Μια σπάνια, παράξενη για μένα,φωτογραφία του 1920 εδώ στο χωριό των Ποιμένων. Που είναι το παράδοξο;…
Κατ’αρχήν δεν ζει κανείς απ’ όλους αυτούς,ούτε καν αυτοί που φαίνονται μικρά παιδιά.
Που είναι το παράξενο; Είναι μια οικογενειακή φωτογραφία Ορθοδόξων Χριστιανών, με τον παππού, γιαγιά, παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα.
Είναι λίγο πριν την κηδεία του παππού,ο οποίος είναι στο κέντρο της φωτογραφίας, και ο οποίος είναι ήδη νεκρός! Δηλαδή αφού πέθανε, τον έπλυναν, τον έντυσαν, τον ευπρέπισαν, του φόρεσαν το κομπολόι του στο χέρι, την μαντήλα την παραδοσιακή στο κεφάλι, τον κάθισαν, και όλοι μαζί έβγαλαν την τελευταία αναμνηστική φωτογραφία, μαζί του, ενώ έχει φύγει από τούτη τη μάταιη ζωή, και από πίσω τον κρατάνε οι γυιοί του για να μην πέσει και για να βγουν όλοι παρέα, πριν γίνει η νεκρώσιμη ακολουθία!
Όταν την είδα σε ένα σπίτι κρεμασμένη στον τοίχο,υπέθεσα ότι το κεντρικό πρόσωπο,ο παππούς,ότι είναι τυφλός,αλλά μου είπαν ότι όχι, είναι κεκοιμημένος, όταν την έβγαλαν.
Σε κάποιους ίσως φανεί λίγο μακάβριο,αλλά όταν ρώτησα,μου είπαν ότι παλιά γινόντουσαν παρόμοιες ενέργειες λόγω της αγάπης για τον στύλο-πατέρα-παππού-προππάπου της οικογενείας, μιας καθαρά πατριαρχικής οικογένειας. Ας συγκρίνουμε και πάλι με το σήμερα,το τώρα και το αύριο.
