Ο Τζανλουίτζι Μπουφόν αποχωρεί από τη Γιουβέντους έπειτα από 17 χρόνια, με την αυριανή (19/5) αναμέτρηση με τη Βερόνα να είναι η τελευταία για τον Ιταλό τερματοφύλακα με τη φανέλα της «Μεγάλης Κυρίας».
Ο «θρύλος» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου αποχαιρέτησε τους φίλους της ιταλικής ομάδας με ένα συγκινητικό γράμμα με τίτλο «6111», όσες δηλαδή κι οι ημέρες που φόρεσε τη φανέλα της Γιουβέντους.
Το «αντίο» του Μπουφόν
Έξι χιλιάδες, εκατόν έντεκα ημέρες.
Έξι χιλιάδες, εκατόν έντεκα στιγμές αυθεντικού πάθους.
Χαράς, λύπης, ηττών και νικών.
Σας ευχαριστώ.
Σας ευχαριστώ όλους.
Γιατί ο καθένας από εσάς με βοήθησε να είναι κάθε στιγμή της ζωής μου ξεχωριστή, φορώντας τα ασπρόμαυρα. Μίας ζωής που έχει γίνει δεύτερο δέρμα μου.
Ένα δέρμα που έχω φορέσει, αγαπήσει και σεβαστεί. Και το οποίο υπερασπίστηκα και προστάτευσα με όλο μου το είναι.
Με όλους τους περιορισμούς μου, αλλά παράλληλα με όλο το πάθος που με χαρακτήριζε πάντα.
Αύριο, ένα μονοπάτι ολοκληρώνεται.
Τελειώνει το βιβλίο που γράψαμε μαζί.
Το συναίσθημα είναι υπέροχο.
Πάρα πολύ.
Ένα νέο μονοπάτι θα αρχίσει αναπόφευκτα .
Ένα νέο βιβλίο.
Πρέπει να ξεκινήσει.
Η Γιουβέντους θα είναι πάντα πάνω από κάθε παίκτη.
Και θα συνεχίσει να γράφει σημαντικές σελίδες στο βιβλίο της, το οποίο νομίζω και φαντάζομαι πως θα είναι ατελείωτο. Επειδή έχει ένα μοναδικό και απαράμιλλο DNA. Ανεπανάληπτο και υπέροχο.
Η «Γιούβε» είναι μία οικογένεια. Η οικογένειά μου.
Και δεν θα σταματήσω ποτέ να την αγαπώ, να την ευχαριστώ και να την αποκαλώ «σπίτι» μου.
Επειδή μου έδωσε τόσα πολλά. Τα πάντα.
Σίγουρα περισσότερα απ’ όσα της έδωσα.
Ένα νέο μονοπάτι αναπόφευκτα θα αρχίσει.
Ένα νέο βιβλίο.
Πρέπει να ξεκινήσει.
Προσωπικά, θα πρέπει να μάθω να κοιτάζω το μέλλον με διαφορετικά μάτια.
Θα αρχίσω να συγκεντρώνω τις νέες προκλήσεις που θα μου προσφέρει η ζωή με την περιέργεια εκείνων που δεν θέλουν να σταματήσουν να αισθάνονται.
Και θα αισθανθώ τον υγιή φόβο εκείνων που έχουν βιώσει πολλές προκλήσεις, μερικές φορές νίκησαν, πολλές άλλες έχασαν, αλλά που γνωρίζουν ότι καθεμία απ’ αυτές είναι διαφορετικές από τις προηγούμενες.
Και ως εκ τούτου πιο δύσκολες.
Έφτασα στο γήπεδο με ποδήλατο. Ήμουν τόσο νέος.
Και αύριο θα ήθελα μεταφορικά να ‘φύγω’ για να μπορώ να απολαύσω κάθε στιγμή, να αισθανθώ την κούραση της αποσύνθεσης. Και τη χαρά του αποχαιρετισμού.
Να ενθουσιαστώ.
Και να καταλάβω ότι ποτέ δεν θα είμαι μακριά από αυτό το μέρος που ονομάζω «σπίτι» μου. Για πάντα!
Και να χαιρετίσω τους συμπαίκτες και τους φίλους που δεν θα σταματήσω ποτέ να αποκαλώ αδέρφια μου.
Μέχρι το τέλος! Για πάντα,
Τζανλουίτζι Μπουφόν».
