O πρώτος μου ξάδερφος υπήρξε φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Leeds στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μπήκα στην διαδικασία να του κάνω ερωτήσεις για το ακόλουθο θέμα. Ένα κείμενο γεμάτο σεξ, αλλά πολύ διαφορετικό από την μορφή που γνωρίζουμε σήμερα. Ένα θέμα που είχε ως βάση το σώου γύρω από το σεξ, αλλά που δεν είχε καμία σχέση με τα γυμνά μπαλέτα του Las Vegas από ταινίες τύπου Showgirls. Αυτή ήταν μία άλλη εποχή. Μία εποχή της εκτόξευσης της ερωτικής βιομηχανίας που θα σου θύμιζε λίγο το Deuce του James Franco. Αλλά με μία διαφορά. Ότι στα περίφημα peep shows και sex theaters, έπρεπε να μοιραστείς την ικανοποίησή σου μαζί με όλους τους άλλους.
Το Leeds ήταν πάντα μία βιομηχανική πόλη. Μπορεί στα δυτικά να είχες τα χωράφια του Halifax και στα νοτιοανατολικά τους κάμπους του Doncaster, αλλά το κέντρο της βιομηχανικής ανάπτυξης του Βορρά -μετά το Sheffield- ήταν ξεκάθαρα το Leeds. Μπορεί η Margaret Thatcher να μην είχε ξεκινήσει τις μεταρρυθμίσεις της, αλλά και πάλι, το Leeds είχε δουλειές σε εργοστάσια και αγορές, σε εταιρίες και φάρμες, στην γεωργία, στην κτηνοτροφία, στην μεταλλουργία. Με τουλάχιστον το 85% των εργαζομένων να είναι άντρες, το Leeds σε κάθε του γωνιά είχε δύο πράγματα που μπορούσες να βρεις σε αφθονία. Pubs και peep shows ή sex theaters.
Η Αγγλία ειδικότερα είχε περάσει στο πορνό από τις αρχές του 1920, που οι πρώτες ταινίες ήταν χωρίς ήχο. Περίπου 20 χρόνια αργότερα, κυρίως οι μαφιόζοι, μπορούσαν να προσφέρουν δωμάτια σε πελάτες που θα…απολάμβαναν το περιεχόμενο των ταινιών έναντι μίας μικρής αμοιβής. Αυτή την εύκολη και συνάμα κερδοφόρα τακτική, έφεραν και οι συμμορίες στην Αγγλία από την Αμερική. Από το 1969 και μετά όπου ιδρύθηκε σωματείο εργαζομένων στην ερωτική βιομηχανία, έγιναν και τα πρώτα «κέντρα» θέασης όπως ήταν στην Αμερική το O’Farrell Theater – προσωπικό αγαπημένο του Hunter S. Thompson. Στην Αγγλία όμως και ιδιαίτερα στην επαρχία τα πράγματα ήταν απλά. Ήθελες απλά να δώσεις μερικές πένες για να περάσεις τα δευτερόλεπτα προσωπικής ευχαρίστησης. Το πρόβλημα, αν το έλεγες πρόβλημα τότε, ήταν πως έπρεπε να τα περάσεις μαζί με όλους τους υπόλοιπους.
Αν η αρχή όλων των παραπάνω έγινε την δεκαετία του ’70, τότε τα 80s ήταν το αποκορύφωμα. Υπήρχαν παραστάσεις που ανέβαιναν σε ειδικές θεατρικές σκηνές αποκλειστικά για πορνό, με τους άντρες να γεμίζουν πάνω από μία φορά τα θέατρα. Στο Leeds και την περιοχή του Yorkshire, υπήρχαν 120 μεγάλα θέατρα αποκλειστικά για πορνό και εκατοντάδες άλλα peep shows που μπορούσες να βρεις μέσα στα πιο παράξενα μέρη. Από καταστήματα που πουλούσαν σεξουαλικά βοηθήματα μέχρι αρτοποιεία που έστηναν μυστικά τα σώου σε υπόγεια, μέχρι αποθήκες σε μηχανουργεία. Παντού, σε κάθε γωνιά, υπήρχε μία υπηρεσία για σεξ και οι περισσότεροι άντρες έδειχναν να προτιμούν να την «βρίσκουν» με την αυτοϊκανοποίηση παρά με τις ιερόδουλες που κυκλοφορούσαν στο δρόμο. Αργότερα όλο αυτό έγινε κίνημα.
Από το Λονδίνο και το Άμστερνταμ μέχρι το Παρίσι, το Βερολίνο και την Γλασκώβη. Ακόμη και η Αθήνα έκανε το δικό της κομμάτι στα sex theaters και τα τελευταία που υπήρχαν δεν έκλεισαν μόλις πριν μερικά χρόνια. Θυμάμαι όμως τους μεγαλύτερους να συζητούν για επεμβάσεις τις αστυνομίας σε θέατρα που έπαιζαν ζωντανό πορνό. Στο Leeds ωστόσο και στις άλλες μεγαλουπόλεις, οι αστυνομικοί όχι μόνο δεν τα έκλειναν, αλλά πιθανότατα πήγαιναν ως πελάτες μετά την λήξη της βάρδιας τους.
Στην Αμερική το ρεύμα ήταν ακόμη μεγαλύτερο και οργανωμένο. Ήδη από την δεκαετία του 70 υπήρχαν δύο όψεις του νομίσματος. Οι μεγάλες εταιρείες που πλήρωναν το προσωπικό για τις παραγωγές και κυρίως τις μεγάλες στάρλετ της εποχής και οι άφαντες των νταβατζήδων της Νέας Υόρκης και του Λος Άντζελες που εκμεταλλευόντουσαν τις γυναίκες για ένα κομμάτι ψωμί και φρόντιζαν να τις κρατούν δέσμιες στο αντικείμενο εθίζοντάς τις στα ναρκωτικά. Αυτή η πλευρά όχι μόνο συνέχισε να υπάρχει, αλλά δεν έκανε και κανείς κάτι για να την σταματήσει. Τα έσοδα ήταν τόσα πολλά που ο νόμος του δρόμου έχτισε σεξ αυτοκρατορίες και κατέστρεψε ανθρώπινες ζωές. Όλοι έπαιρναν το μερτικό τους από αυτό. Οι παραγωγοί, οι νταβατζήδες, τα κορίτσια, οι αστυνομικοί του Ηθών – εκεί βασίστηκε και η τηλεοπτική σειρά Deuce. Το χειρότερο ήταν ότι κανείς δεν έδειχνε να έχει πρόβλημα και κυρίως οι πελάτες. Για έναν άντρα δηλαδή, ήταν κάτι το φυσιολογικό να αυνανιστεί δίπλα σε έναν άλλο στο θέατρο ή να ρίξει μερικά κέρματα για να ανοίξει η κουρτίνα και να χορέψει η κοπέλα μπροστά του μέχρι να εκσπερματίσει. Η κοινωνία της εποχής, το έκανε όλο αυτό να μοιάζει φυσιολογικό. Δεν ήταν όμως.
Η απόδειξη του ότι κανείς δεν το ήθελε αλλά απλά το ανεχόταν, ήρθε με την άνοδο της βιντεοκασέτας. Προϋπήρχε στα στούντιο που κρατούσαν κόπιες από παραγωγές για να πουλήσουν τα φιλμ στα σινεμά, αλλά σκέφτηκαν κάτι πιο έξυπνο. «Γιατί να μην τις βλέπει ο καθένας μόνος του;». Κάπως έτσι με την χρυσή εποχή της βιντεοκασέτας, ο αυνανισμός έγινε προσωπική υπόθεση και κατ’ οίκον ευχαρίστηση. Μέχρι και οι βάσεις άλλαξαν και πλέον τα ζευγάρια τις απολάμβαναν μαζί. Ήταν μία περίοδος μίμησης καθώς το peep show πέρασε στο σπίτι του κόσμου και έγιναν ήδη η ατραξιόν. Κάπως έτσι η μεγάλη αυτοκρατορία των sex theaters, ξεκίνησε να παίρνει τον κατήφορο. Ή μήπως όχι;
Διότι ακόμη και αν έκλεισαν πολλά από τα sex theaters παγκοσμίως, ο κόσμος συνέχιζε να τα προτιμά σε πολλά σημεία ανά τον κόσμο και ειδικά στην Αμερική, μέχρι και στις αρχές του 2000. Είχε περάσει πλέον στη vintage διασκέδαση, στο ταμπού και είχε περιοριστεί, αλλά συνέχιζε για κάποιο λόγο να συνεχίζει να διεγείρει τον κόσμο να τα επισκεφτεί. Όλα αυτά, με το πορνό στην πρώτη συμπληρωμένη εικοσαετία του 2000 να βρίσκεται μόλις ένα κλικ μακριά από τον υπολογιστή. Και παρότι σήμερα προσφέρεται σε αφθονία, υπάρχουν μελανές σελίδες όπως οι νέες τρομαχτικές αποκαλύψεις για το PornHub που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι είναι τελικά χειρότερο
Γιατί τι είναι τελικά η αυτοϊκανοποίηση; Η επίκληση στο ζώο που βρίσκεται μέσα μας. Και κάποιες φορές είναι τόσο σκοτεινό το βλέμμα του και οι επιθυμίες του, που τρομάζεις να το αντικρίσεις στα μάτια.
Και όμως, το ζώο αυτό, «έθρεψε» τις σεξουαλικές ορέξεις μίας ολόκληρης γενιάς.
Πηγή: ratpack.gr
