Η ευγένεια και η ευπρέπεια, πρώτιστη και καθοριστική ιδιότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος από της δημιουργίας του νεοελληνικού κράτους, απειλείται τον τελευταίο καιρό από την αυθάδεια και προπέτεια που αναδύεται μέσα από μια αδικαιολόγητη και καταδικαστέα ανατρεπτική προδιάθεση ενός αγνώμονος λαού για όλα όσα έπραξε γι’ αυτόν η πολιτική του ηγεσία, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια μετά την επικράτηση του λαοφιλούς και προοδευτικού Πασόκ, από το 1981 και μετά, του οποίου η φιλοσοφία και οι πρακτικές διαχύθηκαν και επιβλήθηκαν σταδιακά και στην συντηρητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας.
Δυστυχώς, οι ανιδιοτελείς και άδολες προσπάθειες των ταγών του πολιτικού μας συστήματος, που με κόπο, μόχθο και ιδρώτα αγωνίσθηκαν για τα καλό του λαού μας και μόνο γι’ αυτό, δεν εκτιμήθηκαν από ποικίλα πολιτικά μορφώματα, ένθεν κακείθεν του πολιτικού φάσματος, των οποίων η φυσιογνωμία διέπεται από εγκληματικές τάσεις και ενέργειες.
Για τους λόγους αυτούς, και μόνον, το «συνταγματικό τόξο», με την ευκαμψία και ευλυγισία που διαθέτει από την φύση του, επιβεβλημένη άλλωστε για την επίδειξη του απαιτούμενου σεβασμού μπροστά στους λαμπρούς και φωτισμένους ηγήτορες του πλανήτη μας, οφείλει να αντιδράσει έναντι της ακαμψίας όλων εκείνων που επιμένουν ότι οι σπονδυλικές στήλες των ανθρώπων πρέπει να τους κρατούν όρθιους και ευθυτενείς, αντί να διαθέτουν την πλαστικότητα της πλαστελίνης η οποία θα τους επέτρεπε κατά περίπτωσιν μία άνετη διαβίωση «έρποντας, γλύφοντας και με τα κέρατά τους».
Το βέλος που θα εκτοξεύσει οφείλει να είναι σιδηρούν ή τουλάχιστον τσεκουράτο. Αυτό το γνώριζαν παλαιότερα οι καθ’ ημάς αλήστου μνήμης ελασίτες αγωνιστές, εξού και το λαοπρόβλητο σύνθημά τους: «το σφυρί και το δρεπάνι τους φασίστες θα ξεκάνει», που φρόντισαν στο παρελθόν να το κάνουν πράξη. Κακά τα ψέματα. Το «συνταγματικό τόξο» της χώρας, το οποίο πρόσφατα εκτόξευσε την ευημερία και την ευμάρεια των πολιτών της στα ύψη, για να ενισχύσει και την απαραίτητη αύξηση του ανθρώπινου δυναμικού της κοινωνίας μας, η οποία αντιμετωπίζει προβλήματα υπογεννητικότητας, παράλληλα με την αναβάθμιση των πολιτισμικών του οριζόντων δια της ελεύθερης και απρόσκοπτης εισαγωγής της αναζωογονητικής και γόνιμης αφροασιατικής κουλτούρας με τα συγγενή προς ημάς ήθη και έθιμα, οφείλει να αποκόψει με μεταλλική σκληρότητα τις κεφαλές της όποιας αντιδημοκρατικής Λερναίας Ύδρας (με σφυρί, δρεπάνι, τσεκούρι ή διπλούν πέλεκυ, μαχαίρι, κονσερβοκούτι ή όποιο άλλο από το πάνθεον των αγχέμαχων όπλων).
Η συνταγή είναι απλή: όλοι οι φασίστες να ριφθούν πάραυτα ζωντανοί ή νεκροί στην Πηγάδα του Μελιγαλά, η χωρητικότητα της οποίας άλλωστε είναι αποδεδειγμένα άνω των 2.000 ανθρώπων. Τόσοι ήταν αυτοί που κατακρεούργησαν οι ελασίτες τον Σεπτέμβριο του 1944, προκαλώντας τον θαυμασμό σε νεώτερες γενιές συμπολιτών μας οι οποίοι εκστασιάζονται άδοντες «εν χορδαίς και οργάνοις»: «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ». Οι άλλοι δε, του άλλου αντισυνταγματικού άκρου, να σταλούν για παραθερισμό στην Μακρόνησο (ελληνική εκδοχή του αμερικανικού Long Island), στην Γυάρο, και στον Άη Στράτη, που ουδεμίαν προφανώς σχέση έχουν με το Γκουαντανάμο, πλην φυσικά της διαδικασίας κάθαρσης στην οποία θα πρέπει να υποβληθούν («αλήτες κομμούνια θα γίνετε σαπούνια»).
Τότε, και μόνον τότε, το «ουράνιο συνταγματικό τόξο» θα αναλάμψει και πάλι στο στερέωμα, διαλύοντας τα τοξικά νέφη που το περιβάλλουν. Κατά τα άλλα: «Ελλάς, το μεγαλείο σου βασίλεμα δεν έχει, και δίχως γνέφια τους καιρούς η δόξα σου διατρέχει». Αιδώς Αργείοι. Αλλά θα μου πείτε ποιός την έχασε την ντροπή για να την βρουν οι Αργείοι;
Χρίστος Γούδης
