Όταν έχεις επικρατήσει 3-0 σε ρεβάνς αγώνα ευρωπαϊκής διοργάνωσης αλλά φεύγεις με σκυμμένο κεφάλι από το γήπεδο, σημαίνει πως κάτι πήγε τελείως στραβά στο πρώτο ματς. Πράγμα που στην περίπτωση των αναμετρήσεων του Ολυμπιακού με την Άντερλεχτ για το Κύπελλο Πρωταθλητριών της σεζόν 1974-75 ισχύει απόλυτα, αφού οι ερυθρόλευκοι είχαν ηττηθεί με το βαρύ 5-1.
Και όταν διαμαρτύρεσαι για τον μη καταλογισμό τεσσάρων γκολ, τριών πέναλτι, μιας αποβολής αντιπάλου και μια αυστηρή κόκκινη κάρτα σε δικό σου παίκτη, σημαίνει πως -όσο υπερβολικός κι αν μπορεί να είσαι- έχεις το δικαίωμα να θεωρείς πως ο διαιτητής σου έκλεψε την πρόκριση. Και στην περίπτωση του Κάρολι Παλοτάι αυτό είναι μια τεράστια αλήθεια.
Από «άθλο» σε «άθλο»
Ο Ολυμπιακός του Γουλανδρή έχει ήδη κατακτήσει δύο πρωταθλήματα και είναι στο δρόμο για το τρίτο. Το ημερολόγιο δείχνει 1974 και παρά την εγχώρια κυριαρχία, οι ερυθρόλευκοι ψάχνουν μια απάντηση στην νωπή ακόμα επιτυχία του Παναθηναϊκού, με τη συμμετοχή του στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971. Η κλήρωση του πρώτου γύρου δεν φέρνει ενθουσιασμό, αφού στέλνει τους Πειραιώτες στην πολύ δυνατή τότε Σέλτικ. Ωστόσο με ισοπαλία 1-1 στη Γλασκώβη και καθαρή νίκη 2-0 εντός έδρας, ο Ολυμπιακός τα καταφέρνει.
Ξανά όμως η κληρωτίδα θα φέρει απέναντί του ένα «βαρύ» όνομα της εποχής. Την βελγική Άντερλεχτ, που φαντάζει ξεκάθαρο φαβορί. Οι λίγες ελπίδες των ερυθρολεύκων για νέα υπέρβαση εξανεμίζονται ουσιαστικά μετά το τέλος του ματς στις Βρυξέλλες. Το 5-1 δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, ειδικά από τη στιγμή που η ρεβάνς δεν θα διεξαχθεί στη φυσική έδρα της ομάδας, αλλά στην Πάτρα. Όλα μοιάζουν τελειωμένα. Αλλά οι παίκτες του αείμνηστου Λάκη Πετρόπουλου έχουν εντελώς διαφορετική άποψη. Δυστυχώς για αυτούς, το ίδιο ισχύει και για τον Παλοτάι…
Το φιλμ της «σφαγής»
Νίκη με 4-0, ή και παραπάνω, χρειάζεται ο Ολυμπιακός που καταφέρνει να ανοίξει το σκορ στο 17’ με τον Γαλάκο. Θα ήταν ένα γκολ που θα δημιουργούσε ακόμη περισσότερο ενθουσιασμό, αν νωρίτερα ο Ούγγρος διαιτητής δεν ακύρωνε γκολ του Γαλάκου (5’) και δεν έκλεινε τα μάτια σε ανατροπή του Σταυρόπουλου (11’). Κάθε αμφιβολία για ενδεχόμενα «ανθρώπινα λάθη» αρχίζει να φεύγει από το μυαλό των θεατών όταν στο 20’ ο Παλοτάι είναι ο μόνος δεν βλέπει διπλό χέρι στην περιοχή των Βέλγων. Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται στο 29’, ενώ στο 40’ άλλο ένα τέρμα, του Σταυρόπουλου αυτή τη φορά, δεν θα μετρήσει ως οφσάιντ.
Στο δεύτερο ημίχρονο δεν αλλάζει πολλά στην προσέγγιση του ρέφερι του αγώνα. Συνεχίζει το… βιολί του ακυρώνοντας γκολ του Δαβουρλή. Δεν αποβάλει τον Φαν ντερ Βαντ που ανατρέπει τον Λιόλιο και όταν στο 67’ ο Γαλάκος κάνει το 2-0 και τα πράγματα ζορίζουν για την Άντερλεχτ ξανά, «καθαρίζει» αφήνοντας τον Ολυμπιακό με παίκτη λιγότερο. Ακόμη κι έτσι ο Μάικ κάνει στο 82’ το 3-0. Ένα αποτέλεσμα άκρως τιμητικό, αλλά όχι αρκετό για να ολοκληρώσει μια ανατροπή που θα έμενε στην ιστορία. Τελικά, εκείνος που κέρδισε μια θέση στις σελίδες της, ως μελανή αναφορά, ήταν ο Παλοτάι.
Μετά το ματς
Το σφύριγμα της λήξης βρίσκει τους ερυθρόλευκους αποσβολωμένους από το πρωτοφανές διαιτητικό όργιο. Ο Λάκης Πετρόπουλος δηλώνει το προφανές. «Όσα γκολ και να πετυχαίναμε, δεν θα προκρινόμαστε», ψελλίζει. Ο αξεπέραστος Δεληκάρης βρίσκεται στα όρια του σοκ. Οι οπαδοί ξεσπούν με μικρής έκτασης επεισόδια, γεγονός που στεναχωρεί τον διοικητικό ηγέτη των ερυθρολεύκων. Ο Γουλανδρής νιώθει σχεδόν προδομένος, αφού κάποιες καρέκλες έφυγαν και προς την εξέδρα των επισήμων… Είχε προσπαθήσει να διεξαχθεί το ματς στο Καυτανζόγλειο, για να το παρακολουθήσει περισσότερος κόσμος, κάτι που δεν συνέβη, ενώ λίγους μήνες μετά παραιτήθηκε από τη θέση του.
Ακόμη και οι ουδέτεροι συμφωνούν πως στην Πάτρα συντελέστηκε μια «σφαγή», ενώ στην ιστορία έμεινε το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Φως» την επόμενη μέρα.
Εκείνο το Rolex…
Η ίδια εφημερίδα θα φιλοξενήσει συνέντευξη της «πέτρας του σκανδάλου». Αυτό που κεντρίζει το ενδιαφέρον όλων είναι ένα χρυσό Rolex που φορά στο χέρι του. Ένας Ούγγρος, την εποχή του υπαρκτού σοσιαλισμού με το απόλυτο… καπιταλιστικό σύμβολο ως αξεσουάρ. Μιλώντας στον δημοσιογράφο Νίκο Ρατσιάτο, αρκείται να πει πως… μάλλον δεν βρέθηκε σε καλή μέρα, ενώ οι υπόλοιπες απαντήσεις του δεν ρίχνουν το παραμικρό φως.
Τα σενάρια που ακούστηκαν και γράφτηκαν τις επόμενες μέρες δεν είχαν τελειωμό. Όλοι έψαχναν να βρουν κάτι που να συνέδεε τον Ούγγρο με το Βέλγιο. Και η αλήθεια είναι πως βρήκαν. Ένας συμπατριώτης του πολιτικός πρόσφυγας, ο Άντρας Μπέρες ο οποίος στο παρελθόν είχε κάτσει στον πάγκο της Άντερλεχτ, βρισκόταν εκείνες τις μέρες στην Ελλάδα. Φαίνεται πως ήταν ο συνδετικός κρίκος που ένωσε τη βελγική ομάδα με τον Μαγυάρο ρέφερι. Όμως το… κονέ δεν σταματούσε εκεί.
Σκάβοντας λίγο πιο βαθιά αποδείχθηκε πως ο Παλοτάι διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις με τον πρόεδρο της ομοσπονδίας ποδοσφαίρου του Βελγίου, ο οποίος εντελώς τυχαία ήταν παράλληλα μέλος της επιτροπής διαιτησίας της UEFA. Ένα καλό «δόντι» για κάθε ρέφερι που ονειρευόταν να κάνει καριέρα… Τέλος, «ομιχλώδη» ρόλο στην υπόθεση φέρεται να είχε και ο πρόεδρος της επιτροπής εκδίκασης ενστάσεων Αντώνης Κιτσούκαλης, ο οποίος κλήθηκε σε απολογία γιατί συνόδευσε τον Παλοτάι και βρισκόταν στον αγωνιστικό χώρο εκτελώντας χρέη διερμηνέα, χωρίς την άδεια της Ομοσπονδίας Διαιτητών…
Όπου… Παλοτάι και αποκλεισμός
Ο Παλοτάι, πάντως, δεν είδε τον φάκελό του να λερώνεται από την μετριότατη (αν όχι ύποπτη) διαιτησία του. Το επόμενο διάστημα οι… μετοχές του ανέβηκαν και 1,5 χρόνο μετά η UEFA τον επέλεξε να διευθύνει τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών μεταξύ της Μπάγερν Μονάχου και της Σεντ Ετιέν…
Για τους Έλληνες βέβαια, το όνομά του έγινε συνώνυμο της βρωμιάς και όχι μόνο… Με τον ίδιο διαιτητή ο ΠΑΟΚ είχε αποκλειστεί το 1972 από την Ραπίντ Βιέννης, έχοντας παράπονα για γκολ που δεν κατακυρώθηκε, με τους Θεσσαλονικείς να φωνάζουν πως σε προσπάθεια του Κούδα η μπάλα είχε περάσει τη γραμμή. Το 1977 σφυρίζει στην ήττα της ΑΕΚ με 1-0 από τη Γιουβέντους (χωρίς παράπονα πάντως) και μερικά χρόνια αργότερα είναι παρών στο βαρύ 4-2 με το οποίο έχασαν οι ερυθρόλευκοι από την Μπαγερν Μονάχου.
Ο μόνος που κατάφερε να… γλιτώσει από την… κατάρα του Παλοτάι ήταν ο δικέφαλος του βορρά το 1984, όταν και δεν… απέτρεψε το 3-1 του ΠΑΟΚ επί της Πλόβντιβ.
