Φόβος. Απτός, αδιαπραγμάτευτος φόβος. Μη δίνετε σημασία στο τι βγαίνει από τα χείλη του. Ωρύεται πως «Την προηγούμενη βδομάδα δολοφόνησα έναν βράχο, τραυμάτισα μία πέτρα, έστειλα στο νοσοκομείο ένα τούβλο- είμαι τόσο κακός που κάνω ακόμα και τα φάρμακα ν’ αρρωστήσουν! Θα σου δείξω, Τζορτζ Φορμαν, πόσο σπουδαίος είμαι…».
Το «ασεβές» του στόμα μπορεί να λέει ό,τι θέλει, όμως τα μάτια δεν ψεύδονται ποτέ: για πρώτη φορά στην καριέρα του φοβάται. Μπορεί ο Τζο Φρέιζερ να τον «λιάνισε» το 1971 (στην προηγούμενη «Μάχη του αιώνα») και να έχασε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, όμως τον παλιόφιλο τον Τζο δεν τον φοβήθηκε ποτέ.
Αυτό το βουνό από «άρρηκτους» μύες, όμως, σχεδόν το τρέμει: ο 25χρονος Φόρμαν μετρά 40 διαδοχικές νίκες στα ρινγκ, οι 37 εκ των οποίων έχουν έρθει με νοκ άουτ. Είναι πιο ογκώδης από αυτόν, χτυπάει δυνατότερα από αυτόν και, παρά το γεγονός πως είναι σχετικά βαρύς για το ύψος του (100 κιλά, 1.92 ύψος), έχει τρομερή κίνηση στα πόδια, «κόβοντας» στη μέση το ρινγκ και περιορίζοντας κάθε πιθανότητα να «χορέψεις» γύρω του.
Ο 32χρονος αντίπαλός του το ξέρει βαθιά μέσα του πως δεν έχει καμία τύχη. Δεν είναι τυχαίο πως οι bookmakers του δίνουν μόλις 40/1 να είναι αυτός που στο τέλος θα στέκεται όρθιος. Οι εφημερίδες πίσω στην πατρίδα του γράφουν αυτό που άπαντες σκέφτονται, όμως ουδείς τολμά να ομολογήσει: «Κινδυνεύει ακόμα και η ίδια του η ζωή».
Οι γροθιές του Φόρμαν μοιάζουν- και είναι- το μέσο για να ξεχυθεί ο θάνατος στο κορμί του δύσμοιρου που αποφάσισε ν’ ανέβει μαζί του στο ρινγκ. Κανείς δεν πιστεύει πως έχει έστω και λίγες πιθανότητες να κερδίσει.
Κανείς.
Λίγο πριν χτυπήσει το καμπανάκι, είναι πλέον κοινός τόπος: χρειάζεται ένα θαύμα.
Η ιστορία πίσω από την «Ταραχή στην Ζούγκλα»
Ο παμπόνηρος Ντον Κινγκ (αυτός που έμελλε να γίνει η μεγαλύτερη καπάτσα στην ιστορία του μποξ) είχε βρει το τέλειο «θύμα»: ο Μομπούτου, δικτάτορας του Ζαΐρ, θέλει απεγνωσμένα να στρέψει τα φώτα στην πατρίδα του και προτίθεται να πληρώσει ακόμα και 5 εκατομμύρια δολάρια- ποσό ασύλληπτο για το 1974- σε κάθε πυγμάχο προκειμένου να λάβει σάρκα, αίμα και οστά αυτή η αναμέτρηση.
Ο Άλι, απένταρος σ’ εκείνη τη φάση της καριέρας του, θαμπώνεται τόσο από τα χρήματα, όσο κι από την προοπτική να γράψει ιστορία και να επανακτήσει τα σκήπτρα στην κατηγορία βαρέων βαρών.
Στον αντίποδα, ο Φόρμαν θεωρεί πως θα βγάλει τα πιο εύκολα λεφτά της ζωής του. Δεν μπορεί να χάσει από τον ξοφλημένο Μοχάμεντ και (νομίζει πως) το ξέρει: «Χάρη του κάνω. Θα τον σκοτώσω στο ξύλο!», λέει στους διοργανωτές ανακοινώνοντάς τους πως δέχεται. Αυτοί, σοκαρισμένοι, του απαντούν «Τζορτζ, μη λες τέτοιες κουβέντες!».
«Εντάξει τότε, θα τον αφήσω αναίσθητο στο πάτωμα…», αποκρίνεται.
Οι διοργανωτές γελούν βεβιασμένα, όμως ξέρουν. Που να πάρει και να σηκώσει, ξέρουν: ο Φόρμαν μπορεί να το κάνει αν το θελήσει.
Μπορεί ν’ αφήσει τον Άλι αναίσθητο στο πάτωμα.
Προετοιμαζόμενοι για τον «Αγώνα του αιώνα»
Οι δύο πυγμάχοι φτάνουν στο Ζαΐρ και ο πρώην Κάσιους Κλέι γίνεται αυτομάτως- χάρη στην εξωπραγματική του ικανότητα να «κερδίζει» τον κόσμο- πρόσωπο λατρείας για τους ντόπιους. Ο Φόρμαν περνάει περίπου απαρατήρητος. «Νομίζαμε ότι είναι λευκός», δηλώνει με αφοπλιστική ειλικρίνεια ένας εκ των υπεύθυνων του αγώνα εκεί.
Το μεγάλο event, το οποίο πλαισιώθηκε από ένα τριήμερο πάρτι με τη συμμετοχή των μεγαλύτερων ονομάτων της σόουλ και του μπλουζ (Τζέιμς Μπράουν, Μπί Μπι Κινγκ, Μίραμ Μακέμπα κ.α.), έχει προγραμματιστεί για τις 25 Σεπτεμβρίου, όμως ένα σχίσιμο στο μάτι του Φόρμαν στην προπόνηση δρομολογεί τη δικαιολογημένη αναβολή των 35 ημερών.
Μοχάμαντ και Τζορτζ προπονούνται στο ίδιο γυμναστήριο, με τον Άλι- παρά το γεγονός πως συνεχίζει το trash talking και τα μεγάλα λόγια περί του πώς θα διασύρει τον αντίπαλό του- να κοιτάζει επίμονα το πάτωμα κάθε φορά που περνάει την πόρτα του ειδικά εξοπλισμένου χώρου.
Ο λόγος, απλός: ο Φόρμαν χτυπάει μανιασμένα τον μεγάλο σάκο του μποξ, με αποτέλεσμα να τον βαθουλώνει ολοένα και περισσότερο. Φανταστείτε τι θα κάνουν αυτές οι γροθιές όταν αντί για τον άψυχο και σκληρό σάκο, βρουν καλοδεχούμενη ανθρώπινη σάρκα.
Αν θελήσουν, θα την σκοτώσουν.
The Rumble in the Jungle
Αυτό είναι, πάμε: 30 Οκτώβρη 1974, τοπική ώρα 4 τα ξημερώματα προκειμένου ο αγώνας να μεταδοθεί ζωντανά στην Αμερική στις 10 το βράδυ. 70.000 αλαλάζοντες θεατές στις εξέδρες να δοκιμάζουν τις αντοχές του λάρυγγά τους για να υποστηρίξουν τον Άλι. Η ζέστη συνδράμει στο ν’ ανέβει ακόμα περισσότερο η «θερμοκρασία» του ματς και κολλώδη κορμιά πάλλονται στο ρυθμό που δίνει το καμπανάκι.
Ντινγκ: ο Φόρμαν δεν αργεί να στριμώξει τον Άλι και αρχίζει να ρίχνει οβίδες καμωμένες από σκληραγωγημένα ανθρώπινα δάχτυλα σε κάθε σημείο του κορμιού του Μοχάμεντ. Όπως αναμενόταν, ο Άλι δεν μπορεί να χορέψει γύρω του, δεν μπορεί να «τσιμπήσει» σαν μέλισσα όπως συνήθιζε να κάνει.
Η δράση «μεταφέρεται» στα σκοινιά. Δεξί κροσέ, αριστερό, άπερκατ, δύο απανωτά χτυπήματα με το δεξί ψηλά στο μέτωπο, έπειτα ένας κεραυνός με το αριστερό στα πλευρά.
Ο Φόρμαν συνεχίζει να συνθλίβει λίγο- λίγο τον αντίπαλό του. Πρώτος γύρος. Δεύτερος. Τρίτος. Τέταρτος. Πέμπτος. Έκτος. Έβδομος.
Είναι θέμα χρόνου να γίνει το προφανές: να κερδίσει το μεγάλο φαβορί.
“Ali boma ye”
Οι δυο τους μοιάζουν να χορεύουν το πιο βάναυσο βαλς στην ιστορία: ματωμένοι, εξαντλημένοι, έχοντας δεχτεί 200 τόνους χτυπημάτων στο κορμί τους. Όμως…
«Έι, Τζορτζ, μου είχαν πει ότι χτυπάς δυνατά. Πού πήγε η δύναμή σου;». Αίφνης, μια πυγμαχική αποκάλυψη λευκού φωτός χτυπάει τους πάντες: ο μάστερ της τακτικής άλλαξε τελευταία στιγμή το αγωνιστικό του πλάνο, επιλέγοντας ν’ αφήσει τον Φόρμαν να εξαντλήσει τον ίδιο του τον εαυτό στην προσπάθεια να τον βγάλει νοκ άουτ.
Ο Άλι, χάρη σ’ αυτόν τον υπνωτικό του- ανόρεχτο, θαρρείς- χορό του στα σχοινιά (“Rope-a-dope”, όπως ονομάστηκε εκ των υστέρων), παρέσυρε τον δυνατότερο αντίπαλό του στο να τον χτυπάει με όλη του τη δύναμη και απλά φρόντιζε ν’ αμύνεται όσο καλύτερα μπορούσε.
Λίγο πριν το τέλος του 8ου γύρου, λοιπόν, κι ενώ έχει φάει της χρονιάς του (διάολε, της δεκαετίας του) μ’ ένα δεξί κροσέ ζαλίζει αρχικά τον Φόρμαν κι εν συνεχεία με δύο συνεχόμενα χτυπήματα τον αναγκάζει να καταρρεύσει.
