Κανένας πρόεδρος των Δημοκρατικών – τουλάχιστον από τον Γκρόβερ Κλίβελαντ στα τέλη του 19ου αιώνα – δεν ήταν αγαπητός στις επιχειρήσεις
Ναι, ο Ντόναλντ Τραμπ προσφέρει μερικά από αυτά που πάντα άρεσαν στις επιχειρήσεις – όπως υποσχέσεις για μείωση των εταιρικών φόρων – αλλά σε σύγκριση με τους Ρεπουμπλικάνους πριν από τον Τραμπ, έχει βάλει πολλά δυσάρεστα στοιχεία στο μενού. Θέλει δασμό 60% σε όλα τα αγαθά που εισάγονται από την Κίνα και φόρο 10% στις εισαγωγές από αλλού. Πέρα από τις όποιες επιπτώσεις στις τιμές καταναλωτή, αυτό θα συντρίψει τους εξαγωγείς των ΗΠΑ που βασίζονται σε ξένα ενδιάμεσα αγαθά και ανταγωνίζονται επιχειρήσεις στην Ευρώπη και την Ασία.
Ο Τραμπ υπόσχεται επίσης περιορισμούς στη νόμιμη μετανάστευση και δραματική αύξηση της απέλασης των ανθρώπων που ήδη βρίσκονται και εργάζονται χωρίς άδεια στις ΗΠΑ. Αυτού του είδους η στάση αποτελεί καλή προεκλογική ρητορική, αλλά πρακτικά θα ήταν καταστροφική για τα συμφέροντα χιλιάδων αμερικανικών επιχειρήσεων που βασίζονται σε όλα τα είδη μεταναστευτικής εργασίας – ειδικευμένης και ανειδίκευτης, νόμιμης και παράνομης.
Το ποσοστό ανεργίας στις ΗΠΑ είναι ήδη πολύ χαμηλό, οπότε οι κενές θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν από αυτή την πολιτική δεν θα καλυφθούν με την επιστροφή των ανθρώπων στο εργατικό δυναμικό. Η παραγωγική ικανότητα της οικονομίας θα συρρικνωνόταν, με κίνδυνο να αυξηθεί ο πληθωρισμός ή τα επιτόκια, γεγονός που θα δυσκόλευε τις επενδύσεις όλων των επιχειρήσεων.
Μιλώντας για επιτόκια: Οι επιχειρήσεις πάντα λάτρευαν τη ρεπουμπλικανική προσέγγιση στη φορολογική πολιτική, αλλά το 2025 δεν πρόκειται να είναι το 2017 ή το 2003 όσον αφορά τις μακροοικονομικές συνθήκες. Μια τεράστια μείωση φόρων που αυξάνει το έλλειμμα θα ασκήσει μεγαλύτερη ανοδική πίεση στον πληθωρισμό και θα επιφέρει ακόμη υψηλότερα επιτόκια. Για να το αντιμετωπίσει αυτό, ο Τραμπ έχει μιλήσει για το ζήτημα της ανεξαρτησίας της Fed για να αναγκάσει τα επιτόκια να μειωθούν – μια καταστροφική ιδέα που θα μπορούσε να παραλύσει την αμερικανική οικονομία για τα επόμενα χρόνια.
Και αυτά είναι μόνο τα σχετικά συνηθισμένα πολιτικά πράγματα. Οι μακροχρόνιοι κίνδυνοι του βομβαρδισμού του Μεξικού ή του τερματισμού του ΝΑΤΟ με ταυτόχρονη διακοπή της βοήθειας προς την Ουκρανία, για παράδειγμα, είναι τεράστια ζητήματα. Και όμως, ο επιχειρηματικός κόσμος των ΗΠΑ βλέπει το 2024 μια πρόταση που δεν μπορεί να κερδίσει κανείς. Το οποίο εγείρει το ερώτημα: Γιατί οι επιχειρήσεις δεν συμπαθούν περισσότερο τον Μπάιντεν;
Απόδοση επιχειρήσεων στην περίοδο διακυβέρνησης του Μπάιντεν
Εν μέρει ο λόγος μπορεί να είναι η μικροπρέπεια. Είναι απολύτως εύλογο για τη βιομηχανία να διαμαρτύρεται για τη Λίνα Καν στην Επίτροπος της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Εμπορίου των Ηνωμένων Πολιτειών ή τον Γκάρι Γκένσλερ στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς των ΗΠΑ, ή να ασχολείται με κομμάτια πολιτικής ρητορικής σχετικά με την αύξηση των τιμών. Αλλά η εταιρική Αμερική τα πάει μια χαρά υπό τον Μπάιντεν.
Υπάρχει επίσης μια περίεργα ασύμμετρη αξιολόγηση των κινδύνων που ενέχει η επιλογή μεταξύ του Μπάιντεν και του Τραμπ. Οι επιχειρήσεις μπορούν να ζήσουν με όσα έχει κάνει ο Μπάιντεν μέχρι στιγμής, αλλά είναι παρανοϊκές για όσα μπορεί να κάνει στο μέλλον – όπως η φορολόγηση των μη πραγματοποιηθέντων κεφαλαιακών κερδών. Εν τω μεταξύ, είναι ανέμελα βέβαιη ότι ο Τραμπ δεν θα τηρήσει τις πιο παράλογες υποσχέσεις του.
Δεν έχω ιδέα από πού πηγάζει αυτή η αυτοπεποίθηση. Πράγματι ο Τραμπ υπηρέτησε μια πλήρη θητεία και δεν έπεσε ο ουρανός. Αλλά οδήγησε επίσης έναν εξεγερμένο όχλο να προσπαθήσει να ανατρέψει την κυβέρνηση. Και αξίζει να επισημάνουμε ότι ο ουρανός δεν πέφτει ούτε υπό τον Μπάιντεν. Ο Τραμπ, εν τω μεταξύ, έχει εξασφαλίσει πολύ μεγαλύτερο έλεγχο του κόμματός του στο Κογκρέσο, ενώ είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Μπάιντεν θα έχει αντιστάσεις σε μια ρεπουμπλικανική πλειοψηφία στη Βουλή, στη Γερουσία ή και στα δύο.
Απ’ όσο μπορώ να καταλάβω, η καλύτερη δικαιολογία για αυτή την επιχειρηματική στάση απέναντι στον Μπάιντεν είναι απλώς τα πληγωμένα συναισθήματα. Και αυτό εγείρει το αντίστροφο της προηγούμενης ερώτησής μου: Γιατί δεν αρέσουν περισσότερο στον Μπάιντεν το επιχειρείν.
Ο Μπάιντεν δεν έχει έναν επιχειρηματία στο υπουργικό του συμβούλιο. Η υπουργός Οικονομικών Τζάνετ Γέλεν είναι ακαδημαϊκός, όχι ένα φιλικό πρόσωπο της Wall Street όπως ήταν ο Τίμ Γκέιτνερ ή ο Ρόμπερτ Ρούμπιν. Δεν αποτίει πραγματικά φόρο τιμής στο επιχειρηματικό πνεύμα των αμερικανικών επιχειρήσεων ούτε κάνει πολλά για να φλερτάρει τον ιδιωτικό τομέα. Θα πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο αλλαγής κατεύθυνσης σε αυτό το μέτωπο.
Οι Δημοκρατικοί έχουν σήμερα εμμονή με την ιδέα ότι το αμερικανικό κοινό δεν εκτιμά επαρκώς την οικονομία. Δεν έχουν απαραίτητα άδικο. Αλλά το να λένε στους ανθρώπους ότι δεν ξέρουν πόσο καλά τα πάνε δεν είναι σπουδαίο μήνυμα, μιλώντας πολιτικά. Αντίθετα, η πρόσληψη στελεχών από τον επιχειρηματικό κόσμο για να μιλήσουν για το πόσο υγιής ήταν η πρόσφατη ανάπτυξη και πόσο επικίνδυνο θα ήταν ένα στοίχημα στον Τραμπ, θα μπορούσε πραγματικά να βελτιώσει το κλίμα.
Ο πρώην προσωπάρχης του Μπάιντεν, ο Ρον Κλέιν, δήλωσε σε ακροατήριο αριστερών διανοουμένων τον περασμένο μήνα ότι ο πρόεδρος ξοδεύει πολύ χρόνο σε τελετές κοπής κορδέλας και πολύ λίγο χρόνο μιλώντας για το όραμά του για τη χώρα. Μπορεί και να είναι έτσι. Ή ίσως ο Μπάιντεν θα έπρεπε να ξοδεύει λίγο περισσότερο χρόνο για να συνομιλεί με επιχειρηματίες και να τους διαβεβαιώνει ότι δεν είναι κομμουνιστής και ότι δεν συμφωνεί σε όλα με την Ελίζαμπεθ Γουόρεν.
Ο Λευκός Οίκος φαίνεται συχνά να έχει υπερβολική εμμονή με τη διατήρηση της αξιοπιστίας του Μπάιντεν ως έναν τρόπο εξουδετέρωσης του Τραμπ. Αλλά οι πολιτικοί συχνά κερδίζουν παίζοντας ενάντια στισ τάσεις. Μέρος του κόλπου του Τραμπ είναι ότι είναι πιο λαϊκιστής, σε σχέση με τις προσδοκίες των ψηφοφόρων, από τους περισσότερους Ρεπουμπλικάνους. Ο Μπάιντεν μπορεί να προσελκύσει τους ψηφοφόρους δείχνοντάς τους ότι, σε σχέση με τις βασικές τους προσδοκίες, είναι πιο φιλικός προς τις επιχειρήσεις από τους περισσότερους Δημοκρατικούς.
