Εάν (ή όταν) η Κίνα «φτερνιστεί», κάτι που μπορεί να σημαίνει μία απότομη υποτίμηση του γουάν ή μέτρα προστατευτισμού για να υπερασπιστεί τις τοπικές βιομηχανίες της, οι πρώτες χώρες που θα πάρουν «τα σκάγια» είναι η Σιγκαπούρη, η Ταϊβάν, το Βιετνάμ, η Νότιος Κορέα και η Μαλαισία.
Μεγαλύτερη «ανοσία» στην Κίνα έχουν, σύμφωνα με ανάλυση της Natixis, η Ινδονησία, η Ινδία και οι Φιλιππίνες, με βάση στοιχεία για τη σύνδεσή τους με τον «κίτρινο γίγαντα» στο εμπόριο, τον τουρισμό και τις επενδύσεις.
Για τις χώρες με μεγάλη έκθεση στην Κίνα, ο μεγαλύτερος σύνδεσμος είναι οι εμπορικές σχέσεις. Άλλος ένας σημαντικός παράγοντας είναι ο τουρισμός. Το 2015, ο αριθμός των Κινέζων εξερχόμενων τουριστών εκτινάχθηκε κατά 15,4% σε 35,4 εκατομμύρια.
Παρ’ όλα αυτά, οι χώρες που επωφελούνται περισσότερο από τους Κινέζους τουρίστες, βιώνουν επίσης μία «αυξημένη ευαισθησία», διότι η ζήτηση μπορεί να αποβεί «δίκοπο μαχαίρι», επισημαίνει η Natixis, επικαλούμενη τη βουτιά 20% των Κινέζων τουριστών στο Βιετνάμ πέρυσι, αφότου οι δύο χώρες ενεπλάκησαν σε διαμάχη σχετικά με διαφιλονικούμενες περιοχές στη θαλάσσια περιοχή νότια της Κίνας.
Αν και παρέχει μία τόνωση στην ανάπτυξη, μία πιο ισχυρή Κίνα θέτει επίσης ένα δίλημμα για τους γείτονές της, που πρέπει διαρκώς να ελίσσονται ανάμεσα στις ανάγκες τους από τη μία να διατηρήσουν την κυριαρχία τους και από την άλλη να μην αποθαρρύνουν του Κινέζους επενδυτές και τουρίστες καταναλωτές.
