ΩΡΑΙΟΣ Ο ΤΥΠΑΣ! Δημιούργησε το αυτοκίνητο των ονείρων του από το μηδέν (ΦΩΤΟ)

Στους Δρόμους της Γλυφάδας με τον Άνθρωπο που Έφτιαξε τον KITT από τον «Ιππότη της Ασφάλτου»!!!

Ενώ οδηγούσα το ταπεινό μου αυτοκίνητο, είδα τον ΚΙΤΤ -με λαμαρίνες και σασμάν, όπως λέμε με σάρκα και οστά- παρκαρισμένο έξω από ένα μπεργκεράδικο στα νότια προάστια.

Πριν από κάποιο διάστημα κι ενώ οδηγούσα το ταπεινό μου αυτοκίνητο, είδα τον ΚΙΤΤ -με λαμαρίνες και σασμάν, όπως λέμε με σάρκα και οστά- παρκαρισμένο έξω από ένα μπεργκεράδικο στα νότια προάστια. Ήταν γενικά σπάνια φάση – και επειδή συνήθως βλέπω τα πράγματα μέσα από το μπεργκεράδικο. Δυστυχώς, βρισκόμουν στην κεντρική λωρίδα της λεωφόρου Βουλιαγμένης και μου ήταν αδύνατο να σταματήσω για να τον θαυμάσω. Όμως, έπειτα από τρομερή δημοσιογραφική έρευνα -ΟΚ, απλώς είχαμε κοινούς γνωστούς- βρήκα τον ιδιοκτήτη του. Ονομάζεται Στέλιος Στρόγγυλος και πριν από δέκα χρόνια αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το αμάξι των ονείρων του – και τα κατάφερε. Έπειτα από σχετικές συνεννοήσεις, το ραντεβού ορίστηκε στην Άνω Γλυφάδα. Φτάνοντας, τον βρήκα να μας περιμένει μέσα στον ΚΙΤΤ και μου είπε να τον ακολουθήσω. Οδηγώντας πίσω του, παρατήρησα ότι όλος ο κόσμος «σκάλωνε» μόλις έβλεπε το αυτοκίνητο και προσπαθούσε να καταλάβει τι παίζει. Αφού φτάσαμε σε ένα ωραίο σημείο με τρομερή θέα, καθίσαμε να τα πούμε. Δυστυχώς, ο ΚΙΤΤ δεν είχε όρεξη για δηλώσεις και έτσι μίλησα μόνο με τον ιδιοκτήτη του.

VICE: Πώς σου ήρθε η ιδέα να φτιάξεις τον KITT;

Στέλιος Στρόγγυλος: Πρόκειται για ένα παιδικό όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Το είχα από τεσσάρων χρονών, όταν είδα για πρώτη φορά το αυτοκίνητο στην τηλεόραση. Το ερωτεύτηκα. Μιλάμε για το 1984, όταν παίχτηκε για πρώτη φορά η σειρά στην Ελλάδα. Βασικά, για να το θέσω καλύτερα, ερωτεύτηκα όλο το concept. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που το είδα. Όπως όλοι τότε, έτσι κι εμείς, αγοράσαμε βίντεο και μια μέρα που είχα πάει βόλτα με τον παππού μου, η μάνα μου, θέλοντας να βρει πώς μπορείς να γράψεις κάτι που παίζει στην τηλεόραση, έτυχε να πατήσει το record την ώρα που έπαιζε «Ο ιππότης της ασφάλτου». Όταν γυρίσαμε, μου είπε: «Καλά, σου έχω γράψει ένα έργο με ένα αυτοκίνητο που μιλάει, περνάει μέσα από ντουβάρια, πάει μόνο του, θα τρελαθείς». Της είπα να το βάλει για να το δω. Το πρώτο πράγμα που με κέρδισε ήταν η μουσική – όταν άκουσα αυτήν τη μελωδία τρελάθηκα. Μετά, με το που είδα το αυτοκίνητο, έπαθα πλάκα. Όλο αυτό κούμπωσε και με την προσωπικότητα του ΚΙΤΤ πάντως. Είχα μείνει στήλη άλατος, έβλεπα την οθόνη με το στόμα ανοιχτό και είπα «εντάξει, εδώ είμαστε».

Πόσο καιρό σου πήρε να το φτιάξεις;

Κοίτα, αν έχεις λεφτά μπορείς να το τελειώσεις και μέσα σε ένα πεντάμηνο. Να αγοράσεις δηλαδή ό,τι χρειάζεται, να πας σε έναν φαναρτζή, έναν ταπετσιέρη και να στα φτιάξει. Όταν ξεκίνησα ήταν πολύ λίγοι οι προμηθευτές που είχαν σχετικά ανταλλακτικά. Όταν λέμε πως φτιάχνουμε τον KITT, μιλάμε για ένα Pontiac Trans Am, κατά προτίμηση του 1982, αν και έχει την ίδια καρότσα μέχρι και το 1992. Μετά, θα πρέπει να αλλάξεις πολλά πράγματα, όπως η μάσκα, να βρεις τις ζάντες που φορούσε το ’82, το φωτάκι που έχει μπροστά, τα προβολάκια, το πλέξιγκλας για να κάνεις φιμέ τα πίσω φώτα και να συνεχίσεις μετά στο εσωτερικό. Αυτό τώρα βέβαια, που βρίσκεις σχετικά πιο εύκολα κάποια πράγματα. Εγώ το ξεκίνησα προς τα τέλη του 2007 και το τελείωσα το 2014. Βέβαια, ένα τέτοιο αυτοκίνητο δεν τελειώνει ποτέ, επειδή, αν είσαι «ψείρας», πάντα θα βρίσκεις κάτι που πρέπει να αλλάξεις. Ένα κουμπάκι, μια βίδα και πάει λέγοντας.

Πού βρήκες το συγκεκριμένο μοντέλο;

Το εντόπισε ένας φίλος στη Θεσσαλονίκη και με ενημέρωσε, επειδή ήξερε πως το έψαχνα και πήγα να το δω. Αν και ήταν σε άθλια κατάσταση, επικράτησε η λογική «beggars can’t be choosers»: Όταν στην Ελλάδα υπάρχουν όλα και όλα 30 τέτοια αυτοκίνητα, δεν κάνεις παζάρια. Ήταν μαύρο, με μπεζ σαλόνι και μάλιστα το μοντέλο του 1982, οπότε μου έκατσε καλά.

Όλα αυτά, μαζί με την αγορά τους αυτοκινήτου, μου έχουν κοστίσει μέχρι στιγμής 45.000 ευρώ.

Πόσο σου κόστισε όλη αυτή η ιστορία;

Κοίτα, επειδή καμιά φορά το λέω και δεν το πιστεύουν, θα σου πω τι έχει γίνει. Το αυτοκίνητο, όπως σου είπα, το πήρα σε τραγική κατάσταση. Γδύθηκε όλο: μηχανές, σαλόνι, σασμάν και έγινε εν μέρει σκελετός. Βάφτηκε και αντικαταστάθηκαν φτερά, καπό, μια πόρτα που έλειπε και η μάσκα μπροστά. Έγινε γενική επισκευή στον κινητήρα – ανταλλακτικά, πιστόνια, όλα καινούρια. Σαλόνι, ντύσιμο, καινούρια λάστιχα, ζάντες, καλωδιώσεις από ηλεκτρολόγο, για να μην πάρουμε καμιά φωτιά και τρέχουμε. Μιλάμε για πολλή δουλειά. Όλα αυτά, μαζί με την αγορά τους αυτοκινήτου, μου έχουν κοστίσει μέχρι στιγμής 45.000 ευρώ.

Πώς σε κοιτούν στον δρόμο όταν οδηγείς το αμάξι;

Γίνεται χαμός και αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ είναι ότι ο κόσμος χαμογελάει. Όταν βγαίνω μια βόλτα με το αυτοκίνητο σε μια μίζερη Αθήνα -πλέον πιστεύω πως είναι η πιο μίζερη πόλη της Ευρώπης- και σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων μαζεύω δεκάδες χαμόγελα, νιώθω πολύ όμορφα. Πολλοί μάλιστα μιλούν στο ρολόι τους όταν περνάω από δίπλα τους. Είναι ωραίο να δίνεις έστω και λίγη χαρά στον κόσμο.

Κάτι άλλο αστείο που σου έχει συμβεί; Κοίτα, το συγκεκριμένο αμάξι το αγαπάει η Αστυνομία. Πολλοί με σταματούν μόνο και μόνο για να το χαζέψουν – εκτός από μερικές περιπτώσεις κάποιων κομπλεξικών, αλλά δεν θέλω να αναφερθώ σε αυτούς. Με έχουν σταματήσει πολλές φορές χωρίς να μου κάνουν καν έλεγχο, απλώς μου ζητούν να φωτογραφηθούν με το αυτοκίνητο, επειδή τους θυμίζει ωραίες εποχές. Εγώ τους λέω, «Ναι, αλλά μετά θα κυνηγήσουμε μαζί κανέναν κακό».

Αλήθεια, έχεις δει την ταινία «Ο ιππότης της λακκούβας» του Όμηρου Ευστρατιάδη, με τον Βουτσά και τον ΨΙΤ;

Ναι, πρόκειται για μια φοβερή ιδέα του σκηνοθέτη και παραγωγού για σάτιρα εκείνης της εποχής και πιστεύω ακόμη και σήμερα πως είναι μια πολύ καλή ταινία για να γελάσεις. Δεν με χάλασε σαν fan. Περισσότερο πιστεύω πως προώθησε τον ΚΙΤΤ εκείνη την εποχή, ασχέτως αν σήμερα οι περισσότεροι που με βλέπουν στον δρόμο λένε «α, ο ΨΙΤ».

Τι μοντέλο είχαν χρησιμοποιήσει σε εκείνη τη ταινία;

Στο ΨΙΤ είχαν ένα Chevrolet Impala του 1965, αν δεν κάνω λάθος και για τον αντίστοιχο ΚΙΤΤ χρησιμοποίησαν αναγκαστικά μια Corvette του 1984.

Τι γνώμη έχεις για τον Ντέιβιντ Χέισελχοφ;

Είναι ένας πολύ ωραίος τύπος και γουστάρω που, αν και 64 χρονών, παραμένει ένα μεγάλο παιδί. Βέβαια, με στενοχώρησε λίγο το θέμα του αλκοολισμού που είχε και μάλλον έχει ακόμη.

Η καλύτερη σεζόν της σειράς, κατά τη γνώμη σου, ποια ήταν;

Κοίτα, η σειρά ξεκίνησε στην Αμερική τον Σεπτέμβριο του ’82 και πήγε μέχρι το ’86. Η πρώτη σεζόν για μένα είναι κάπως χάλια, επειδή έχει αρκετά στοιχεία από τη δεκαετία του ’70 και χαλάει λίγο το concept, αν και προς το τέλος της φτιάχνει. Κατά την άποψή μου, η καλύτερη σεζόν είναι η δεύτερη, επειδή έχει τις καλύτερες υποθέσεις και τα πιο πολλά άλματα – για ένα παιδάκι, όσο πιο πολλά άλματα έκανε ο ΚΙΤΤ, τόσο πιο καλό ήταν και το επεισόδιο. Το αγαπημένο μου πάντως είναι από την τρίτη σεζόν και λέγεται «ΚΙΤΤ εναντίον ΚΑΡΡ». Πρόκειται για τη δεύτερη φορά που ο ΚΙΤΤ έρχεται αντιμέτωπος με τη Νέμεσή του.

Πριν από λίγα χρόνια είχε βγει ένα reboot του «Knight Rider». Πώς σου είχε φανεί;

Ήταν μια πλήρης αποτυχία που τελείωσε μετά τη πρώτη σεζόν. Ξέρεις γιατί δεν μου άρεσε; Επειδή, παρόλο που το Mustang που χρησιμοποίησαν ήταν ωραίο αυτοκίνητο, δεν είχε την προσωπικότητα του ΚΙΤΤ. Ξεκίνησαν μια σειρά, με μια ομάδα τύπου Power Rangers, όπου το αυτοκίνητο μεταμορφωνόταν σε Ford αυτοκίνητο, φορτηγάκι, περιπολικό, ό,τι θες, τύπου Transformers. Το χρηματοδότησε η Ford και έπρεπε να έχει μέσα διάφορα αμάξια της.

Σε έχουν τρακάρει ποτέ;

Ναι, με έχουν τρακάρει και το σκηνικό ήταν τραγελαφικό. Το αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο σε πάρκινγκ μαγαζιού και εγώ ήμουν μέσα και έπινα το ποτό μου. Σε κάποια φάση, ήρθε ένας κύριος και ενώ ήταν τύφλα στο μεθύσι, συνέχισε να πίνει, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πάρει τα πόδια του. Τον βοηθήσαμε να βγει και προσφέρθηκα να καλέσω ταξί, επειδή δεν ήταν σε θέση να οδηγήσει. Αυτός δεν δέχθηκε και πήγε στο αμάξι του. Φεύγοντας όμως, έχασε τον έλεγχο -μέσα στο τεράστιο πάρκινγκ- και εμβόλισε τον ΚΙΤΤ. Είναι μια εμπειρία που προσπαθώ να σβήσω από τον σκληρό δίσκο του μυαλού μου. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα ότι έχω μουδιάσει. Δεν μπορούσα να κουνηθώ.

Πες μου αλήθεια, τον πλάκωσες στο ξύλο;

Δεν πρόλαβα, επειδή έβαλε όπισθεν κι έφυγε. Εντάξει, πάνω στο μεθύσι σου τρομάζεις και δεν ενεργείς σωστά. Την επόμενη μέρα όμως ήρθε στην καφετέρια, με βρήκε και δεν έχω παράπονο, με αποζημίωσε. Τον συγχώρεσα επειδή, παρότι ήταν ο υπαίτιος, ήταν και ο μόνος που είχε σχέση με αυτό το τρακάρισμα και φέρθηκε ντόμπρα: Ασφαλιστική, φαναρτζής, μηχανικός ξηγήθηκαν σκατά.

Αν κέρδιζες το λαχείο, θα έφτιαχνες κάποιο αμάξι από άλλη σειρά;

Βεβαίως. Το πρώτο αμάξι που θα έφτιαχνα είναι το Batmobile του 1989 και μετά το βαν της Α-Team.

Αντώνης Κωνσταντάρας – Φωτογραφίες: Πάνος Κέφαλος – vice.com