Η πρώτη δημόσια εμφάνιση του σημερινού υποψήφιου αρχηγού της Ν.Δ. πραγματοποιήθηκε στις 12 Μαρτίου 1992, σε μια γενική συνέλευση των φοιτητών της Φιλοσοφικής για το Μακεδονικό.
Η εικόνα της έχει εν μέρει διασωθεί χάρη σε κάποια ολιγόλεπτα πλάνα που βιντεοσκόπησα από τους διαπληκτισμούς του Αδώνιδος με μέλη αριστερών παρατάξεων της σχολής, κάποια από τα οποία εξελίχθηκαν σε… γνωστούς σήμερα ιστορικούς.
Ο Σπυρίδων-Αδωνις ήταν τότε μέλος (και κεντρικός ομιλητής) μιας παρέας με την επωνυμία Πρωτοβουλία για την Προστασία της Ελληνικής Ιστορίας (ΠΠΕΙ), γνωστότερης στον καθημερινό λόγο των αντιφρονούντων ως «τα ππέι».
Αδωνις Γεωργιάδης, φοιτητής, ΠΠΕΙ
Με δική της πρωτοβουλία, που ελέω εθνικής ομοψυχίας υποστηρίχτηκε από τις φοιτητικές παρατάξεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, προέκυψε η σύγκληση της συγκεκριμένης συνέλευσης ενάντια στις αριστερές παρατάξεις της σχολής (ΣΑΦ, ΚΑΡΦΙ, Πανσπουδαστική) που προέκριναν απέναντι στο ζήτημα μια διεθνιστική στάση. Χάρη στην παρέμβαση πλειάδας δεξιών και πάλαι ποτέ χουντικών καθηγητών, που εξόρκιζαν τους απολίτικους φοιτητές τους να μετάσχουν για εθνικούς λόγους σ’ αυτήν ειδικά (και μόνο) τη συνέλευση, το ψήφισμα των ΠΠΕΙ-ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, με το οποίο καταδικάζονταν εξίσου «ο βιασμός της ιστορίας», «ο διεθνισμός», «η αδιαφορία» (για τα εθνικά θέματα) και -προσχηματικά- «ο εθνικισμός», υπερψηφίστηκε τελικά με σαφή πλειοψηφία.
Ο Αδωνις Γεωργιάδης ως φοιτητής ενώ αγορεύει
Η αγόρευση του Αδώνιδος δεν έχει διασωθεί, μια ιδέα όμως για το περιεχόμενό της αντλούμε από την απαντητική τοποθέτηση του ομιλητή της Κίνησης Αριστερών Φιλοσοφικής, Στρατή Μπουρνάζου: «Ειπώθηκαν πολλά πράγματα: ότι τα Σκόπια είναι ένα σκατό, ότι οι Αλβανοί φυγάδες…, τη λύση να δώσει ο στρατός κτλ. Αυτά δεν είναι καθόλου αστεία, είναι πολύ σοβαρά πράγματα, παιδιά. […] Εθνικισμός σημαίνει πόλεμος. Και νομίζω το ακούσατε κι εδώ πέρα, ν’ αναλάβει ο στρατός». Στα διαθέσιμα πλάνα, ο Αδωνις διαχωρίζει τη θέση του από τις αντικυβερνητικές κορόνες της ΠΑΣΠ (με το σκεπτικό ότι τα εθνικά ζητήματα είναι υπερκομματικά) κι απαντά με τον προσφιλή τρόπο του στις εύστοχες επισημάνσεις του Παρασκευά Ματάλα, ότι η ελληνική βιβλιογραφία του φυλλαδίου που διακινούσε η ΠΠΕΙ αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από επώνυμους χουντικούς και φασίστες, όπως ο πάλαι ποτέ υπουργός Ναυτιλίας της χούντας, Ιωάννης Χολέβας: «Πόσο εθνικιστής είναι ο Ομηρος, ο Αισχύλος, ο Ηρόδοτος και οι λοιποί, στους οποίους δεν αναφέρθηκες καθόλου;»
Για πιο προχωρημένα γούστα, υπάρχει η βιντεοσκοπημένη παρέμβαση ενός άλλου μέλους της Πρωτοβουλίας, που διακήρυξε με στεντόρεια φωνή ότι «το Μοναστήρι είναι ελληνικό κι η 15η μεραρχία θα το πάρει μια μέρα», όπως ακριβώς «το 1918 η 3η μεραρχία με τον Νικόλαο Τρικούπη απελευθέρωσε τα Σκόπια», για να προσθέσει λίγο αργότερα ότι, σε πείσμα «του βλάκα του Βενιζέλου» που το 1913 την παραχώρησε στους Σλάβους, και «η Στρώμνιτσα είναι ελληνική, γιατί να μην την πάρουμε;»
Οταν τέλος ένας φοιτητής από το ακροατήριο τόλμησε να υπενθυμίσει πως, «αν υπήρξαν λάθη στην εθνική πολιτική, η ίδια η χούντα ήταν από μόνη της ένα λάθος», το κοινό του Αδώνιδος τον γιουχάισε δεόντως.
Σχολιάζοντας τότε τα συμβάντα, στον «Ιό» (19.4.1992), επισημαίναμε ως «ιστορική πρωτιά» της εν λόγω συνέλευσης «την πρώτη επίσημη συμμετοχή (από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα) χουντικής ομάδας σε διαδικασία του φοιτητικού κινήματος». Πού να ξέραμε τη συνέχεια…
Δείτε τις ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
