Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Τριαντάφυλλος Μηταφίδης σε δηλώσεις του στον realfm 97.8 υποστήριξε ότι αποδέχεται την ύπαρξη μακεδονικής εθνότητας.
«Ασχολούμαστε με αυτό το ζήτημα επειδή υπάρχουν οι πιέσεις από έξω; Είναι ένα πραγματικό ζήτημα. Εγώ δεν το έχω ονομάσει και ούτε πρόκειται να το ονομάσω Σκοπιανό. Τι πάει να πει Σκοπιανό, είναι Μακεδονικό. Είναι ανιστόρητο αυτό και περιφρονητικό για τους γείτονές μας. Ποιος μπορεί ως τροχονόμος της Ιστορίας να το πω έτσι, μπορεί να τους απαγορέψει να έχουν ένα σημείο εθνικής αναφοράς; Με ποιο δικαίωμα; Έχουμε μετατραπεί σε ένα είδος ιστορικού δικαστηρίου;» είπε για το Σκοπιανό και πρόσθεσε:
«Το θέμα είναι να μην υπάρχουν εδαφικές διεκδικήσεις, ανόητοι μεγαλοιδεατισμοί, έχω πει ότι έχουμε παλαβούς σε αυτόν τον τόπο που λένε ότι τα ελληνικά σύνορα θα φτάσουν στον Ινδό ποταμό. Ο εθνικισμός είναι ένα πράγμα που δεν μπορεί να τον τετραγωνίσεις».
Στην ερώτηση αν αποδέχεται την ύπαρξη εθνότητας και γλώσσας είπε: «Φυσικά, ποιος μπορεί να τους το απαγορέψει αυτό; Με συγχωρείτε, οι Αμερικανοί όταν λέει ο Πρόεδρος τους ότι απευθύνθηκε στο αμερικανικό έθνος, μερικοί θα κρατούσαν την κοιλιά τους παλαιότερα. Πως έγιναν έθνος οι Αμερικανοί; Με όρους φυλετικούς, θρησκευτικούς, κοινής καταγωγής; Όχι. Πολεμώντας την εγγλέζικη αποικιοκρατία. Οι νεότερες εθνογενέσεις έτσι έχουν γίνει. Πρέπει να το αποδεχθούμε. Την ίδια στιγμή που θέλουμε εμείς να καθορίσουμε την εθνική ταυτότητα των γειτόνων μας, από την άλλη έχουμε πρόβλημα με την δική μας. Δεν έχουμε αποδεχθεί επιτέλους ότι πρέπει να γίνουμε το κράτος των πολιτών χωρίς τις διαιρέσεις«.
Τέλος αναφέρθηκε στον Πάνο Καμμένο και την υπόθεση Πάχτα: «Σε λίγο ο ΣΥΡΙΖΑ θα απολογείται και για το προπατορικό αμάρτημα, όπως πάμε. Για οτιδήποτε έχει διαπράξει κάποιος πρέπει να τον βάζουμε είτε στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ είτε να ζητήσουμε άφεση αμαρτιών για ξένες αμαρτίες; Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για αυτά που μας ανήκουν για όσα έχουμε κάνει καλά ή στραβά«.
«Η άλλη Θεσσαλονίκη, όπως την ονομάζουμε, δίνει μάχη για να μην είναι αυτή η πόλη φυτώριο αυτού του ακροδεξιού φασιστικού εσμού. Αυτός ο εσμός πάντα λειτουργεί με πολιτικές πλάτες, κάποιοι προσφέρουν κάλυψη με διαφόρων ειδών δικαιολογίες. Είναι παλιά ιστορία και στη Θεσσαλονίκη. Πρέπει να είμαστε κάθετοι και κατηγορηματικοί. Κανενός είδους άλλοθι σε τέτοιου είδους βάρβαρες συμπεριφορές».
Ρε οτι και να λετε,οτι και να κανετε το λιντζαρισμα δεν το γλιτωνετε, ποτε στην ιστορια κανενας προδοτης δεν ξεφυγε απο την οργη του κοσμου.Εισται τελειωμενοι. Θα παρακαλατε γονατιστοι.
ΠΑΤΡΙΔΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ,ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
1ας said
02/11/2010 στις 11:52
Ανεπιθύμητοι συμπολίτες;
του ΜΗΤΑΦΙΔΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ, δημοτικού συμβούλου Θεσσαλονίκης
«Στη Θεσσαλονίκη φαίνεται ότι ο γενικός κανόνας ήταν η σιωπή και η ‘‘ουδετερότητα’’… αφού σπάνια εντασσόταν στο ίδιο εθνικό μαρτυρολόγιο η εξόντωση των Εβραίων της Ελλάδας … Το μεγαλύτερο έγκλημα των Ναζί σε βάρος των Ελλήνων δεν καταγράφηκε ως τέτοιο», γράφει ο ιστορικός Γ. Μαργαρίτης στο εξαιρετικό του βιβλίο «Ανεπιθύμητοι συμπατριώτες».
Αυτό το «γενικό κανόνα» της αποσιώπησης εφάρμοσε κατά γράμμα η εθνικιστική πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, που αρνήθηκε να εντάξει την πόλη μας στο «Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών της Ελλάδας, περιόδου 1940-45», περιφρονώντας ομόφωνη απόφαση του Δ. Σ. του «Δικτύου», με την οποία, στις 12/12/06, θεώρησε τη Θεσσαλονίκη «αυτοδικαίως» μέλος του.
Θα ήταν ανάξια ακόμα και σχολιασμού τα γελοία «επιχειρήματα» που επιστράτευσε η δεξιά διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης για να δικαιολογήσει την κατάπτυστη απόφασή της, αν δεν έφερναν στην επιφάνεια τα άλυτα προβλήματα ένταξης των Εβραίων και της εξόντωσής τους στη συλλογική εθνική μνήμη και ιδιαίτερα στην ιστορία της πόλης.
Μια εξαιρετική προσπάθεια «αναστοχασμού» αυτών των προβλημάτων έγινε στην ημερίδα που πραγματοποίησε το Μάιο του 2005 ο Τομέας Πολιτικής Κοινωνιολογίας και Συγκριτικής Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, σε συνεργασία με την Ψυχιατρική Κλινική του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης με θέμα: Άουσβιτς. Το γεγονός και η μνήμη του. Ιστορικές, Κοινωνικές και Πολιτικές Όψεις της Γενοκτονίας. Οι αναγνώστες της ΑΥΓΗΣ ήδη γνωρίζουν για το συλλογικό τόμο με τις ανακοινώσεις της ημερίδας από την παρουσίασή του στις ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ (30-6-08) από τη Ρένα Δούρου.
Όπως επισημαίνει στο εισαγωγικό του κείμενο ο Άλκης Ρήγος, στη χώρα μας η διεθνής τάση «αναθεώρησης» της Ιστορίας εκδηλώνεται με το «σχιζοφρενικό παράδοξο μιας ιδιότυπης νεοελληνικής σιωπής: σε μια κοινωνία που επιμένει να θεωρεί την ιστορία της ανοιχτό διακύβευμα, που φωναστεί αυτάρεσκα με ηχηρές λέξεις για την αδιάλειπτη ιστορική της συνέχεια, τους ανεπανάληπτους ηρωισμούς των τέκνων της, τη μοναδικότητα της πολιτιστικής της ακτινοβολίας…οι πολιτικοί εκφραστές – διαχειριστές της κλείνουν ή υποχρηματοδοτούν ιδρύματα ιστορικής έρευνας, πολτοποιούν αρχεία, καίνε πανηγυρικά φακέλους, ξεχνούν να γιορτάσουν το τέλος του μεγάλου αντιφασιστικού πολέμου –μόνοι αυτοί σε όλη την Ευρώπη-, δε στέλνουν καν έναν εκπρόσωπό τους στην πανευρωπαϊκή πορεία μνήμης για τους κρατούμενους του Άουσβιτς, ενώ ούτε ένα τηλεοπτικό συνεργείο, έστω ένας δημοσιογράφος, δεν κάλυψε το γεγονός».
Σ’ αυτή την «υγειονομική ταφή της ιστορικής μνήμης», όπως τη χαρακτηρίζει ο Χάγκεν Φλάισερ, θα πρέπει να προσθέσουμε και την πολτοποίηση το 1975 υλικού των αρχείων του Εθνικού Γραφείου Εγκλημάτων Πολέμου – είχε προηγηθεί το 1959 η αμνήστευση δια νόμου των ναζιστών εγκληματιών και των δωσίλογων, προς δόξαν της «εθνικής συμφιλίωσης». Οι τελευταίοι, όχι μόνον δεν τιμωρήθηκαν όπως τους άξιζε, αλλά και συμμετείχαν στη διαρπαγή των εβραϊκών περιουσιών. Αντίθετα, από τις 600 αγωγές που κατέθεσαν επιζώντες του Ολοκαυτώματος για την επιστροφή των ακινήτων τους, δικαιώθηκαν μόνο 30!
Η απώθηση της εβραϊκής γενοκτονίας στα «αζήτητα» της εθνικής μνήμης εκφράζεται και από ένα «απλό» γεγονός που επισημαίνει ο Δημοσθένης Δώδος στην ανακοίνωσή του «Η Θεσσαλονίκη προς τον 20ο αιώνα: το τέλος της ανεκτικής πόλης». Από όλους όσοι είχαν διατελέσει βουλευτές και ζούσαν την περίοδο της Κατοχής, δύο εκτελέστηκαν από τους Ναζί: ο Δαβίδ Σουλάμ και ο Μισέλ Καζές, βουλευτές Θεσσαλονίκης. Μέχρι σήμερα ούτε η πόλη που εκπροσώπησαν ούτε και η Βουλή δεν τους έχουν αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής.
Το Ολοκαύτωμα δεν αφορά μόνον τα θύματα και το «τραύμα» τους. Αντίθετα, αντλώντας τα οικουμενικά διδάγματα από τις θηριωδίες των Ναζί, πρέπει να μεταμορφώσουμε τα αθώα θύματά τους σε ένα αδιαπέραστο τείχος απέναντι στην επανάληψη της ανείπωτης αυτής φρίκης. Έτσι το σύνθημα «ποτέ πια!» θα πάψει να είναι μια απλή ευχή ή μια συναισθηματική διακήρυξη σε ένα πλανήτη που παραμένει αιματοκυλισμένος από σφαγές. Το κείμενο αυτό γράφεται τη μέρα που, πριν 65 χρόνια, στις 18/8/1943, έφτανε η τελευταία «φουρνιά» Εβραίων συμπολιτών μας στο Άουσβιτς. Μια λέξη – «κλειδί» που οφείλει να αναχθεί, όπως τονίζει η Οντέτ Βαρόν-Βασάρ σε «συμβολική μνήμη ενάντια σε κάθε προκατάληψη, ξενοφοβία και ρατσισμό. Η μνήμη του Άουσβιτς δεν προσβάλλετα,ι όταν γίνεται εμβληματική όλων των θυμάτων του ρατσισμού. Αντίθετα, μόνον τότε βρίσκει το πλήρες νόημά της και τιμάται πραγματικά».
Όσο για την ιερόσυλη απόφαση–μπούμερανγκ της δεξιάς Διοίκησης του Δήμου Θεσσαλονίκης θα αρκούσε να επαναλάβουμε την αποστομωτική απάντηση της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης προς το δήμαρχο Β. Παπαγεωργόπουλο: «Η Θεσσαλονίκη έχει δυστυχώς το «προνόμιο» να αναγνωρίζεται παγκοσμίως de facto και de jure ως η πιο μαρτυρική και τραγική πόλη της Ελλάδας. Αυτό δεν αλλάζει με καμιά απόφαση οιασδήποτε επιτροπής ή οιουδήποτε. Η ιστορία δεν αλλάζει και τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους». Μια ιστορία, θα προσθέταμε, χωρίς τις πλαστές συνέχειες και βολικές αποσιωπήσεις των εθνικιστών, που κατασκευάζουν μια εικόνα για το παρελθόν η οποία εξυπηρετεί μόνο τους ολέθριους μεγαλοϊδεατισμούς τους για το μέλλον.
Οι πολίτες της Θεσσαλονίκης όχι μόνον πρέπει να απαιτήσουν την ανάκληση της επονείδιστης αυτής απόφασης, αλλά και να κηρύξουν «ανεπιθύμητους» τους σημερινούς «άρχοντες» της πόλης που την έχουν βουλιάξει στα οικονομικά σκάνδαλα και την έχουν καταδικάσει σε ιστορική αμνησία.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ, «ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ», 31/8/08