Όπου γλέντι και χαρά ο Χάρος πρώτος – Η νέα τάση της Βρετανίας: χαρούμενες κηδείες για πάντα

Όπως λένε it’s party time

Στην Βρετανία λοιπόν, όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που επιλέγουν για την κηδεία τους μια αρκετά ριζοσπαστική προσέγγιση: Αντί, ως είθισται, η τελετή να γίνει μέσα σε κλίμα θλίψης και κατάνυξης, επιθυμούν να είναι αφορμή χαράς και εορτασμού.

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της εταιρείας δημοσκοπήσεων ICM, σε σύνολο 2.000 ερωτηθέντων, το 54% αποφάνθηκε πως η κηδεία τους θέλουν να είναι ο «εορτασμός της ζωής», ενώ ένα 48% είπε πως θα ήθελε στην κηδεία τους να ακουστεί το αγαπημένο τους –αισιόδοξο κι όχι λυπητερό- τραγούδι ή το φέρετρο τους να είναι σκεπασμένο με την σημαία της ποδοσφαιρικής ομάδας που υποστήριζαν.

Από παρόμοια έρευνα, εξάλλου, προέκυψε πως το πιο δημοφιλές soundtrack κηδείας στη Βρετανία πλέον δεν είναι το τραγούδι «My Way» του Φρανκ Σινάτρα ή το «Ρέκβιεμ» του Τζουσέπε Βέρντι, αλλά το «Always Look On The Bright Side» των Monty Python από την ταινία Life Of Brian.

Μάλλον το αισιόδοξο σφύριγμα των μελλοθάνατων που κρέμονταν από τους σταυρούς θεωρήθηκε ως το πλέον ταιριαστό για να συνοδέψει τον τεθνεώτα στην τελευταία του κατοικία.

Κάπως έτσι, τα βρετανικά αποτεφρωτήρια (εκεί όπου λαμβάνει χώρα το 75% των κηδειών σε όλη τη Βρετανία πλέον!) είναι όλα τους εξοπλισμένα με οπτικοακουστικά συστήματα υψηλής τεχνολογίας για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες ακόμη και του πιο απαιτητικού μακαρίτη.Αλλά και πολλές ιστοσελίδες και γραφεία κηδειών υπόσχονται custom made υπηρεσίες για κάθε βαλάντιο και γούστο.

Πολλοί διάσημοι έχουν επιλέξει στο παρελθόν να τελέσουν την κηδεία τους μακριά από τα καθιερωμένα. Μετά την κηδεία του μάνατζερ των Sex Pistols, του Μάλκομ Μακλάρεν ακολούθησε, κατόπιν επιθυμίας του ίδιου, ένα πάρτι σε μεγάλο λονδρέζικο κλαμπ, όπου παρευρέθησαν 200 άτομα, τα οποία έγιναν… λιώμα στο μεθύσι.

Και στην προ μηνών κηδεία της αμερικανίδας κωμικού Τζόαν Ρίβερς παρέστη σύσσωμη η Χορωδία των Γκέι Αντρών της Νέας Υόρκης, ερμηνεύοντας τα αγαπημένα της τραγούδια από μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ.

Η δυτική κουλτούρα άργησε πολύ να (απο)δεχτεί τον θάνατο ως σημάδι του τέλους, αλλά και μιας αρχής για όλους όσοι μένουν πίσω. Στην αφρικάνικη κουλτούρα ας πούμε, αυτή η αντίληψη είναι πολύ πιο διαδεδομένη.

Για παράδειγμα, στην Γκάνα υπάρχει η παράδοση οι νεκροί να τιμούνται με πολύχρωμα και χαρούμενα φέρετρα που καταδεικνύουν τα ενδιαφέροντα του μακαρίτη.

Όπως λέει ο Τζόζεφ Ασόνγκ, ένας από τους πιο γνωστούς εργολάβους κηδειών της χώρας, έχει κατασκευάσει μέχρι σήμερα φέρετρα σε σχήμα μπουκαλιού μπύρας (για έναν άνθρωπο που προφανώς λάτρευε το αλκοόλ) ή στο σχήμα μιας Πόρσε (για έναν μακαρίτη εθισμένο με την ταχύτητα).