Με αφορμή τη συμπλήρωση σχεδόν μίας δεκαετίας από το θάνατο του JackWeaver, αποφάσισα να γράψω για αυτόν τον «πιονέρο» της οπλοτεχνικής αναφερόμενος στη στάση βολής που ο ίδιος ανακάλυψε, στους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτό, αλλά και στο γιατί αυτή έτυχε τόσο ευρείας αποδοχής. Δεν είναι τυχαίο το ότι σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου, εκπαιδευόμενοι Αστυνομικοί, Στρατιωτικοί και λοιποί operators, έχουν κάνει βίωμά τους τη θέση «Γουίβερ», παρόλο που πλέον αναφέρεται όλο και πιο συχνά ως παρωχημένη. Σκοπός του παρόντος άρθρου δεν είναι η σύγκριση σε τακτικό επίπεδο της στάσης Γουίβερ με την ισοσκελή ή άλλη, αλλά η αναφορά στον ριζοσπάστη νεαρό βοηθό σερίφη και στη θρυλική πια στάση βολής του, καθώς και σε άγνωστες για το ευρύ κοινό λεπτομέρειες.
Ποιος ήταν όμως ο Τζακ Γουίβερ;
Ο Τζακ Γουίβερ γεννήθηκε την 1η Νοεμβρίου του 1928 στο Σάουθ Γκέιτ της Καλιφόρνια των Η.Π.Α. Εισήχθη με επιτυχία στο κολλέγιο του Γκλένντεϊλ όπου φοίτησε για πολύ λίγο καθώς η έλξη που του ασκούσαν τα όπλα και ο κόσμος της δράσης τον ώθησε να καταταγεί στον Αμερικανικό Στρατό το 1952. Η αγάπη του όμως για τη σύζυγό του τη Τζόι Μονιότ, καθώς και για τη γενέτειρά του την Καλιφόρνια, έμελλε να τερματίσει σχετικά νωρίς τη θητεία του και να τον οδηγήσει να γίνει βοηθός σερίφη στην κομητεία του Λος Άντζελες.
Τα κατορθώματα του βοηθού Σερίφη – σκοπευτή…
Εκεί, όντας αναπόσπαστο μέλος της ομάδας σκοποβολής του γραφείου σερίφη, μαζί με ονόματα όπως ο Ρέι Τσάπμαν (γνωστός για την ομώνυμη τεχνική χρήσης φακού με όπλο), κατάφεραν να κερδίσουν το εθνικό πρωτάθλημα σκοποβολής των Η.Π.Α. το 1955, έναν τίτλο που διατήρησαν για μία συνεχόμενη δεκαετία. Εκείνα τα χρόνια ως ο πιο απαιτητικός αγώνας σκοποβολής θεωρούνταν ο διαγωνισμός «Λίδερσλαπ» που διοργάνωνε ο πασίγνωστος έως σήμερα Αντισυνταγματάρχης Τζεφ Κούπερ. Σε αυτόν, οι σκοπευτές διαγωνίζονταν ανά δύο και νικητής ήταν αυτός που θα κατάφερνε να πυροβολήσει πρώτος δώδεκα μπαλόνια μεγέθους 45 εκατοστών από απόσταση 7,5 μέτρων. Το 1956 ο Τζακ Γουίβερ αποφάσισε να λάβει μέρος στο τουρνουά «Λίδερσλαπ» και να αντιμετωπίσει φημισμένους σκοπευτές της εποχής. Σημειώνεται ότι οι επικρατούσες τεχνικές πυροβολισμού εκείνα τα χρόνια ήταν οι μη σκοπευμένες βολές με το ένα χέρι και με το όπλο περίπου στο ύψος του ισχίου ή του στομαχιού, αρκετά όμοιες με αυτές των κάου μπόϊς της «άγριας» Δύσης. Ο Γουίβερ ξεκίνησε να διαγωνίζεται χρησιμοποιώντας τεχνικές «κατευθυνόμενων» βολών με διπλή λαβή του όπλου από το ύψος του στήθους, κάτι το οποίο δεν ήταν αποτελεσματικό. Μετά από πειραματισμούς τριών ετών, σταδιακά ανέβασε το όπλο στο ύψος των ματιών του και πλέον ξεκίνησε να χρησιμοποιεί τεχνικές σκοπευμένης βολής. Αρχικά πολλοί αντιμετώπισαν με σαρκασμό τον νεαρό τότε βοηθό σερίφη όπου σε αντίθεση με τους υπόλοιπους εξέλισσε μία τεχνική που αρχικά του εξασφάλιζε γρήγορο τράβηγμα του όπλου από τη θήκη και στη συνέχεια, φέρνοντάς το στο ύψος των ματιών, πυροβολούσε με μεγάλη ακρίβεια, ταχύτητα και σταθερότητα. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που ο ίδιος είπε σε μεταγενέστερη συνέντευξή του: «Σύμφωνα με τις νόρμες εκείνης της εποχής, η στάση βολής που χρησιμοποιούσα φαινόταν πολύ ανόητη. Όλοι γελούσαν μαζί μου. Όμως λειτουργούσε…!» Με αυτόν τον τρόπο ο Τζακ Γουίβερ κέρδιζε τον έναν μετά τον άλλον τους «φοβερούς» και ειρωνικούς απέναντί του αντιπάλους. Ο ίδιος όμως δεν είχε αντιληφθεί πως το 1959 δεν κέρδισε μόνο το Λίδερσλαπ, αλλά ανακάλυψε τον «τροχό» της σκοποβολής…
Η καίρια συμβολή του Αντισυνταγματάρχη Τζεφ Κούπερ
Ο Τζεφ Κούπερ όμως, όντας και ο ίδιος ριζοσπάστης αλλά και πολύ οξυδερκής και ανοιχτόμυαλος, ήταν σε θέση να αντιληφθεί τις προοπτικές που είχε η καινοτόμος τεχνική του νεαρού βοηθού σερίφη. Αυτός ήταν που ονόμασε την τεχνική αυτή ως «στάση Γουίβερ» και ο ίδιος ενθουσιασμένος τη δίδασκε πλέον με κάποιες τροποποιήσεις στους εκπαιδευόμενούς του. Αργότερα χρησιμοποίησε πολλά σημεία της τεχνικής Γουίβερ στην εξέλιξη της δικής του «μοντέρνας τεχνικής», όπως ο ίδιος την ονόμαζε. Ποτέ όμως δεν παρέλειπε να επισημαίνει το ποιος ήταν ο εμπνευστής του. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω το μεγαλείο του Τζεφ Κούπερ, ο οποίος δεν «έκλεψε» την ιδέα του Τζακ Γουίβερ παρουσιάζοντάς την ως δική του, κάτι που θα μπορούσε εύκολα να κάνει λόγω του ότι θεωρούνταν αυθεντία σε σχέση με έναν άγνωστο βοηθό σερίφη όπως ο Γουίβερ.
Το ενδιαφέρον του F.B.I.
Η επιρροή του Τζεφ Κούπερ ήταν μεγάλη στους κύκλους της στρατιωτικής και αστυνομικής εκπαίδευσης, αλλά και γενικότερα στο χώρο της σκοποβολής, των τακτικών επιβίωσης κλπ, καθώς ο ίδιος είχε ιδρύσει το αμερικανικό ινστιτούτο οπλοτεχνικής εκπαίδευσης, ήταν εκπαιδευτής σκοποβολής, συγγραφέας πολλών βιβλίων αυτής της θεματολογίας και αρθρογραφούσε τακτικά σε διάφορα περιοδικά, μεταξύ αυτών και στο γνωστό ως τις μέρες μας, «GUNS& AMMO». Η αποδοχή της στάσης Γουίβερ ήταν τόσο μεγάλη από αστυνομικούς, στρατιωτικούς και σκοπευτές, ώστε προσέλκυσε το ενδιαφέρον ακόμα και του F.B.I. Έτσι, μετά από μία ευρεία και ενδελεχή έρευνα στις στάσεις βολής με όπλα χειρός, των ειδικών σε αυτά τα θέματα αναλυτών του F.B.I., ο οργανισμός αυτός υιοθέτησε το 1982 τη στάση Γουίβερ ως την επίσημη θέση βολής που θα διδάσκονταν οι πράκτορές του στην εκπαίδευσή τους. Στο πόρισμα της έρευνας αυτής, η στάση βολής Γουίβερ χαρακτηρίζεται ως: «η πλέον αποτελεσματική στάση βολής επειδή προσφέρει ταχύτητα, ακρίβεια (ακόμα και στην πρώτη βολή) καθώς και αποτελεσματικότατη διαχείριση της ανάκρουσης του όπλου από τον σκοπευτή». Δεν θα ήταν υπερβολή η επισήμανση του ότι μία πρωτοπόρος υπηρεσία επιβολής νόμου όπως το F.B.I. δίνει δείγματα γραφής για τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει την εκπαίδευση του προσωπικού της ακόμα και από εκείνα τα χρόνια. Δεν ενστερνίστηκαν αβίαστα την τεχνική Γουίβερ, αλλά τη δοκίμασαν, την ανέλυσαν και την συνέκριναν, παραδίδοντας ένα πολύτιμο μάθημα για τη σημασία της εκπαίδευσης στη χρήση των όπλων.
Το επιστέγασμα
Ο Γουίβερ ποτέ δεν έτυχε της φήμης ή της δόξας που ενδεχομένως του αναλογούσε, δεν έγραψε βιβλία, δεν εμφανίστηκε σε διάφορα διδακτικά βίντεο και δε διεκδίκησε τις δάφνες του αλάθητου «δασκάλου», όπως πολλοί έκαναν στο πέρασμα του χρόνου, των οποίων ο θησαυρός ίσως και να ήταν τελικά άνθρακας… Από μία άποψη αυτό είναι λυπηρό, καθώς ίσως είχαμε πολλά ακόμα να μάθουμε από αυτόν. Κάποιος μπορεί να αμφισβητήσει την αποτελεσματικότητα της τεχνικής του, μπορεί να θεωρήσει ότι ήταν απλή τύχη η ανακάλυψή της και γενικότερα να πει «Πολύ κακό για το τίποτα. Δεν ανακάλυψε δα και τη φωτιά». Δε θα μπω στη διαδικασία να εξετάσω την τακτική ή μη, εφαρμογή της τεχνικής Γουίβερ. Θα ήταν επιεικώς άτοπο να κρίνω μια τεχνική της δεκαετίας του ΄50 με τα δεδομένα του 2018, άλλωστε έχουν χυθεί λίτρα μελανιού για αυτό το θέμα από ανθρώπους επαρκέστερους εμού. Θα παραθέσω όμως και θα κρίνω μια φράση που ο ίδιος έγραψε σε γράμμα του προς περιοδικό όπλων το 1994: «Οπότε η συμβουλή μου είναι η εξής: Εξασκηθείτε, πειραματιστείτε, πυροβολήστε στα πεδία βολής, μάθετε το όπλο σας, μάθετε τις τεχνικές, τις τακτικές που χρησιμοποιείτε και έχουν αποτέλεσμα. Μην περιμένετε να βρεθείτε σε μια ένοπλη αντιπαράθεση για να ανακαλύψετε τι λειτουργεί και τι όχι» (sic). Το μεγάλο μάθημα λοιπόν του εμπνευστή της, τόσο αμφιλεγόμενης πλέον, τεχνικής Γουίβερ είναι ακριβώς αυτό. Έξω από νόρμες και δογματισμούς είδε το δάσος και όχι το δέντρο. Παρά την επικριτική στάση των «ειδικών» δεν το έβαλε κάτω, σκέφτηκε, υποστήριξε την ιδέα του, αγωνίστηκε και τελικά τα κατάφερε. Σε πείσμα πολλών βρήκε τον τρόπο να εξελίξει μια τεχνική που εξασφάλιζε την επιτυχία στα πεδία βολής, αλλά ακόμα περισσότερο στη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετώπιζαν οι Αστυνομικοί στο «πεζοδρόμιο». Η τεχνική του έγινε φάρος για αυτούς που ακολούθησαν, την παράλλαξαν, την εξέλιξαν και εμπνεύστηκαν από αυτή. Έτσι κι αλλιώς όλες οι ανακαλύψεις, μεγάλες και μικρές, που έκανε ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στον πλανήτη, έγιναν με σκοπό να δώσουν λύση σε υπαρκτά προβλήματα.
Το τέλος της διαδρομής…
Ο Τζακ Γουίβερ έζησε με ταπεινότητα και έφυγε από τη ζωή, στο σπίτι του στο Κάρσον Σίτυ της Νεβάδα των Η.Π.Α., τον Απρίλιο του 2009 σε ηλικία 80 ετών. Ο μύθος του ζει ακόμη, με το θέμα «Γουίβερ ή ισοσκελής στάση βολής» να αποτελεί πεδίο αντιπαραθέσεων με επιχειρήματα από και τις δύο πλευρές.
- Αρθρο του Λάμπρου Δημητρέλου
