Παντελή απουσία κάθε πρόληψης και οργανωμένης αντιμετώπισης, μιας εκ των χειρότερων πυρκαγιών των τελευταίων 100 ετών στην Ευρώπη, διαπιστώνει η Süddeutsche Zeitung, κάνοντας αναφορά στην τραγωδία στο Μάτι.
Η ανταποκρίτρια της γερμανικής εφημερίδας στην Αθήνα περιγράφει με λεπτομέρεια τα τραγικά γεγονότα της 23ης Ιουλίου, μέσα και από μαρτυρίες πυρόπληκτων. Και τονίζει ότι υπήρξε ολοκληρωτικής αποτυχία του κράτους, ενώ σημειώνει ότι το αποτέλεσμα της εισαγγελικής έρευνας μπορεί να φέρει σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση.
«92 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, πολλές περιοχές ερημώθηκαν, αλλά οι φλόγες κατέστρεψαν κάτι περισσότερο, την εμπιστοσύνη των Ελλήνων σε ένα κράτος που δεν είναι σε θέση να προστατεύσει τους πολίτες του», αναφέρει στην εισαγωγή του δημοσιεύματος.
«Εάν οι αρχές είναι συνυπεύθυνες, γίνεται αντικείμενο έρευνας από την Εισαγγελία, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να φέρει σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση», συνεχίζει και κάνει εκτενή περιγραφή της εικόνας απόλυτης καταστροφής σπιτιών και φύσης και την παρουσία του στρατού, «σαν να ήταν η Χρυσή Ακτή πεδίο μάχης, μόλις μια ώρα μακριά από το κέντρο της Αθήνας».
«Ολοκληρωτική αποτυχία»
«Η Εισαγγελία θέλει να ενημερωθεί, γιατί αυτή η ολοκληρωτική αποτυχία του οργανωμένου κράτους, γιατί, για παράδειγμα, ένας πυρόσβεσης ισχυρίστηκε ότι το βράδυ της μοιραίας εκείνης ημέρας αισθάνθηκε ότι οι προϊστάμενοί του τον εγκατέλειψαν. Αποτέλεσμα των ερευνών δεν υπάρχει ακόμη, αλλά οι μαρτυρίες παθόντων είναι ήδη πολύ σοκαριστικές: λεπτά μετά την πυρκαγιά το ηλεκτρικό και οι αντλίες νερού, ακόμη και αυτές για την πυροσβεστική, δεν λειτούργησαν στο Μάτι, οι πυροσβέστες δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τους πιλότους των ελικοπτέρων, η αστυνομία οδηγούσε τους ανθρώπους προς την κατεύθυνση της φωτιάς, σύστημα συναγερμού με SMS δεν βρίσκονταν σε λειτουργία. Αλλά υπάρχουν κι άλλα πολλά που έχουν εξοργίσει τους ανθρώπους», επισημαίνει το δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας.
Η Süddeutsche Zeitung κάνει αναφορά και στις πτυχές της «καταστροφής μετά την καταστροφή», για τις επιπτώσεις των καμένων υλικών, όπως μπαταρίες, αμίαντος ή άλλα επικίνδυνα οικοδομικά υλικά, ενώ σημειώνει και την αυθαίρετη δόμηση «σε ένα κομμάτι γης που θεωρείται επίσημα ακόμη δάσος και όπου από τη δεκαετία του 1960 ξεκίνησε η άναρχη δόμηση πρώτα σπιτιών και μετά δρόμων με δαιδάλους που βγάζουν στο πουθενά».
