Η έκρηξη του Βεζούβιου, στις 24 Αυγούστου του 79 μ.Χ, σήμανε το οριστικό τέλος της πόλης της Πομπηίας και των κατοίκων της. Ηφαιστειακά υλικά και τέφρα σκέπασαν όλη την πόλη, μέχρι που την αφάνισαν.
Τα αποτελέσματα των ερευνών που έχουν δημοσιευθεί από ειδικούς μέσα στο πέρασμα των αιώνων εντυπωσιάζουν και παράλληλα σοκάρουν, αφού μιλούν για κυριολεκτικό «ψήσιμο» των ανθρώπων από θερμά κύματα.
Μέχρι σήμερα η επικρατέστερη θεωρία για τον θάνατο των κατοίκων της Πομπηίας ήταν η ασφυξία από την εισπνοή τέφρας. Ωστόσο, ο Ιταλός ηφαιστειολόγος Giuseppe Mastrolorenzo επισημαίνει στο National Geographic ότι μέσα από εκτενή έρευνα που διεξήγαγε μαζί με την ομάδα του εισάγοντας τα δεδομένα της έκρηξης σε ειδικό προσομοιωτή, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Βεζούβιος που βρισκόταν περίπου δέκα χιλιόμετρα από την Πομπηία, έκανε 6 διαδοχικές πυροκλαστικές εξάρσεις με αποτέλεσμα θερμά κύματα να αγκαλιάσουν το έδαφος, ενώ παράλληλα ο αέρας μετέφερε τοξικά αέρια και τέφρα.
Οι περισσότεροι από του εκατοντάδες θανάτους, προήλθαν κατά τη διάρκεια του τέταρτου θερμού κύματος. Ο ηφαιστειολόγος Mastrolorenzo διευκρινίζει ότι: «Οι θερμοκρασίες τόσο στους εσωτερικούς, όσο και στους εξωτερικούς χώρους έφτασε τους 300 βαθμούς Κελσίου. Θερμοκρασία ικανή να σκοτώσει εκατοντάδες ανθρώπους σε κλάσματα του δευτερολέπτου». Τα θύματα υπέστησαν θερμικά σοκ με αποτέλεσμα να προκληθεί άμεση νεκρική ακαμψία η οποία ευθύνεται για την παραμορφωμένη στάση με την οποία βρέθηκαν τα περισσότερα σώματα. Αυτό που προκαλεί εντύπωση ακόμα και σήμερα είναι τα «ανθρώπινα εκμαγεία» όπου οι αρχαιολόγοι γέμισαν με γύψο στις ανθρώπινες κοιλότητες. Έτσι φαίνεται ανάγλυφο το σώμα, οι πτυχώσεις από τα ρούχα, ακόμη και οι εκφράσεις του προσώπου.
Γεγονός είναι πως ο δυνατός σεισμός που είχε προηγηθεί το 62 μ.Χ και έγινε αισθητός όχι μόνο στην Πομπηία, αλλά και σε τρεις γειτονικές πόλεις ήταν απλά μια μικρή προειδοποίηση για την ολική καταστροφή που θα αφάνιζε την όμορφη πόλη μαζί με όλους τους κατοίκους της.
