Η Αυτοκρατορία των Αυτοκρατοριών, η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν γραμμένο να χαθεί, όπως και όλοι οι γενναίοι υπερασπιστές της. Ο τελευταίος Βασιλιάς μας, Κωνσταντίνος ο 11ος Παλαιολόγος, αισθανόμενος όλα όσα επρόκειτο να συμβούν, έδρασε ηρωικά, έτσι ακριβώς όπως μας τα διηγήθηκαν μικρούς στις ιστορίες.
Ο Βασιλέας κινητοποιήθηκε αστραπιαία, ώστε να οργανώσει τις τελευταίες άμυνες για λόγους που θα αναφερθούν σε λίγο, ώθησε τον λαό του να αλληλοσυγχωρεθούν άπαντες και ενωμένη η Αυτοκρατορία να πράξει τα μέγιστα. Στην τελευταία του ομιλία εφ’ όλης της ύλης προς τον λαό του, έδωσε έμφαση στην εμψύχωση των ανδρών του, ώστε να τονωθεί η ανδρεία τους και να μεγιστοποιηθεί το πάθος τους στην τελευταία τους απόπειρα πρόσκρουσης με τα σκυλιά. Εκ δεξιών του είχε τον Πατριάρχη και πίσω του τους καλύτερους Στρατηγούς του. Απευθυνόμενος προς όλο το λαό τους ζήτησε να τον συγχωρέσουν, γιατί πίστευε πως αν είναι γραμμένο η Πόλη να χαθεί, γι’αυτό ευθύνεται η αμαρτία του. Ύστερα πήγε στην Αγιά Σοφιά και αφού εξομολογήθηκε, κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων!
Σε ότι αφορά την οργάνωση των τελευταίων αμυνών, σκοπός ήταν η απομάκρυνση των Αγίων κειμηλίων από την Πόλη, για να μην τα βεβηλώσουν οι βάρβαροι, μιας και το ποιόν τους ήταν ευρύτερα γνωστό. Όλοι εξάλλου αντιλήφθηκαν πλέον πως είναι οι τελευταίες τους στιγμές στην Αυτοκρατορία.
Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος έβγαλε τα αυτοκρατορικά του άμφια και φόρεσε μια ταπεινή στρατιωτική στολή. Στην πρώτη του συμπλοκή γκρέμισε τους ασεβείς κανίβαλους από τα τείχη. Μετά καβάλα πάνω στο αράβικο άλογό του, πήρε μαζί του όσους τον ακολούθησαν και βγήκε με τους Στρατηγούς του για την τελευταία του μάχη μπροστά στην πύλη του Αγίου Ρωμανού.
55η ημέρα πολιορκίας, ο Βασιλέας ηρωικά στα 49 του έτη ξεκίνησε να κόβει ότι έβγαινε μπροστά του. Τα σκυλιά έπεφταν σαν ψοφίμια μπροστά του και μες τα αίματα όπως ήταν συνέχιζε την απέλπιδα προσπάθειά του.
Όλοι τον είδαν να μην σταμάτα πουθενά. Όλοι τον παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα και ένα ρίγος τους διαπερνούσε καθώς έβλεπαν πως έδινε όλη του την ψυχή για τον Θεό, την Πατρίδα και τον λαό του. Η Αυτοκρατορία άλλωστε ήταν τα πάντα για τις ζωές των ευσεβών. Και κάπου μέσα στο πλήθος, μόνος του εναντίον είκοσι και με σπασμένο ξίφος έγινε το αναπάντεχο… Ο Βασιλιάς τρυπήθηκε στο στήθος από δόρυ. Εκεί σταμάτησε ο χρόνος, πάγωσαν οι αισθήσεις του και έπαψε να νιώθει πια πόνο, ενώ με γαλήνιο βλέμμα έδειξε ότι αποδημεί εις Κύριον.
Το μαρτυρικό αυτό τέλος του Βασιλιά μας, σήμανε το τέλος της Μεγαλύτερης Αυτοκρατορίας όλων των εποχών μέχρι και σήμερα, καθώς σταμάτησε η διαδοχή χιλίων εκατό πενήντα ετών.
Οι πιστοί στα ιδανικά του Αυτοκρατορικού θρόνου Στρατηγοί αλλά και οι στρατιώτες τους, ακολούθησαν το παράδειγμα του Βασιλέα τους. Όλοι τους χάθηκαν ηρωικά “μη φυσόμενοι της ζωής αυτών”, κερδίζοντας κυριολεκτικά με την αξία τους και το σπαθί τους την σπουδαιότερη Βασιλεία εξ όλης της φύσεως της ΖΩΗΣ, της αιώνιας ΖΩΗΣ και του ΜΕΓΑ ΕΛΕΟΥΣ Του Θεού. Κέρδισαν την Βασιλεία των Ουρανών!
☦️☦️☦️☦️☦️☦️☦️
Σπυρίδων Ανδριώτης
