Συχνά η ανάγκη για αποδοχή, αναγνώριση και ασφάλεια οδηγεί στην τάση για έλεγχο των πραγμάτων. Δημιουργείται δηλαδή σταδιακά η πεποίθηση πως «προκειμένου να με αγαπούν, θα πρέπει να είμαι χρήσιμη και για να είμαι χρήσιμη θα πρέπει να μπορώ να κάνω και να κατευθύνω τα πάντα». Όμως, με τον τρόπο αυτό βρίσκεσαι αντιμέτωπη με μια διαρκή αγωνία για το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα, αλλά και πως σε περίπτωση που κάνεις κάποιο λάθος οι συνέπειες για τη ζωή σου θα είναι ολέθριες!
Κυριευμένη από το άγχος, προσπαθείς να ελέγξεις καταστάσεις που δεν μπορούν στην πραγματικότητα να ελεγχθούν, με αποτέλεσμα να απογοητεύεσαι όλο και περισσότερο από τη ζωή και τις σχέσεις, αλλά και να χάνεις το χαμόγελό σου. Καταναλώνεις ενέργεια για να τα κάνεις όλα «τέλεια» και όταν δεν παίρνεις πίσω την ανταπόκριση που περιμένεις, ματαιώνεσαι και νιώθεις μειονεκτικά. Τελικά, αντί ο έλεγχος να οδηγεί στην ασφάλεια και την αποδοχή, καταλήγει σε εμπόδιο για την προσωπική σου ευτυχία και γαλήνη.
2. Νιώθεις η μόνη υπεύθυνη για την αποτυχία. Σε περίπτωση που τα πράγματα δεν πάνε καλά, θεωρείς πως είσαι η μόνη και αποκλειστική υπεύθυνη για αυτό. Αγνοείς τους εξωτερικούς παράγοντες που ουσιαστικά είναι έξω από σένα και θεωρείς πως θα έπρεπε να είχες προβλέψει τα πάντα.
3.Δεν δέχεσαι το διαφορετικό. Είσαι σίγουρη πως ο δικός σου τρόπος είναι η μόνη επιλογή και καταλήγεις να γίνεσαι επικριτική απέναντι σε εκείνους που ακολουθούν διαφορετική προσέγγιση στην αντιμετώπιση των καταστάσεων.
4.Προσπαθείς να προλάβεις από πριν τον κίνδυνο. Αντί να εστιάζεις στην ενδυνάμωσή σου, ώστε να έχεις τις δεξιότητες να αντιμετωπίσεις μια απειλή, επιδιώκεις η απειλή να μην εμφανιστεί μπροστά σου. Κάτι τέτοιο είναι τουλάχιστον ουτοπικό, εκτός και αν ζεις σε γυάλα, και οδηγεί σε απίστευτα μεγάλη κατανάλωση ενέργειας. Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να αποτρέψεις την καταιγίδα, αλλά να προετοιμάσεις τον εαυτό σου να την αντιμετωπίσει, όταν βρεθείς εκτεθειμένη σε αυτή.
5.Δεν αναθέτεις αρμοδιότητες. Είσαι πεπεισμένη πως προκειμένου να γίνει κάτι σωστά, θα πρέπει να γίνει από σένα. Δεν μπορείς να δεχτείς τους ρυθμούς ή τον τρόπο των άλλων, ενώ θυμώνεις όταν νιώθεις πως θα κληθείς να διορθώσεις τα «λάθη» τους.
Η επιθυμία για έλεγχο γεννά άγχος, ένταση και θυμό. Προκειμένου, όμως, να διατηρήσεις την ψυχική σου υγεία, απαραίτητος είναι ο έλεγχος των δικών σου συναισθημάτων και του εαυτού σου και όχι ο έλεγχος των εξωτερικών παραγόντων ή πόσω μάλλον της συμπεριφοράς των άλλων. Ακόμα κι αν τα πράγματα δεν πάνε βάσει του αρχικού προγράμματος, δεν σημαίνει πως έχεις αποτύχει. Δεν σημαίνει πως υστερείς έναντι των άλλων. Δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να αγαπηθείς…
