Με ένα μακροσκελές άρθρο που τιτλοφορείται «Belgium is a failed state» (ΤοΒέλγιο είναι ένα αποτυχημένο κράτος) και υπότιτλο «Brussels’ nest of radicalism is just one of the failings of a divided, dysfunctional country» (Το δίκτυο ριζοσπαστικοποίησης των Βρυξελλών είναι μια ακόμα από τις αποτυχίες μιας διχασμένης, δυσλειτουργικής χώρας), ο δημοσιογράφος Τιμ Κινγκ (Tim King) του Politiko -με αφορμή τους πυρήνες τζιχαντιστών που δραστηριοποιούνται στη χώρα- μας περιγράφει ένα Βέλγιο – κράτος «μπανανία», καμία σχέση με το Βέλγιο που έχουμε εμείς στο μυαλό μας εδώ στην Ελλάδα, που μας έχουν μάθει να «θαυμάζουμε» τους «δήθεν» του βορρά και να θεωρούμε τη δική μας χώρα ως τη μόνη «προβληματική».
«Ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι είχαν ισχυρές διασυνδέσεις με ένα προάστιο των Βρυξελλών δεν σόκαρε πολλούς από εμάς που ζούμε στη βελγική πρωτεύουσα. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί εδώ, τόσο οι γαλλόφωνοι όσο και οι ολλανδόφωνοι, είναι γεμάτοι με συζητήσεις σχετικά με το Μόλενμπεκ (…) [σ.σ. συνοικία στις Βρυξέλλες που θεωρείται η βάση του ευρωπαϊκού τζιχαντισμού]».
«Οι επιθέσεις της Παρασκευής στο Παρίσι ήταν οι τελευταίες ενός χορού τζιχαντιστικών περιστατικών τα τελευταία δύο χρόνια με εμπλεκόμενους ανθρώπους με διασυνδέσεις με το Μόλενμπεκ, συμπεριλαμβανομένης και της επίθεσης το 2014 στο Εβραϊκό Μουσείο στις Βρυξέλλες, την επίθεση στο περιοδικό Charlie Hebdo τον Ιανουάριο και την αποτυχημένη επίθεση στην αμαξοστοιχία Thalys τον Αύγουστο».
«Η απουσία έκπληξης βγάζει νόημα γιατί πολύ καιρό πριν την ανάδυση του τζιχαντισμού, το Μόλενμπεκ είχε αποκτήσει τη φήμη ότι ήταν μια περιοχή εκτός νόμου. Οι περισσότεροι άνθρωποι στις Βρυξέλλες έχουν ελάχιστη κατανόηση στο τι είναι ο τζιχαντιστμός και πώς συνδέονται οι Βρυξέλλες με το Παρίσι, το Ιράκ και τη Συρία, αλλά ήδη γνώριζαν ότι το Μόλενμπεκ είχε υψηλά ποσοστά εγκληματικότητας: μικροεγκλήματα, εμπόριο ναρκωτικών, διαρρήξεις».
Ο Τιμ Κινγκ του Politiko αναφέρει ότι γίνεται συζήτηση στο Βέλγιο ποιος φταίει για το Μόλενμπεκ. Μήπως ο Φιλίπ Μουρό (Philippe Moureaux), ο σοσιαλιστής δήμαρχος του Μόλενμπεκ από το 1993 – 2012, ή το λάθος να αφεθούν ελεύθερα να λειτουργήσουν συγκεκριμένα τζαμιά, όπως ο πρωθυπουργός Σαρλ Μισέλ (Charles Michel) πρόσφατα αποφάνθηκε.
Ο Τιμ Κινγκ έχει τη δική του άποψη: «Η αποτυχίες στο Μόλενμπεκ αποκαλύπτουν τη βαθιά δυσλειτουργία του βελγικού κράτους. Που επέτρεψε στο Μόλενμπεκ να γίνει έφορο έδαφος για τον τζιχαντισμό».
«Αυτό που είναι εκπληκτικό με το Μόλενμπεκ είναι η εγγύτητα της φτώχειας και της απουσίας νόμου στο κέντρο μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, δίπλα στα πολιτικά και πολιτισμικά ιδρύματα των Βρυξελλών… (…) Οι κοινωνιολόγοι μας λένε ότι ο καταμερισμός του πλούτου στις Βρυξέλλες ακολουθεί το μοντέλο που μπορεί να βρει κανείς στις αμερικανικές πόλεις – πλούσια προάστια γύρω από ένα κέντρο φτώχειας. Ο ευρωπαϊκός κανόνας, παραδείγματος χάρη το Λονδίνο και το Παρίσι, έχει τις πιο ακριβές και σικάτες συνοικίες στο κέντρο».
Το Μόλενμπεκ, εξηγεί ο δημοσιογράφος, είναι μια γειτονιά με βιομηχανικά κτίρια και βρίσκεται στη λάθος όχθη του καναλιού που διασχίζει τις Βρυξέλλες. Ως συνοικία θυμίζει το Μπρονξ της δεκαετίας του 1980.
Ως συνοικία είναι μικρό, συγκριτικά με τις άλλες περιοχές των Βρυξελλών και είναι μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές.
Οι λόγοι που κανείς δεν έλυσε τα προβλήματα του Μόλενμπεκ, οφείλονται σε πολιτικές και κυβερνητικές αποτυχίες, σε αποτυχίες της αστυνομίας και της Δικαιοσύνης αλλά και σε οικονομικούς λόγους. Όλα αυτά σε συνδυασμό δημιούργησαν το εκκολαπτήριο τζιχαντιστών.
Και το σημαντικότερο πρόβλημα για τον αρθρογράφο είναι, ότι οι ίδιοι οι Βέλγοι δεν θεωρούν το Βέλγιο κανονική χώρα.
Το Βέλγιο είναι μια βαθιά διχασμένη χώρα μεταξύ των Γάλλων και Ολλανδών κατοίκων του.
Οι πολιτικοί λειτούργησαν με ένα τρόπο γνώριμο σε εμάς, εδώ στην Ελλάδα. Η ελίτ «κολλητή» με την Εκκλησία (εκεί είναι η Ρωμαιοκαθολική) και το κράτος, παρά ότι παρείχε την παιδεία και την υγεία ενός σύγχρονου κοινωνικού ευρωπαϊκού κράτους, χρησιμοποιήθηκε από τους πολιτικούς για να δίνουν δουλειές [σ.σ. δεν συμβαίνουν αυτά μόνο στην Ελλάδα όπως μας λένε;] και να κανονίζουν κάθε λογής ρουσφέτια, όπως από το να πάει ένα παιδί σε παιδικό σταθμό μέχρι τον διορισμό διευθυντή σε μια μεγάλη εταιρεία.
Οι πολιτικοί στο Βέλγιο αποδείχτηκαν δάσκαλοι στη διαχείριση της «πελατείας» τους, έχοντας δουλειές και χρήματα στη διάθεσή τους και ως αποτέλεσμα οι Δημόσιες Υπηρεσίες υπέφεραν. [σ.σ. δεν συμβαίνουν αυτά μόνο στην Ελλάδα όπως μας λένε;]
Αν και έγιναν προσπάθειες μεταρρυθμίσεων, σε πολλές περιπτώσεις αυτές δεν ήταν βαθιές και συχνά κατέληγαν στην αναδιανομή των κρατικών θέσεων μεταξύ των κομμάτων ως λάφυρα. [σ.σ. δεν συμβαίνουν αυτά μόνο στην Ελλάδα όπως μας λένε;]
Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα την κατάρρευση της βιομηχανίας του Βελγίου. Το Βέλγιο ήταν μια ισχυρή βιομηχανική χώρα, δεύτερη μετά τη Βρετανία στη βιομηχανική επανάσταση τον 19ο αιώνα.
Πλούσια σε κάρβουνο, ατσάλι, με βιομηχανίες κατασκευής σιδηροδρόμων και στην ανάπτυξή της βοήθησαν και τα ορυχεία που είχε στο Κονγκό.
Το Βέλγιο χρειάστηκε νωρίς μετανάστες για τη βιομηχανία του. Ο μεγάλος μουσουλμανικός πληθυσμός της χώρας είναι απόγονοι των μεταναστών που ήρθαν από την Αλγερία, το Μαρόκο και την Τυνησία να δουλέψουν στα ορυχεία και στις βιομηχανίες.
Οι διορισμοί, δηλαδή τα ρουσφέτια, των πολιτικών δεν περιορίστηκαν μόνο στη δημόσια διοίκηση και στις μεγάλες εταιρείες. Οι πολιτικοί διόριζαν και στην Αστυνομία, και στη Δικαιοσύνη, ακόμα όριζαν και τα δικαστικά αξιώματα. [σ.σ. δεν συμβαίνουν αυτά μόνο στην Ελλάδα όπως μας λένε;].
Μάλιστα για χρόνια ολόκληρα η Αστυνομία του Βελγίου ήταν για να διορίζονται (δηλ. βολεύονται) όσοι είχαν χαμηλά προσόντα. Μια τέτοια Αστυνομία μόνο εμπιστοσύνη δεν εμπνέει.
Επίσης στο Βέλγιο κυκλοφορεί πολύ μαύρο χρήμα. Γιατί; Οι υψηλές ασφαλιστικές εισφορές δεν συνέφεραν τους εργοδότες [σ.σ. μιλάμε για το Βέλγιο, όχι για την Ελλάδα] με αποτέλεσμα να αναπτυχθεί η μαύρη εργασία και η μαύρη οικονομία. Αυτή η μαύρη οικονομία είναι ελκυστική κυρίως για τους παράνομους μετανάστες.
Αν και το κατά κεφαλή εισόδημα στο Βέλγιο είναι υψηλό, ωστόσο, η απόσταση μεταξύ πλουσίων και φτωχών όλο και μεγαλώνει. Οι μισθωτοί είναι εκείνοι που πληρώνουν όλους τους φόρους και η ποιότητα των παραχωμένων δημοσίων υπηρεσιών, ως αντάλλαγμα, είναι ανεπαρκής.
Όλα αυτά που περιέγραψε παραπάνω ο Τομ Κινγκ και άλλα πολλά που μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο του στα αγγλικά, εμείς κάναμε μια περίληψη, συμπεραίνει ότι έθρεψαν τον τζιχαντισμό μεταξύ των μουσουλμάνων κατοίκων της χώρας, απόγονων των πρώτων μεταναστών.
Επειδή όπως καταλάβατε το Βέλγιο είναι ίδιο, εάν όχι χειρότερο, με την Ελλάδα, είναι μια χώρα με κοινές παθογένειες, ευχόμαστε τα όσα συμβαίνουν στο Βέλγιο με τους τζιχαντιστές να μην τα δούμε και στην πατρίδα μας σε μερικά χρόνια.
