Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της αχαριστίας των πολιτικών προς πολλού ήρωες της Επαναστάσεως.
Απεβίωσε στον Πειραιά, τυφλός και ζητιανεύοντας στην Εκκλησία της Ευαγγελιστρίας όπου το κράτος του είχε χορηγήσει άδεια ώστε να μπορεί να επαιτεί κάθε Παρασκευή.
Μια μικρή εξαίρεση αποτελεί ένα κείμενο το οποίο έστειλε προς τη Βουλή ο Λυκούργος Κρεστενίτης, στο οποίο αντικατοπτρίζεται η εκτίμηση προς το πρόσωπο και τη προσφορά του Νικηταρά από πολλούς Έλληνες.
Το εστάλη στις 25 Ιουνίου 1849 και είχε ως εξής:
« Το όνομα του Νικήτα και το δια της σπάθης αυτού αποδοθέν εις τον ίδιον ( του Τουρκοφάγου) τις δύναται να αρνηθή ότι δεν ήχησε καθ᾽όλην την Ευρώπη και την Ασίαν, προφερόμενον εισέτι με σέβας και θαμασμόν παρά πάντων; Τις δύναται να αμφιβάλη ότι ο βίος του Νικήτα θέλει καλύψει πολλάς της ιστορίας σελίδας και θέλει στολίση αυτήν με ανδραγαθήματα του ήρωος τούτου, τα οποία εις τας επερχομένας γενεάς θέλουν χρησιμεύσει ως τύπος και παραδειγματισμός του ακραιφνούς πατριωτισμού και του ηρωισμού, όστις αναβιβάζει τον πολίτην στρατιώτην εις την εύκλειαν της αληθούς δόξης;
Η εικών του Νικήτα, ζώντος έτι αυτού, ανήρτηται και εν Ελλάδι και εν τη αλλοδαπή μεταξύ εκείνων των μεγάλων ανδρών˙μετά θάνατον δε η προτομή αυτού θέλει κατασταθή σεβαστόν μνημείον εις πάντα τόπον. Οι ξένοι περιηγηταί ασπάζονται σήμερον με σέβας τον Νικήταν, αλλά μετά θάνατον και ξένοι και ομογενείς, διαβαίνοντες εκ των Δερβενακίων θέλουν χαιρετά με δάκρυα το ηρώον του Νικήτα, ως σήμερον το του Μιλτιάδου τρόπαιον».
