Η μητρότητα… Το πιο μεγάλο και ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι στην ζωή μιας γυναίκας. Προετοιμαζόμαστε για αυτό σε όλη την πορεία της ζωής μας. Τι συμβαίνει όμως όταν πλέον καλούμαστε να υιοθετήσουμε αυτόν τον ρόλο;
Οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι θα είναι δίπλα σου σε όλη την πορεία αυτού σου του έργου. Οι πληροφορίες και τα ερεθίσματα που μπορεί να λαμβάνεις είναι πολλά. Κάποια είναι και αντικρουόμενα μεταξύ τους. Πώς ξέρεις ποιο είναι πιο σωστό να κάνεις σε κάθε περίπτωση;
“Μην το έχεις όλη την ώρα πάνω σου το παιδί, μετά δεν θα ξεκολλάει!”, “Mην το παίρνεις αγκαλιά κάθε φορά που κλαίει, γιατί θα κακομάθει!” , “Mην τρέχεις όλη την ώρα από πίσω του, πρέπει να γίνει ανεξάρτητο!”.
Όλες αυτές οι συμβουλές που μπορεί να δεχθείς είναι αρκετά χρήσιμες, αλλά δεν είναι οι κατάλληλες σε όλες τις περιπτώσεις.
Ένα μωρό έχει συνηθίσει να βρίσκεται στην κοιλιά της μητέρας του. Αυτό είναι το μόνο περιβάλλον που γνωρίζει και έχει συνηθίσει να ζει μέσα σε αυτό. Δεν έχει αντιληφθεί για τον εαυτό του ούτε το τι είναι, ούτε το τι θα γίνει. Ξέρει μόνο το πού βρισκόταν μέχρι κάποια χρονική στιγμή, δηλαδή σε ένα χώρο ήσυχο, σκοτεινό, υγρό και ζεστό.
Από την στιγμή που γεννιέται, μεταφέρεται αυτόματα σε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που γνωρίζει, γεγονός που του προκαλεί ιδιαίτερο σοκ. Συγκεκριμένα, ένα μωρό όταν γεννιέται και για τους πρώτους μήνες ζωής του, δεν μπορεί να καταλάβει πού τελειώνει αυτό και πού αρχίζει ο υπόλοιπος κόσμος, δεν αντιλαμβάνεται τα όριά του και νιώθει ότι αιωρείται σε ένα κενό. Το μόνο σημείο που του δίνει μια παρηγοριά είναι η αγκαλιά της μαμάς του και αυτό γιατί προσομοιάζει στις συνθήκες του περιβάλλοντος που είχε συνηθίσει μέχρι τότε να ζει.
Ένα μωρό δεν έχει μόνο βιολογικές ανάγκες, ανάγκες δηλαδή που έχουν να κάνουν με την επιβίωσή του. Έχει και ιδιαίτερες συναισθηματικές ανάγκες,οι οποίες έχουν να κάνουν με την μετέπειτα ψυχοσύνθεσή του στην ενήλικη ζωή.
Όσο κακό μπορεί να κάνει σε ένα μωρό η στέρηση τροφής, άλλο τόσο μπορεί να προκληθεί με το να αφήνουμε ένα νεογέννητο μωρό να κλαίει μέχρι να το πάρει ο ύπνος. Η μη κάλυψη της συναισθηματικής ανάγκης που μπορεί να έχει το μωρό εκείνη τη στιγμή, μπορεί να δημιουργήσει ένα αρνητικό εντύπωμα στον ψυχισμό του, γεγονός που μπορεί να έχει συνέπειες στην συναισθηματική του υγεία ως ενήλικας άνθρωπος.
Η αγκαλιά και η στοργή που θα λάβει από εσάς είναι η μόνη που μπορεί να το κάνει να νιώσει ασφάλεια και θαλπωρή.
Για αυτό, μην στερείτε από το μωρό σας την αγκαλιά για όσο είναι βρέφος, και μην ανησυχείτε ότι αγκαλιάζοντας το μωρό σας, θα δημιουργήσετε έναν ψυχικά εξαρτημένο ενήλικα.
Η αγάπη και αγκαλιά μιας μητέρας ποτέ δεν “κακόμαθε” κανένα παιδί. Δώστε όσες περισσότερες μπορείτε!
