Η επόμενη γενιά εμβολίων με βάση το RNA θα περιέχει αυτοενισχυόμενο RNA (saRNA).
Αν σαν όρος «αυτοενισχυόμενο RNA» ακούγεται τρομακτικός, θα έπρεπε προειδοποιεί μερίδα επιστημόνων και εξηγεί γιατί είναι..
Τα «εμβόλια mRNA» δεν γίνονται με αγγελιοφόρο RNA αλλά με τροποποιημένο RNA (modRNA).
Αυτά τα αποκαλούμενα εμβόλια είναι στην πραγματικότητα προϊόντα γονιδιακής θεραπείας (GTPs), καθώς το modRNA πειράζει το λογισμικό των κυττάρων μας.
Δεν έχουμε καμία πιθανότητα να αποκτήσουμε επιρροή στο modRNA (ή saRNA) μετά την έγχυση του εμβολίου στο αίμα.
Τι Διακρίνει το saRNA από το modRNA;
Ο όρος «αυτοενίσχυση» είναι αυτονόητος: το saRNA επαναλαμβάνεται συνεχώς, κάτι που δεν είναι φυσικό, καθώς το φυσικό mRNA μεταγράφεται πάντα (χωρίς εξαίρεση) από το DNA (αυτό συνιστά «κεντρικό δόγμα της μοριακής βιολογίας»).
1η. Σε σύγκριση με το modRNA, μια μικρή ποσότητα saRNA οδηγεί σε αυξημένη ποσότητα παραγόμενου αντιγόνου.
Μια δόση εμβολίου με βάση το saRNA μπορεί να είναι αρκετή για να δημιουργήσει επαρκή αντισώματα έναντι ενός ιού.
Τόσο το saRNA όσο και το modRNA αντιπροσωπεύουν το σχέδιο για μια ιική πρωτεΐνη, η οποία, αφού εισέλθει στα κύτταρά μας, θα παραχθεί από τον κυτταρικό μας μηχανισμό (δηλαδή, τα ριβοσώματα).
Οι επιστήμονες δημιούργησαν τη γενετικά τροποποιημένη αλληλουχία modRNA αντικαθιστώντας τις φυσικές ουριδίνες με συνθετικές μεθυλ-ψευδουριδίνες για να δημιουργήσουν μια μέγιστη ποσότητα ιικού αντιγόνου. Αυτή η τροποποίηση είναι η βάση των εμβολίων Pfizer-BioNTech και Moderna COVID-19.
2η. Σε αντίθεση με το modRNA, το saRNA δεν περιέχει μεθυλ-ψευδουριδίνες, αλλά ουριδίνες.
Γιατί;
Δεδομένου ότι τα αυτοαντιγραφόμενα του saRNA και οι συνθετικές μεθυλ-ψευδουριδίνες δεν είναι διαθέσιμα στα κύτταρά μας, το saRNA πρέπει να βασίζεται σε φυσικές ουριδίνες που υπάρχουν στα κύτταρά μας.
Τα κύτταρά μας θα παράγουν ξένες πρωτεΐνες χρησιμοποιώντας τον δικό τους κυτταρικό μηχανισμό και τους δικούς τους φυσικούς πόρους – ο κύριος λόγος που αυτά τα κύτταρα τελικά εξαντλούνται.
Ωστόσο, αυτό προκαλεί ένα σημαντικό πρόβλημα: το mRNA είναι εξαιρετικά ασταθές και, ως εκ τούτου, έχει μόνο μικρή διάρκεια ζωής—πολύ μικρή για να παράγει επαρκή αντισώματα το ανοσοποιητικό μας σύστημα.
3η. Η λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι η τρίτη διαφορά μεταξύ modRNA και saRNA.
Σε αντίθεση με το modRNA, το saRNA περιέχει μια πρόσθετη αλληλουχία για τη ρεπλικάση, καθώς το saRNA που καταστρέφεται (από RNases) πρέπει να αντικατασταθεί από νέο saRNA.
Καθώς το φυσικό mRNA δεν θα αυτοαναπαραχθεί ποτέ, το saRNA αντιπροσωπεύει οπωσδήποτε ένα γενετικά τροποποιημένο RNA (modRNA).
Με απλά λόγια, το saRNA είναι απλώς ένας άλλος τύπος modRNA.
Γιατί η αλλαγή σε saRNA;
Το saRNA είναι η… πολιτική λύση: η ίδια ποσότητα (ή και περισσότερο) αντιγόνου σε μία μόνο δόση εμβολίου!
Το κοινό πιθανότατα θα ενημερωθεί ότι λόγω των τακτικών μεταλλάξεων του ιού, οι ετήσιοι προσαρμοσμένοι ενισχυτές θα συνεχίσουν να είναι απαραίτητοι.
Έχουν ήδη πραγματοποιηθεί πολυάριθμες προκλινικές και κλινικές μελέτες που εφαρμόζουν την τεχνολογία saRNA.
Μια ανασκόπηση του 2023 στο περιοδικό Pathogens διαφημίζει τα εμβόλια saRNA ως “βελτιωμένα εμβόλια mRNA”.
Το περιοδικό Vaccines δημοσίευσε μια περίληψη ευρημάτων πενταετούς μελέτης saRNA.
Μόλις ολοκληρωθούν οι απαραίτητες κλινικές μελέτες, αυτά τα νέα εμβόλια μπορούν να εγκριθούν για χρήση.
Αναμένεται ότι αυτή η διαδικασία θα είναι τόσο γρήγορη όσο ήταν για τα εμβόλια COVID-19.
Η διαδικασία έγκρισης θα γίνει απλούστερη, καθώς θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η τεχνική (modRNA σε νανοσωματίδια λιπιδίων) έχει ήδη εγκριθεί και ότι μόνο η αλληλουχία modRNA είναι διαφορετική.
Ως εκ τούτου, αυτά τα νέα εμβόλια saRNA θα μπορούσαν να ενεθούν σε ένα ανυποψίαστο κοινό ανά πάσα στιγμή.
Ενώ η BioNTech πραγματοποίησε πειράματα με saRNA (BNT162c2) αλλά τελικά επικεντρώθηκε στο modRNA (BNT162b2), η Arcturus Therapeutics ήταν η πρώτη που ανακοίνωσε (το 2022) ότι το υποψήφιο εμβόλιο COVID-19 saRNA ARCT-154—τώρα το πιο προηγμένο εμβόλιο saRNA σε δοκιμές— ανταποκρίνεται στο πρωτεύον τελικό σημείο αποτελεσματικότητας σε μια μελέτη φάσης 3.
Στη μελέτη Arcturus Therapeutics, οι συμμετέχοντες έλαβαν δύο δόσεις, η καθεμία περιείχε 5 μικρογραμμάρια saRNA.
Αυτό είναι πολύ μικρότερο από τις συγκεντρώσεις modRNA που χρησιμοποιούνται από την Pfizer-BioNTech (30 μικρογραμμάρια/βολή) και τη Moderna (100 μικρογραμμάρια/βολή).
Τα εμβόλια saRNA δεν θα λύσουν τα προβλήματα των εμβολίων modRNA
Όπως ανακαλύψαμε με το modRNA, η πρωτεΐνη ακίδας είναι δηλητηριώδης για το σώμα μας.
Γνωρίζουμε ότι το modRNA έχει ως αποτέλεσμα την παραγωγή περισσότερων πρωτεϊνών αιχμής από ό,τι θα ήταν διαθέσιμη κατά τη διάρκεια μιας φυσικής μόλυνσης και γνωρίζουμε ότι οι επαναλαμβανόμενες δόσεις προκαλούν ανοχή του ανοσοποιητικού.
Σε σύγκριση με το modRNA, μια μικρή ποσότητα saRNA οδηγεί σε αυξημένη ποσότητα παραγόμενου αντιγόνου.
Η «δόση» του ιικού αντιγόνου που επιφέρουν τα τρέχοντα και μελλοντικά εμβόλια με βάση το RNA θα εμφανίσει μεγάλες διακυμάνσεις από το ένα άτομο στο άλλο, ανάλογα με τον τύπο κυττάρου που παράγει το επιθυμητό αντιγόνο, τη γενετική προδιάθεση, το ιατρικό ιστορικό και άλλους παράγοντες.
Αυτό το γεγονός από μόνο του θα πρέπει να απαγορεύσει τη χρήση ενέσεων με βάση το RNA ως εμβολίων για υγιή άτομα.
Ένα άλλο αμφίβολο βήμα προς τα εμπρός: Από το γραμμικό στο κυκλικό saRNA.
Καθώς τα ένζυμα αποικοδόμησης RNA (RNases) είναι γνωστό ότι δρουν και από τα δύο άκρα του γραμμικού RNA, οι επιστήμονες προσπάθησαν να αποτρέψουν αυτά τα ένζυμα από το να κάνουν το φυσικό τους καθήκον – αποικοδομώντας mRNA που δεν χρειάζονται πλέον – και δημιούργησαν κυκλικό RNA.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αυξημένη σταθερότητα και αποτελεσματικότητα μετάφρασης, ακολουθούμενη από παραγωγή αυξημένης ποσότητας του επιθυμητού αντιγόνου.
Είναι όμως αυτό πραγματικά ένα ακόμη βήμα προς τα εμπρός, δεδομένου ότι υπάρχει η αρνητική επίδραση της μακροχρόνιας παρουσίασης αντιγόνου;
Λόγω των αυξημένων επιπέδων αντιγόνου, ένα εμβόλιο saRNA —είτε γραμμικό, είτε κυκλικό— μπορεί να προκαλέσει ανεπιθύμητα συμβάντα συγκρίσιμα με επαναλαμβανόμενες (ενισχυτικές) ενέσεις modRNA.
Η μακροχρόνια παρουσίαση ενός αντιγόνου είναι γνωστό ότι προκαλεί ανοσολογική ανοχή
Μετά τον εμβολιασμό, το σώμα μας παράγει αντισώματα, κυρίως ανοσοσφαιρίνη G (IgG), συμπεριλαμβανομένων των IgG1 και IgG4.
Τα εμβολιασμένα άτομα εμφανίζουν αλλαγή κατηγορίας αντισωμάτων ξεκινώντας με την τρίτη δόση εμβολίου COVID-19 (το πρώτο αναμνηστικό).
Αυτό είναι από τα φλεγμονώδη αντισώματα IgG1 (που καταπολεμούν την πρωτεΐνη ακίδας) έως τα μη φλεγμονώδη αντισώματα IgG4 (που ανέχονται την πρωτεΐνη ακίδας).
Τα αυξημένα επίπεδα αντισωμάτων IgG4, μακροπρόθεσμα, θα εξαντλήσουν το ανοσοποιητικό σύστημα, προκαλώντας ανοσολογική ανοχή.
Αυτό μπορεί να εξηγήσει τις λοιμώξεις «επανακάλυψης» του COVID-19, τη μειωμένη ανοσολογική απόκριση σε άλλες ιογενείς και βακτηριακές λοιμώξεις και την επανενεργοποίηση λανθάνοντων ιογενών λοιμώξεων. Μπορεί επίσης να προκαλέσει αυτοάνοσα νοσήματα και ανεξέλεγκτη ανάπτυξη καρκίνου.
Συγκεκριμένα, οι μακροχρόνιες αποκρίσεις IgG4 έχουν συσχετιστεί σημαντικά με εμβόλια με βάση το RNA, ενώ τα άτομα με λοίμωξη COVID-19 πριν από τον εμβολιασμό δεν εμφάνισαν αυξημένα επίπεδα IgG4, ακόμη και όταν έλαβαν εμβόλιο μετά τη μόλυνση.
Αυτή η παρατήρηση δυσφημεί ξεκάθαρα την πολιτική του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ότι —αν υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ανοσία έναντι νέων ιών (αγνοώντας εντελώς την πραγματικότητα της διασταυρούμενης ανοσίας)— οι άνθρωποι θα πρέπει να εμβολιάζονται πριν έρθουν σε επαφή με τον ιό.
Τα εμβόλια με βάση το RNA αναγνωρίζονται ως προϊόντα γονιδιακής θεραπείας
Ακατανόητα γιατί, οι ενέσεις με βάση το RNA για την προστασία από μολυσματικές ασθένειες ονομάστηκαν «εμβόλια», γεγονός που επέτρεψε τον αποκλεισμό από τους αυστηρούς κανονισμούς για τα προϊόντα γονιδιακής θεραπείας (GTPs).
Και πάλι, αυτό συνέβη χωρίς να παρέχεται στο κοινό καμία επιστημονική αιτιολόγηση.
Λεπτομέρειες σχετικά με τα ρυθμιστικά ζητήματα των εμβολίων που βασίζονται σε RNA αναφέρονται σε εξαιρετικές και περιεκτικές ανασκοπήσεις από τους Guerriaud & Kohli και Helene Banoun.
Το 2014, ο Uğur Şahin, ήδη Διευθύνων Σύμβουλος της BioNTech, συνέγραψε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Nature σχετικά με την ανάπτυξη μιας νέας κατηγορίας φαρμάκων, «θεραπευτικών που βασίζονται σε mRNA».
Οι συγγραφείς έγραψαν, «Θα περίμενε κανείς ότι η ταξινόμηση ενός φαρμάκου mRNA είναι βιολογική, γονιδιακή θεραπεία ή θεραπεία σωματικών κυττάρων».
Το 2021, έγραψε μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Genes & Immunity περιέγραψε τα εμβόλια με βάση το RNA που δημιουργήθηκαν από τη Moderna και την Pfizer-BioNTech ως «μια σημαντική ανακάλυψη στον τομέα της γονιδιακής θεραπείας» και «μια μεγάλη ευκαιρία για την FDA και τον EMA να αναθεωρήσουν την ανάπτυξη φαρμάκων για να γίνει πιο ευέλικτο και λιγότερο χρονοβόρο».
Δύο ανησυχητικές πληροφορίες ήρθαν τώρα στο φως:
Α. Το μολυσματικό DNA…
…που προέκυψε από την αλλαγή της Pfizer-BioNTech στη διαδικασία κατασκευής μετά την ολοκλήρωση της κλινικής δοκιμής BNT162b2 (Comirnaty) C4591001.
Αρχικά (Διαδικασία 1), το Pfizer-BioNTech modRNA ενέσιμο υλικό παρήχθη με in-vitro μεταγραφή από συνθετικό DNA και ενισχύθηκε με PCR (αλυσωτή αντίδραση πολυμεράσης).
Ωστόσο, για να κλιμακωθεί η παραγωγή (βλ. γρήγορες αποκρίσεις στη μελέτη BMJ), το DNA που κωδικοποιεί το modRNA κλωνοποιήθηκε σε βακτηριακά πλασμίδια (Διαδικασία 2).
Με απλά λόγια, η κλινική δοκιμή διεξήχθη σε παρτίδες διαδικασίας-1, αλλά οι πληθυσμοί του κόσμου έλαβαν παρτίδες διαδικασίας-2.
Αυτό σημαίνει ότι στα άτομα που έδωσαν τη συγκατάθεσή τους να εμβολιαστούν έλαβαν ένεση με μια ουσία διαφορετική από αυτή που είχαν εγκριθεί από ρυθμιστικούς φορείς και στην οποία είχαν συναινέσει.
