Η Ευγενία Καρπούζη, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, ήταν κόρη ενός αυστηρού ακροδεξιού εκπαιδευτικού, άκρως συντηρητικού και προσωπικού φίλου του Ιωάννη Μεταξά. Μορφώθηκε στην Ελληνογαλλική σχολή κι εκεί, από την προσφώνηση μιας καλόγριας άλλαξε το μικρό της όνομα σε Τζένη. Όταν ανακοίνωσε στον πατέρα της ότι θέλει να γίνει ηθοποιός, εκείνος της το απαγόρευσε κι αναγκάστηκε να κάνει απεργία πείνας. 

Πέρασαν εννέα μέρες μέχρι ο πατέρας της να υποχωρήσει προσωρινά. Η Τζένη το 1951 πέτυχε στο Εθνικό θέατρο, ξεκίνησε να παρακολουθεί κρυφά, αλλά όταν ο πατέρας της το πληροφορήθηκε, τη χτύπησε θεωρώντας ότι «ατιμάζεται». Η Τζένη του είπε πως αυτό δε θα ξανασυμβεί. Πήρε τη μητέρα της, Θεανώ, τον εγκατέλειψαν κι έκτοτε τον είδε μόνο μια ακόμα φορά: Στη γέννηση του γιου της.

Το ντεμπούτο της το κάνει με τους Βασίλη Αυλωνίτη και Μίμη Φωτόπουλο στην ταινία «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο» το 1955. Άλλαξε το όνομά της σε Καρέζη, αφού ο δάσκαλός της, θεώρησε πως το Καρπούζη δεν ήταν εύηχο. Το 1960 γυρίζει το «Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος» και το 1961 τη «Χιονάτη και τα επτά γεροντοπαλίκαρα» μια ταινία, στην οποία η Καρέζη συμπρωταγωνίστησε με επτά θεατρικούς «γίγαντες»: Φωτόπουλο, Σταυρίδη, Μακρή, Παπαγιαννόπουλο, Αυλωνίτη, Λειβαδίτη και Ευθυμίου. Μια πρωταγωνίστρια είχε γεννηθεί.

«Τα κόκκινα φανάρια» και οι Κάννες

Το 1963 πρωταγωνίστησε στην ταινία που ανέδειξε το δραματικό της ταλέντο. Με «Τα κόκκινα φανάρια» εμφανίστηκε στις Κάννες και πραγματικά εντυπωσίασε. Η Τζένη Καρέζη είχε προτάσεις για διεθνή καριέρα, η ίδια όμως δεν ήθελε να δίνει τη μισή της αμοιβή σε ατζέντηδες. Με την ταινία «Λόλα» που γυρίστηκε την επόμενη χρονιά, επιβεβαιώθηκε η υποκριτική δύναμη της σε δραματικούς ρόλους. Η ίδια μπορεί να λάτρευε τους ρόλους αυτούς, όμως, ο κόσμος, την αποθέωσε σε κωμωδίες όπως το «Δεσποινίς Διευθυντής», «Τζένη-Τζένη» , «Μια τρελή τρελή οικογένεια» και το «Ένας ιππότης για τη Βασούλα»

H φήμη της αντι-σταρ

Όταν επέπληξαν την Καρέζη επειδή «παραήταν» προσιτή στο κοινό, αφού συνήθιζε να τρώει σουβλάκια στη Φωκίωνος Νέγρη χαιρετώντας τον κόσμο, εκείνη την επόμενη μέρα το πρωί, άργησε τρεις ώρες να πάει στο γύρισμα. Όταν τη ρώτησαν γιατί αυτή η αργοπορία, εκείνη απάντησε: «Δεν έχετε καταλάβει ότι είμαι μια σταρ;»

Ο πρώτος γάμος και το κοσμοπολίτικο προφίλ

Ο πρώτος άντρας της ήταν ο Ζάχος Χατζηφωτίου. Γνωρίστηκαν στο Παρίσι, παντρεύτηκαν το 1962 στη Φιλοθέη και προσκεκλημένη ήταν όλη η κοσμική Αθήνα εκτός από την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Πεντακόσιοι ήταν οι επίσημοι καλεσμένοι και οι ανεπίσημοι έφταναν τις πέντε χιλιάδες. Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, η περίοδος αυτή ήταν μια κοσμοπολίτικη αναζήτηση του εαυτού της. Το ζευγάρι χώρισε ύστερα από τρεισήμισι χρόνια.

Ο μεγάλος έρωτας της ζωής της

Στην ταινία «Κονσέρτο για πολυβόλα» το 1967 ερωτεύεται με τον Κώστα Καζάκο. Παντρεύονται  το 1968 και μετά το γάμο της η Καρέζη δήλωσε πως «απεχθάνεται την αυλή των πρωταγωνιστών». Αποκτούν το γιο τους, Κωνσταντίνο. το 1969. Μάλιστα επειδή το παιδί ήταν να γεννηθεί τέλη Απριλίου και συγκεκριμένα στις 21 του μηνός, «κινδύνευε» να βαπτιστεί από τη Δέσποινα Παπαδοπούλου, σύζυγο του δικτάτορα, γεγονός που απέφυγαν τελικά, μια και η Τζένη γέννησε με καισαρική στις 25 Απριλίου 1969. Ο Καζάκος ήταν βαθιά πολιτικοποιημένος και η συντηρητική Καρέζη γοητεύτηκε από τον αριστερό αυτό ανερχόμενο ηθοποιό του Θεάτρου Τέχνης. Ο ίδιος είχε δηλώσει πως πριν την παντρευτεί τον κάλεσαν από την αστυνομία για να υπογράψει δήλωση μετανοίας και να απαρνηθεί τον κομμουνισμό.

Η στροφή στην καριέρα της

Η ίδια είχε δηλώσει πως «γεννήθηκα όταν γνώρισα τον Καζάκο». Απέκτησε πολιτική συνείδηση, τη συγκλόνισε η εκτέλεση του Μπελογιάννη και άρχισε να διαβάζει, να ρωτάει και να μαθαίνει για όσα γίνονταν γύρω της και μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν έδινε σημασία. Στην περίοδο της Χούντας προκάλεσε με την παράσταση «Το μεγάλο μας τσίρκο», το οποίο είχε αντι-χουντικά μηνύματα, συνελήφθη και φυλακίστηκε στην ΕΑΤ ΕΣΑ. Η Τζένη Καρέζη ήταν πλέον στρατευμένη στο κομμουνιστικό κίνημα και μέλος της ΕΔΑ.

Η τετραετή μάχη με τον καρκίνο

Η Καρέζη άφησε πίσω της σπουδαίο έργο και ένα ίδρυμα για την ανακούφιση των καρκινοπαθών. Έμαθε ότι πάσχει από καρκίνο λίγο πριν βγει στη σκηνή του θεάτρου να ερμηνεύσει το Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ… Τα γαλάζια της μάτια έκλεισαν ήσυχα στο σπίτι της στις 27 Ιουλίου 1992.