Δεν χρειάζεται να αναπτύξει κανείς θεωρίες συνωμοσίας για να καταλάβει πού οδηγείται η Πατρίδα. Αρκεί να διαβάσει την τελευταία έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Το ίδιο το κράτος, μέσα από τον ανώτατο ελεγκτικό του θεσμό, ομολογεί πως λειτουργεί σε καθεστώς αδιαφάνειας, εγκατάλειψης, διαχειριστικής αυθαιρεσίας και πλήρους έλλειψης ελέγχου. Αποκαλύπτεται με πλήρη τεκμηρίωση ότι το ελληνικό δημόσιο δεν μπορεί ούτε καν να καταγράψει αξιόπιστα τι χρωστά και τι ξοδεύει. Παρόλα αυτά μέσα σε αυτό το χάος, δημιουργούνται αφηγήματα γύρω από τα «πρωτογενή πλεονάσματα», την «υγιή δημοσιονομική διαχείριση» και «ανάπτυξη».
Ακόμα να εφαρμοστεί το νέο λογιστικό πλαίσιο που θεσμοθετήθηκε το 2014
Η πλήρης εφαρμογή της λογιστικής μεταρρύθμισης μετατίθεται κάθε λίγα χρόνια. Ορίστηκε για το 2023, μετατέθηκε για το 2025, και ακόμη δεν έχει αλλάξει τίποτα. Εν τω μεταξύ, εκατομμύρια ευρώ σε έσοδα και δαπάνες παραμένουν εκτός προϋπολογισμού. Δεν αποτυπώνονται, δεν παρακολουθούνται, δεν ελέγχονται. Πού πηγαίνουν αυτά τα ποσά; Ποιοι τα διαχειρίζονται; Ποιος ωφελείται από τη σκόπιμη αδιαφάνεια; Οι απαντήσεις δεν έρχονται ποτέ.
Το κράτος αποκρύπτει χρέη, εγγυήσεις και ανεξόφλητες υποχρεώσεις.
Όχι μόνο δεν εμφανίζονται όλα τα χρέη στους ισολογισμούς, αλλά και οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου αποκρύπτονται μεθοδικά. Δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από «βερεσέδια» καταπτώσεων εγγυήσεων, που βαραίνουν τον Έλληνα φορολογούμενο, δεν καταγράφονται πουθενά. Και το χειρότερο; Δεν υπάρχει καν μηχανισμός που να επιβάλλει στις υπηρεσίες να τα εμφανίσουν. Το κράτος αυτό δεν είναι απλώς ανοργάνωτο. Είναι εσκεμμένα θολό, ώστε κανείς να μην ξέρει τι πραγματικά πληρώνει και σε ποιον.
Προμήθειες και συμβάσεις στρατιωτικού εξοπλισμού: Σκιές και απουσία ελέγχου
Ακόμη και στα κρίσιμα ζητήματα άμυνας, τα οποία διαφημίζονται επικοινωνιακά ως «εθνική ενίσχυση», το Ελεγκτικό Συνέδριο εντοπίζει αδυναμίες στον προγραμματισμό και την εκτέλεση των συμβάσεων. Και εμείς, οι πολίτες, καλούμαστε να πιστέψουμε ότι με τέτοιες δομές θα υπερασπιστούμε τον Έβρο και τα νησιά μας; Η ίδια πολιτεία που δεν μπορεί να καταγράψει τι έχει και τι χρωστά, αγοράζει εξοπλισμούς χωρίς έλεγχο, και σε πολλές περιπτώσεις με απευθείας αναθέσεις και κατατμήσεις προμηθειών.
Πότε τα παθήματα θα γίνουν μαθήματα;
Η Ελλάδα οδηγήθηκε στα μνημόνια από αυτή ακριβώς την παθογένεια της αδιαφάνειας στην διαχείριση του κράτους. Οι πολιτικές ευθύνες είναι τεράστιες και έχουν ονοματεπώνυμο: Υπουργοί που για χρόνια σιωπούν, πρωθυπουργοί που φωτογραφίζονται με γραβάτες όταν η χώρα σπαταλά δισεκατομμύρια χωρίς έλεγχο, κυβερνήσεις που νομοθετούν για το «φαίνεσθαι» ενώ δεν τηρούν ούτε τα πιο βασικά της δημοσιονομικής διαχείρισης. Αντί να επιβληθεί κάθαρση, επιβραβεύονται οι ανίκανοι. Αντί να στηριχθούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, διορίζονται πρόσωπα κομματικής πίστης. Και έτσι, η αδιαφάνεια έγινε κανονικότητα και η παρακμή βαφτίστηκε πρόοδος. Πρέπει να αποτελέσει βασική προϋπόθεση η αλλαγή αυτής της νοοτροπίας, αν θέλουμε να υπάρξει πιθανότητα ανάπτυξης, ανεξαρτησίας, εθνικής κυριαρχίας και να τελειώσει η ανοχή προς όσους διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα με τρόπο που θυμίζει «καφενείο» και όχι ευρωπαϊκή πολιτεία.
