Γράφει η Γεωργία Μπιτάκου
Ένα βίντεο που υπάρχει τουλάχιστον 16 φορές- όσοι ήταν περίπου οι άνδρες των…
ειδικών δυνάμεων πάνω στα βουνά του Κόζιακα -και από ένα drone που πέταγε πάνω από τον κάμπο της Δερόπολης, θα αποδείκνυε πώς εκτελούν οι υπάλληλοι ενός μαφιόζου που κυβερνάει τυραννικά μια χώρα καταδυναστεύοντας δυο λαούς: Τους γηγενείς (και όχι… ομογενείς) της σκλαβωμένης Ηπείρου αλλά και τον Αλβανικό λαό.
Αυτό το βίντεο, ωστόσο, δεν θα το δούμε ποτέ αλλά υπήρξαν δυο μάρτυρες, που άκουσαν και είδαν.
Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας ανέβηκε στο βουνό, όχι από το μονοπάτι που είναι πάνω από το σπίτι του, αλλά από την κάτω μεριά από εκεί που συνήθως περπάταγε μεσάνυχτα για να ανέβει στη Βυζαντινή υπέροχη μονή Δρυάνου Κοιμήσεως Θεοτόκου, πέρασε τον πρώτο βοσκό και δεν έκατσε ποτέ κοντά του, δεν κάπνισε μαζί του, δεν φιλοσόφησε το προδιαγεγραμμένο τέλος, δεν μοιράστηκε τις τελευταίες σκέψεις του…
Ο Κωνσταντίνος γενικώς δεν μίλαγε, δεν κόμπαζε, δεν προκαλούσε, ακόμα και στο στέκι του αγαπημένου του χωριού συνήθως μόνος καθόταν, απολάμβανε τη μοναξιά του και κράταγε για τον εαυτό του προβλήματα, ανησυχίες, επιδιώξεις…
Δεν έφερνε ποτέ κανέναν σε δύσκολη θέση και γνωρίζοντας το τυραννικό καθεστώς που ξερίζωνε τους ομοαίματούς του, ήταν δυο φορές προσεχτικός για να μη τους θέσει σε κίνδυνο.
Δεν τους είπε ποτέ πως τον τράβαγαν πέντε φορές μέσα σε μια εβδομάδα στο Γεωργουτσάτι εκεί όπου ένας δυνάστης των Ελλήνων και αστυνομικός διευθυντής, ο Qani Peci τον απείλησε δείχνοντας το όπλο του….
Δυο σφαίρες και ένα κορμί αγέρωχο, ασυμβίβαστο, ανυπότακτο, γενναίας λεβέντικης ψυχής… γονατίζει, προφανώς με τα χέρια ανοιχτά.
Δυο σφαίρες, μόνο δύο, κατηγορηματική η μαρτυρία, δυο πυροβολισμοί μόνο αντιλαλούν στον Κόζιακα, όσες και οι σφαίρες που καρφώθηκαν στην καρδιά του. Καμία ανταλλαγή πυρών και ένα όπλο που βρέθηκε πεταμένο σε διαφορετικό σημείο της εκτέλεσης μια μέρα μετά.
Κωνσταντίνος Κατσίφας, εκτελέστηκε όρθιος, άοπλος και με τα χέρια ανοιχτά, φωνάζοντας Ζήτω η Ελλάδα, Ζήτω η Βόρεια Ήπειρος και με ένα χαμόγελο στα χείλη που θα στοιχειώνει δολοφόνους και ηθικούς αυτουργούς για πολλά χρόνια ακόμη.
Ανέβηκε το βουνό και μετά από λίγο και πριν εμφανιστούν στο πλάνο οι εκτελεστές του, μόνος, αδειάζει το όπλο του πάνω στη γη, σηκώνοντας ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης και μια ηχώ που έκανε τα πρόβατα της στάνης να κρυφτούν τρομαγμένα.
Γιατί άδειασε το όπλο του; Ξέσπασμα ή…. έδειξε που είναι σε συναγωνιστές που δεν ήρθαν ποτέ στο ραντεβού… δεν θα έχουμε ποτέ απάντηση προφανώς, αλλά είναι και αδιάφορο πια για όσα θα ακολουθήσουν τα επόμενα λεπτά.
Βρίσκεται στη σκιά αυτής της “κακιάς μητριάς” που διώχνει τα παιδιά της, αλλά αυτός πεισματικά υπερασπίζεται και λατρεύει, λίγα μόλις χλμ από την ελεύθερη Ήπειρο, αλλά δεν φεύγει γιατί αποδρούν μόνο οι φυγάδες , οι δειλοί και ριψάσπιδες.
”Κωνσταντίνε μη το παρακάνεις με τις σημαίες, εάν σε συλλάβουν και σε κλείσουν μέσα, μετά δεν θα σε αναγνωρίζει ούτε η ίδια σου η μάνα”, λίγες μέρες πριν τον προειδοποιεί καλός του φίλος, για να λάβει ορθά κοφτά την εξής απάντηση: ”εγώ να πέσω στα χέρια τους, εγώ;; Μόνο νεκρός στα δικά τους χέρια μόνο νεκρός!”
”Ο Κώστας ότι πίστευε ότι έλεγε ότι ισχυριζόταν, ήταν συμβόλαιο και δεν μετακινούταν”, μονολογεί λίγες μέρες μετά τον αποχαιρετισμό ο ίδιος άνθρωπος.
Επιβεβαιώθηκε, γιατί μόνο νεκρός έπεσε στα χέρια τους. Οι εκτελεστές του και οι συνεργάτες τους, για πολλές ώρες τον περιεργάζονταν ενώ αυτός τους κάρφωνε χαμογελαστός, μέσα στη λίμνη από το αίμα του, που νότιζε την ίδια γη που απελευθερώθηκε τρεις φορές από αμούστακα παιδιά, ορκισμένα στο όνομα της Ελλάδας, έτσι όπως είχε παραγγείλει λίγες μέρες πριν γράφοντας ο ίδιος, “με το αίμα μου να γράψετε Ελλάδα σε αγαπώ” , γιατί “η ζωή κάτω από το ζυγό της τυραννίας δεν έχει νόημα και αξία”.
΄΄Μάνα έτσι περαστικοί θα περάσουμε από τη ζωή; Δεν υπάρχει τίποτε πιο ιερό από το να παλεύεις και να θυσιάζεσαι εάν χρειαστεί για ένα υψηλό φρόνημα, τις ιδέες και τις αξίες σου”, θυμάται η Βασιλεία ενώνοντας το παζλ της σύντομης ζωής που έφερε στο φως πριν 35 χρόνια και ανέθρεψε με ιστορίες Ελλήνων πολεμιστών και μάχες στο όνομα της Ελληνικής Ιδέας…
Την ώρα που τον σταύρωνε και τον αποχαιρετούσε στο ιερό κατώφλι τους, το μυαλό απέρριπτε αυτό που ήξερε, η διαίσθηση γενναίας Ηπειρώτισσας, αφού από το ίδιο της το σπλάχνο είχε κληθεί λίγο πριν, να κάνει κουράγιο γιατί…. θα πονέσει….ακόμα και όταν στο σπίτι της εισέβαλλαν οι αιμοσταγείς δολοφόνοι που τη χτυπούσαν, την ευτέλιζαν, έκλεβαν τα καρύδια, τα ρόδια και τα χρήματα, εκείνη υπέμενε για να τους καθυστερήσει, για να προλάβει να διαφύγει ο μονάκριβος της …έτσι ήθελε η καρδιά της, για να μην παραδοθεί στην οδύνη, αλλά ο Κωνσταντίνος είχε αποφασίσει διαφορετικά, να παγιδεύσει και να εξευτελίσει τους κατακτητές, μόνος του και όλοι τους, άοπλος και οπλισμένοι, με τους Ταξιάρχες να ανοίγουν τα φτερά τους για να τον αγκαλιάσουν, και εκείνος τα δικά του χέρια για να τους υποδεχτεί, ελεύθερος και ανυπότακτος, έτσι όπως γεννήθηκε, ίδιος στην αρχή και στο τέλος που έγραψε μόνος του κάνοντας την απόλυτη υπέρβαση χωρίς δισταγμό, αμφιβολία, ενοχή…
Οι πληγές του ράφτηκαν, η σωρός του πλύθηκε και για μέρες κρατήθηκε, αιχμάλωτος από τους δυνάστες, ακόμα και νεκρός ήταν ”επικίνδυνος”, η μνήμη του σπιλώθηκε από ένα έμπορο ναρκωτικών στη κορυφή της Αλβανικής μαφίας, που υποδύεται τον πρωθυπουργό και από τα Ελληνόφωνα ανδρείκελα των επικυρίαρχων.
Ο Θεός του Κατσίφα και των Ελλήνων είχε επιλέξει άλλο σενάριο όμως!
Ενώθηκε στο όνομά του και συσπειρώθηκε στο τέλος του, ένα Έθνος κουρελιασμένο και ποδοπατημένο, αλλά αξιοπρεπές και υπερήφανο ξανά!
Είχε ένα σύγχρονο ήρωα να κάνει το βλέμμα του να λάμπει, τα σωθικά του να θεριεύουν, την ελπίδα του να ανασταίνεται, την Πίστη του να αντρειεύει!!!
Δίπλα στο λευκό φέρετρο που σμιλεύτηκε από την Ελληνική του υπόσταση και παλικαρίσια κορμοστασιά του, προσκυνάνε χιλιάδες Έλληνες με τον όρκο να μη λησμονήσουν ξανά και η Βασιλεία κρατά το χέρι του Γιάννη, ανδρόγυνο που καρποφόρησε στο όνομα της Αγάπης ένα θεριό και τραγουδούν εμψυχωμένοι τον Εθνικό Ύμνο…. ο γιος μας έπεσε για τη Γαλανόλευκη βροντοφωνάζουν και εμείς θα παίρνουμε κουράγιο από τη δύναμή του…
Ξημέρωμα λίγες μέρες μετά… αναχώρηση για Κακαβιά… λίγο πριν… Άγιος Αθανάσιος, απέναντι δεσποτικός ο Σταυρός που εκείνος έφτιαξε με την Ελληνική σημαία να ανεμίζει στην κορυφή… το μνήμα του πλημμυρισμένο από λουλούδια, στεφάνια , αναμνηστικά και γράμματα… μόνο μια σκέψη… ΑΞΙΖΕ;
Θα απαντήσουν οι πράξεις όλων μας εάν ποτέ χαράξουν το δρόμο της ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ!
