Η είδηση ότι υπογράφτηκε τελικά η συμφωνία πώλησης τεσσάρων συστοιχιών ρωσικών πυραύλων S-400 στην Τουρκία, που ανατρέπει σε δραματικό βαθμό την ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο, φέρνει στην μνήμη πολλών την στάση της τσαρικής Ρωσίας με τα ορλωφικά και την στάση της Σοβιετικής Ένωσης στην Μικρασιατική καταστροφή. Και στις δυο περιπτώσεις οι Έλληνες προδοθήκαν με τον πιο άσχημο τρόπο από το ξανθό γένος του Βορρά.
Για όσους βέβαια υποστηρίζουν την αναγκαιότητα μιας συμμαχίας με την Ρωσία του Πούτιν, μπαίνουν αμείλικτα ερωτηματικά που θα πρέπει με προσοχή να ερευνηθούν.
Το ζήτημα της τουρκορωσικής προσέγγισης έχει πολλές αφετηρίες, με πρώτη και καλλίτερη : Ουκρανία και ΝΑΤΟ.
Η Μόσχα βλέπει συνεχώς να σφίγγει το ζωνάρι γύρω από την ευρύτερη περιοχή της, ειδικά στην Βαλτική καις την Πολωνία, ενώ τελευταία και παρά τις αυστηρές προειδοποιήσεις του ίδιου του Πούτιν, το ΝΑΤΟ φέρεται να προχωρεί στο να προωθεί και την Ουκρανία στην συμμαχία με άμεση συνέπεια την ανοιχτή πλέον σύγκρουση με τους Ρώσους.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση και παρά τα ωραία λόγια στην πρόσφατη συνάντηση Πούτιν – Τραμπ, ενώ ο κλοιός όλο και πιο πολύ στενεύει γύρω από τους Ρώσους, θα έπρεπε να γίνει κάτι αποτελεσματικό ενάντια σε αυτή την κατάσταση, εκτός από την προσέγγιση με την Κίνα που όμως γίνεται σε θολό πεδίο.
Η δυνατότητα δόθηκε με την ευκαιρία της τουρκικής περιπέτειας με το αποτυχόν πραξικόπημα. Στην Άγκυρα, ένας υπερφίαλος ηγέτης έχει με την αλλοπρόσαλλη στάση του δημιουργήσει πολλά προβλήματα και στις ΗΠΑ και στην Γερμανία και γενικά στο ΝΑΤΟ.
Ο Πούτιν δεν θα έχανε αυτή την ευκαιρία να αντιδράσει μέσω Τουρκίας στην αυξανομένη πίεση από τα δυτικά. Σκεφτείτε τι θα γίνονταν αν στην Τουρκιά υπήρχε μια από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, σαφώς εχθρική προς την Ρωσία. Θα ήταν ακόμα ένα μεγάλο και ίσως αποφασιστικό βήμα για την τελική εφόρμηση της Δύσης.
Ο Πούτιν ουσιαστικά κατάφερε και «έδεσε» τον αλλοπρόσαλλο Ερντογάν στο άρμα του, εκμεταλλευόμενος την μεγαλομανία του και αφού τον απομάκρυνε από το άρμα της Δύσης, τώρα παίζει μέσω αυτού στο ταμπλό της Μέσης Ανατολής και όχι μόνο.
Βέβαια αυτή η εξέλιξη είχε σαν συνέπεια να απομακρυνθεί σε κάποιο βαθμό η πάγια ρωσική υποστήριξη στα εθνικά μας θέματα και στο κυπριακό, ήρθε όμως και σαν επίπτωση της εχθρικής ελληνικής στάσης, (εμπάργκο κλπ), προς την Μόσχα, που υπαγορεύονταν από τους μνημονιακούς δυνάστες της χώρας.
Εξετάζοντας με ψυχραιμία τα πράγματα, η Ρωσία και η Τουρκία είχαν ανέκαθεν από την εποχή των Τσάρων και του ψυχρού πολέμου διαφορετικά συμφέροντα και αυτό αναπόφευκτα δεν θα αργήσει να ξαναφανεί. Σε μεγάλο και αποφασιστικό βαθμό αυτό θα εξαρτηθεί από την διαφαινόμενη προσέγγιση ΗΠΑ Ρωσίας, οπότε και η Τουρκία θα χάσει τα ερείσματα της.
Το πρόβλημα για μας είναι μέχρι τότε πως θα υπερασπιστούμε τα εθνικά μας συμφέροντα, απέναντι σε ένα απρόβλεπτο και αλλοπρόσαλλο ηγέτη που ανά πάσα στιγμή, συνεπικουρούμενος και από την ρωσική στάση, μπορεί να βάλει φωτιά σε όλο το Αιγαίο.
Πηγή:nikosxeiladakis
