Η Βρετανία αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα, και δεν είναι το ζήτημα που συζητούν οι γνωστοί κύκλοι συζητήσεων.
Δεν πρόκειται για την κλιματική αλλαγή, τις αντωνυμίες ή τις σειρές του Netflix που εξερευνούν τα προβλήματα των αγοριών.
Όχι, η πραγματική κρίση είναι μια ρωγμή στην καρδιά του έθνους, μια τεράστια πληγή.
Κάποτε υπήρχε στους νέους άνδρες η πίστη, η υπερηφάνεια και (ας το παραδεχτούμε) η προθυμία να υπερασπιστούν αυτό το Κυρίαρχο Νησί.
Οι λευκοί νέοι της εργατικής τάξης, οι οποίοι κάποτε αποτελούσαν την ραχοκοκαλιά της Βρετανίας, έχουν φτάσει στα όριά τους.
Περιφρονημένοι, χλευασμένοι και κατηγορούμενοι για όλα τα κακά, δεν είναι πλέον διατεθειμένοι να θυσιαστούν για μια χώρα που έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν τους θέλει.
Και ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει;
Ο πρώην Υπουργός Άμυνας Λόρδος Χάμοντ έθεσε το θέμα στη The Telegraph νωρίτερα αυτόν τον μήνα.
«Οι νέοι άνδρες δεν είναι προετοιμασμένοι να πολεμήσουν για τη Βρετανία», προειδοποίησε. Έχει δίκιο.
Το 2015, μια δημοσκόπηση της Gallup διαπίστωσε ότι μόλις το 27% των Βρετανών θα ήταν πρόθυμοι να πάρουν τα όπλα για τη χώρα τους—μια από τις χαμηλότερες επιδόσεις στην Ευρώπη.
Αυτό ήταν πριν από μια δεκαετία. Σήμερα, θα είχατε τύχη αν βρίσκατε έναν νέο από το Bolton ή το Barnsley διατεθειμένο να προσφέρει την ζωή του για τον Βασιλιά και τη Χώρα, πόσο μάλλον να δεχθεί μια σφαίρα.
Και γιατί θα έπρεπε;
Χάρη σε δεκαετίες Κριτικής Θεωρίας των Φυλών, φεμινιστικών εκμυστηρεύσεων και αυτομίσους που διδάσκονται στα σχολεία μας, ο λευκός άνδρας έχει μετατραπεί σε ένα εθνικό στόχο.
Για τους φιλελεύθερους του Γουέστμινστερ, είναι «τοξικοί» και «προνομιούχοι», αναγκασμένοι να ζουν σε ετοιμόρροπες περιοχές ενώ οι πόροι δίνονται σε εκείνους με πιο εξωτικά υπόβαθρα και χρώματα δέρματος.
Για τους εργοδότες, δεν προσφέρουν εμπορική αξία όσον αφορά την «woke» αξιοπιστία και γι’ αυτό παρακάμπτονται για προαγωγές—ή αποκλείονται τελείως.
Για τις αρχές, είναι πλέον η μοναδική δημογραφική ομάδα που κινδυνεύει να νιώσει την πλήρη δύναμη του νόμου.
Αν νομίζετε ότι η πολυπολιτισμική ομάδα ή οι φεμινίστριες είναι έτοιμες να αναλάβουν δράση άμεσα, σκεφτείτε το ξανά.
Η στρατιωτική εκστρατεία των £8 εκατομμυρίων για ποικιλομορφία (που στοχεύει στην αύξηση της εκπροσώπησης των εθνοτικών μειονοτήτων, των γυναικών και των ατόμων με αναπηρίες) αποδείχθηκε καταστροφική, με μόλις δέκα γυναίκες να ξεκινούν την βασική εκπαίδευση.
Ίσως ο χλευασμός από τους ανώτερους στρατιωτικούς προς τους λευκούς άνδρες στρατιώτες ως «άχρηστοι» να ήταν αφελής, ιδιαίτερα καθώς το Newsweek αποκάλυψε ότι υπήρχαν «διπλάσιοι» Βρετανοί Μουσουλμάνοι που πολεμούσαν για το ISIS σε σχέση με εκείνους που υπηρετούσαν στις Βρετανικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Ο σύντροφος Στάρμερ μπορεί να ονειρεύεται να στείλει τις δυνάμεις στην Ουκρανία για να αποδείξει τη «σπιρτάδα» του—«στρατεύματα επιτόπου» λέει, «εγγυήσεις ασφαλείας».
Καλή τύχη με αυτό, κύριε Κιρ, καθώς ο Βρετανικός Στρατός έχει μειωθεί σε μόλις 72,500 άνδρες υπό τις πολιτικές του Ρίσι Σούνακ—τον μικρότερο αριθμό από τις Ναπολεόντειες πολέμους.
Τα πράγματα είναι τόσο ζοφερά που ο Πρωθυπουργός μπορεί να χρειαστεί να αφιερώσει λιγότερο χρόνο εστιάζοντας στην ντουλάπα της συζύγου του, και να λερώσει ο ίδιος τις στρατιωτικές του στολές.
Δυστυχώς, το μέλλον δεν φαίνεται καλύτερο, με τις στάσεις της Γενιάς Ζ να είναι ιδιαίτερα ανησυχητικές.
Είκοσι χρόνια πριν, το 80% των νέων Βρετανών ήταν περήφανοι για τη χώρα τους.
Δύο δεκαετίες αργότερα, το ποσοστό έχει μειωθεί στο μισό.
Για όσους είναι ηλικίας 18-27, το 50% πιστεύει ότι η Βρετανία είναι ρατσιστική και κολλημένη στο παρελθόν, ενώ μόνο το 11% δηλώνει ότι θα πολεμούσε για τη χώρα σε πόλεμο.
Η διπλή ουσία μιας χώρας που απορρίπτει το επιτυχημένο παρελθόν της και μιας λευκής, εργατικής πλειοψηφίας που τώρα θεωρείται persona non grata, είναι μια συνταγή για έναν στρατό…
Η σοκαριστική κατάσταση των Βρετανικών Ένοπλων Δυνάμεων δεν είναι απλά μια κρίση προσλήψεων—είναι μια προδοσία.
Για γενιές, οι γιοί της Αγγλίας πολέμησαν στα πεδία της Φλάνδρας, της Νορμανδίας και των Φαλκλανδών, χωρίς ερωτήσεις.
Δεν χρειάζονταν να τους πει κάποιος τι σημαίνει πατριωτισμός.
Αλλά ο πατριωτισμός είναι δρόμος αμφίδρομος, και οι διοικούντες δεν έχουν τηρήσει την υπόσχεσή τους.
Οι δουλειές έχουν μετακομίσει στο εξωτερικό, τα εργοστάσια έχουν κλείσει και η υπόσχεση ενός καλύτερου μέλλοντος έχει μετατραπεί σε τράπεζες τροφίμων και συμβάσεις μηδενικών ωρών.
Για να προσθέσουμε ύβρη στην προσβολή, τα αγόρια μας ήταν στη συνέχεια told ότι αυτοί ήταν το πρόβλημα—«πολύ λευκοί», «πολύ άνδρες», «πολύ τοξικοί» για να ενταχθούν στους φιλελεύθερους του Λονδίνου που πίνουν soy latte.
Έτσι, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου ο στρατός έχει γονατίσει και η κυβέρνηση είναι πολύ απασχολημένη με την αυτοεξέταση για να το παρατηρήσει.
Οι επιδείξεις του Στάρμερ προς την Ουκρανία μπορεί να εντυπωσιάζουν την συντακτική ομάδα της Guardian, αλλά έχουν κενότητα όταν οι αριθμοί δεν υποστηρίζουν τις δηλώσεις.
Θυμάμαι να παρακολουθώ την επική ταινία Β’ Παγκοσμίου Πολέμου του Κρίστοφερ Νόλαν Dunkirk πριν από μερικά χρόνια, και στη συνέχεια να διαβάζω κριτικές που έλεγαν ότι ήταν «πολύ λευκή».
Έτσι είναι! Αλλά και οι δύο πλευρές μπορούν να παίξουν αυτό το παιχνίδι.
Η θυσία της ζωής είναι η απόλυτη θυσία που μπορεί να κάνει ένας άνδρας.
Οι περισσότεροι θα το πράξουν χωρίς μια σκέψη για τα παιδιά και την οικογένειά τους.
Αλλά για μια χώρα να αξίζει μια τέτοια αφοσίωση, απαιτείται να είναι ικανή για μάχη.
Αν η Βρετανία δεν εμπνέει πια αυτά τα συναισθήματα στους νέους άνδρες της, πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί.
Οι φεμινιστές και οι φιλελεύθεροι άνδρες καταγγέλλουν την «τοξική αρρενωπότητα» περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο «κοινωνικό κακό», αλλά πάντα είναι οι πρώτοι που κρύβονται πίσω από αυτήν όταν είναι η μόνη γραμμή άμυνας.
Αναρωτιέμαι τι θα κάνουν όταν η επόμενη κλήση σε δράση συναντήσει την απόλυτη σιωπή;
