παράξενος άνθρωπος για τον οποίο δεν υπάρχουν αρκετά προσωπικά στοιχεία που να τον αφορούν, όπως καταγωγή και τόπος διαμονής. Το πραγματικό του όνομα μπορεί να είναι άλλωστε και το πιο απλό Κάρλ ’λλεν. Οι επιστολές του είναι δυσανάγνωστες, αποτέλεσμα του ιδιαίτερου χαρακτήρα με τον οποίο έχουν γραφτεί. Αυτές οι επιστολές έχουν γραφτεί με χρήση μελανιών διαφορετικών χρωμάτων καθως και χρήση κεφαλαίων χαρακτήρων όχι σε συγκεκριμένα σημεία αλλά ασυνάρτητα και πολλές φορές παρεμβάλλονταν στο μέσον των λέξεων. Χρήση τουλάχιστον 3 διαφορετικών χρωμάτων μελάνης έχουν γίνει και στις διορθώσεις του βιβλίου του Δρ. Τζήσαπ. Πολλοί πιστέυουν λογικά ότι οι διορθώσεις έχουν γίνει από 3 διαφορετικά άτομα αλλά μελετώντας και τα γράμματα του Αλλέντε μπορούμε να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι ο συντάκτης όλων των διορθώσεων ίσως να ήταν ο Αλλέντε.

Ο Κάρλος Αλλέντε, όπως ισχυρίζεται, βρισκόταν τη στιγμή του πειράματος πάνω σε άλλο πλοίο, το ’ντριου Φάρασεθ το οποίο βρισκόταν στη βάση την στιγμή του πειράματος. Στην περιγραφή του ο Αλλέντε αναφέρει ότι είδε να δημιουργείται ένα πράσινο σύννεφο γύρω από το πλοίο Έλντριτζ (DE 173). Στη συνέχεια το πλοίο άρχισε να εξαφανίζεται και το μόνο πού έμενε ορατό ήταν μόνο το περίγραμμα του πλοίου μέσα από το σύννεφο, και αυτό εφ’ όσον βρισκόσουν κοντά στο πεδίο, ενώ μπορούσε να διακρίνει λεπτομέρειες που βρίσκονταν πίσω από το πλοίο. Ο Αλλέντε περιγράφει ότι όσοι ήταν πάνω στο πλοίο ένιωθαν σαν να μεταφέρθηκαν σε έναν άλλο κόσμο.
Δεν έβλεπάν τίποτα από το πλοίο γύρω τους και ένιωθαν να αιωρούνται. Οι παρενέργειες του πειράματος πάνω στο πλήρωμα ήταν διαφορετικές και η διάρκεια επίδρασης διέφερε σε πολλές περιπτώσεις. Όλοι όσοι ήταν πάνω στο πλοίο τρελάθηκαν. Πολλοί γίνοντάν αόρατοι, ακόμα και όταν δεν ήταν κάτω από την επίδραση του πεδίου. Ο μόνος τρόπος επαναφοράς τους ήταν να έρθουν σε επαφή με άλλα μέλη του πληρώματος. Μερικοί επανεμφανίστηκαν σύντομα αλλά άλλοι έμειναν σε αυτή την κατάσταση για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να τους βρουν και να τους επαναφέρουν, ενω μερικοί χάθηκαν για πάντα, χωρίς να τους βρει ποτέ κανείς. Κάποιος μπροστά στα έκπληκτα μάτια των γνωστών και συγγενών του πέρασε μέσα από τον τοίχο του σπιτιού του. Σε τοπική εφημερίδα της Φιλαδέλφειας λέγεται ότι υπήρξε αναφορά σε ένα περιστατικό σε μπαρ της περιοχής αρκετό καιρό μετά το πείραμα. Η σερβιτόρα αναφέρει ότι είδε μπροστά στα μάτια της να εξαφανίζονται δύο ναύτες όταν έπαιρναν το ποτό τους.

Έγινε προσπάθεια να ερευνηθεί το ιστορικο τω δύο πλοίων, του Έλντριτζ και του ’ντριου Φάρασεθ. Ακριβές αποτέλεσμα για το που βρίσκονταν τα δύο πλοία τη χρονική περίοδο πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το πείραμα. Ο λόγος είναι ότι υπήρχαν ελλείψεις στα ημερολόγια των δύο πλοίων. Συγκεκριμένα λείπουν οι σελίδες στο ημερολόγιο του Έλντριτζ για την χρονική περίοδο που μας ενδιαφέρει (27 Αυγούστου – 1 Δεκεμβρίου 1943) ενώ το ημερολόγιο του ’ντριου Φάρασεθ έχει καταστραφεί. Τα επίσημα στοιχεία του Πολεμικού ναυτικού αναφέρουν ότι το πλοίο DE 127 είχε μήκος 306 πόδια και εκτόπισμα 1240 τόνους και 1520 τόνους με πλήρες φορτίο. Το πλοίο μεταπωλήθηκε στο Ελληνικό ναυτικό, μετονομάστηκε σε “Λέων” και υπάρχει μέχρι σήμερα.

Μελετώντας τα ελληνικά στοιχεία βρίσκουμε ότι το εκτόπισμα του πλοίου είναι 1240 τόνοι και 1900 τόνοι με πλήρες φορτίο. Δημιουργείται εδώ το παράδοξο για το πώς αυξήθηκε το συνολικό εκτόπισμα του πλοίου κατά 380 τόνους κατά τη μεταπώλησή του. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο στην περίπτωση που αφαιρείται εξοπλισμός μέσα από το πλοίο. Θα μπορούσαμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι αφαιρέθηκε ηλεκτρονικός εξοπλισμός από το πλοίο πρίν αυτό μεταπωληθεί στο ελληνικό ναυτικό; Τα ελληνικά αρχεία επίσης αναφέρουν ως ημερομηνία ολοκλήρωσης και ναύλωσης του πλοίου ακριβώς έναν μήνα πριν την επίσημη ημερομηνία που αναφέρεται στο ημερολόγιο και στα επίσημα αρχεία.

Γίνεται αναφορά από τον Αλλέντε ακόμα και στο όνομα του ’λμπερτ Αινστάιν και στην εργασία του πάνω στη θεωρία του Ενιαίου πεδίου. Ο Αινστάιν εξέδωσε την θεωρία του Ενιαίου πεδίου το 1925 και την απέσυρε δύο χρονια αργότερα, το 1927, για “ανθρωπιστικούς” λόγους. Ο Αινστάιν είχε επίγνωση του πόσο καταστεπτική θα ήταν η εφαρμογή της θεωρίας του. Παράδειγμα της επίγνωσης της επικινδυνότητας των θεωριών του αποτελεί και το γεγονός ότι ο Αινστάιν προσπάθησε με κάθε μέσο να αποτρέψει τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών από την εφαρμογή των αποδεδειγμένων θεωριών του,και έτσι να αποτρέψει έναν πυρηνικό πόλεμο. Το πείραμα της Φιλαδέλφειας ίσως είναι έμμεσα μία εφαρμογή της θεωρίας του ενιαίου πεδίου.

Το “Πείραμα της Φιλαδέλφειας” μπορεί πράγματι κάποτε να εκτελέστηκε με “επιτυχία”, μπορεί όμως να μη συνέβη ποτέ και να είναι απλά μια φάρσα. Τα γεγονότα και τα στοιχεία και από τις δυο πλευρές είναι πολλά και πολλές φορές έρχονται σε αντιφάσεις. Υπάρχουν ακόμα περισσότερα στοιχεία πάνω στο πείραμα τα οποία δεν αναφέρονται και τα οποία πρέπε να μελετηθουν απ όλες τις οπτικές γωνίες όσον αφορά την εγκυρότητα των ίδιων των στοιχείων αλλά και των πηγών τους. Το ότι το πείραμα αυτό συνέβη κάποτε δε έχει ακόμη αποδειχτει, υπάρχουν όμως οι υποψίες ότι κάτι τέτοιο ίσως κάπου τον Οκτώβριο του 1943 να πραγματοποιήθηκε