Από τον Ρίγκαν το 1982 ως τον Μπους το 2001, υπάρχει μια επαίσχυντη ιστορία των αμερικανών προέδρων που αναμειγνύονται στις υποθέσεις της Μέσης Ανατολής, χωρίς να έχουν ποτέ αποτέλεσμα, σχολιάζει ο Simon Jenkins.
Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο πιο επικίνδυνο από έναν Αμερικανό πρόεδρο που βλέπει τηλεόραση. Ο Ντόναλντ Τραμπ χθές το βράδυ ακολούθησε τον Ρόναλντ Ρίγκαν το 1982 και τον Τζορτζ Μπους το 2001, ως οπαδός του απομονωτισμού που μετατρέπεται σε οπαδό της παρέμβασης στη Μέση Ανατολή.
Ο Τραμπ στη Συρία επαναενεργοποιεί ανατριχιαστικά την αντίδραση του Ρίγκαν το 1982 στις σφαγές στο στρατόπεδο Σάμπρα και Σατίλα στο γειτονικό Λίβανο, που “τράβηξαν” αμερικανούς πεζοναύτες σε έναν εμφύλιο πόλεμο που δεν μπορούσε να κερδηθεί, από τον οποίο έπρεπε να φύγουν γρήγορα.
Ο Τραμπ κάλυψε την απόφαση του, όχι διεκδικώντας το δικαίωμα να διαχειριστεί την παγκόσμια τιμωρία, αλλά με τον ισχυρισμό ότι η Αμερική είχε ένα “ζωτικό συμφέρον εθνικής ασφάλειας”, να αντιταχθεί στα χημικά όπλα και να καταστείλει την τρομοκρατία. Το πρώτο είναι ανοησία και το δεύτερο μάταιο και υποκριτικό. Το αμερικανικό “σοκ και δέος” σε βομβαρδισμούς μη στρατιωτικών στόχων και δολοφονίες από μη επανδρωμένα αεροσκάφη είναι τρομοκρατία.
Πολλές χώρες μπορεί να δείχνουν την τόλμη τους με χημικές επιθέσεις, αλλά και οι βόμβες θρυμματισμού, φωσφόρου, και αργής δράσης της Δύσης έχουν αφήσει θύματα εξίσου ακρωτηριασμένα και νεκρά. Τα drones καταστρέφουν τόσο αθώους όσο και ενόχους. Σε περίπτωση που τέτοιες αναπτύξεις είναι ζωτικής σημασίας για την εθνική επιβίωση μπορεί να είναι “δικαιολογημένες”.
Εκεί όπου είναι απλές χειρονομίες ηθικού παρεμβατισμού δεν είναι.
Μήπως ο Τραμπ σκοπεύει να ακολουθήσει με χερσαίες δυνάμεις όπως ήδη έγινε στο Ιράκ; ‘Η πρόκειται απλά για μια χειρονομία;
Ο μόνος πιθανός τρόπος για να τελειώσει ο συριακός πόλεμος είναι η αντιπολίτευση να παραδεχτεί την ήττα της και το Isis να εκδιωχθεί από όσα προπύργια κρατά ακόμα. Ο πραγματισμός της Ρωσίας στην υποστήριξη του ‘Ασαντ, όσο αργός και “ανίκανος” και αν είναι, τουλάχιστον έχει την ρεαλπολιτίκ στο πλευρό του. Οι αγγλο-αμερικανικές προσπάθειες στο παρελθόν για την ενθάρρυνση της αντιπολίτευσης υπήρξαν απάνθρωπα αποτυχημένες. Η Δύση δεν έχει κανένα “συμφέρον” στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας, τον οποίο οι παρεμβάσεις της, το μόνο που έκαναν ήταν να τον παρατείνουν.
Ο κόσμος έχει μια παγκόσμια ανθρωπιστική υποχρέωση να βοηθήσει τα θύματα πολέμου. Υπάρχουν περίπου 3 εκατομμύρια αυτών των θυμάτων από τον συριακό πόλεμο, που εξαπλώθηκε σε όλη την περιοχή και στην Ευρώπη.
Η ανακούφιση, και όχι η παράταση της ταλαιπωρίας τους θα πρέπει να είναι προτεραιότητα. Ρίχνοντας περισσότερες βόμβες στη Συρία δεν θα τους βοηθήσει.
πηγή: theguardian.com
