ο ιταλικό πρωτάθλημα είχε ήδη καταλήξει μία φορά εκεί που προοριζόταν να πάει όταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα έπαιρνε το 1984 την απόφαση να μετακομίσει από την Ισπανία στην Ιταλία.
Ήταν τότε που θα ξεκινούσε η περίοδος της περίφημης σύγκρουσης ανάμεσα στον ιταλικό βορρά και νότο, με έπαθλο τα πρωτεία στο calcio. Έως τότε μόνο η Κάλιαρι του 1970 είχε καταφέρει να πάει κόντρα στο κατεστημένο. Η δεύτερη ήταν η Νάπολι του Ντιέγκο το 1987. Ένα χρόνο αργότερα είχε χάσει με απίθανο τρόπο τον τίτλο μέσα από τα χέρια της, σε ένα «χαρακίρι» που όπως αποδείχτηκε αργότερα έφερε φαρδιά – πλατιά την υπογραφή της Καμόρα.
Τα στοιχεία δεν άφηναν αμφιβολίες ακόμα και για τον πιο δύσπιστο. Η διαβόητη μαφιόζικη οργάνωση, που διαφέντευε τη Νάπολη, «έστησε» τον τίτλο κατά της «δικής» της ομάδας, καθώς είχε δεχτεί στο παράνομο στοίχημα τεράστια ποσά στην προοπτική του back to back από τον Μαραντόνα και την παρέα του. Το σχεδόν εξωπραγματικό σερί (0-1-4) που «έτρεξε» στις πέντε τελευταίες αγωνιστικές η Νάπολι, ήταν ξεκάθαρα αποτέλεσμα μιας… προσφοράς που δεν μπόρεσαν να αρνηθούν οι παίκτες της.
Τη σεζόν 1988-89 η Νάπολι κατέκτησε τη δεύτερη θέση, πολύ μακριά όμως από την Ιντερ (των Ματέους, Μπρέμε, Μπέργκομι και Σερένα), που πήρε διά περίπατου τον τίτλο.
Την επόμενη αγωνιστική περίοδο όμως η Νάπολι δείχνει ικανή να ανακτήσει τα πρωτεία. Η κούρσα για τον τίτλο εξελίσσεται σε μετωπική με τη Μίλαν, η οποία τέσσερις αγωνιστικές πριν από το τέλος γκελάρει στην Μπολόνια (0-0) και αποκτά συγκάτοικο στην κορυφή τους «παρτενοπέι», που παίρνουν στα χαρτιά το ματς του Μπέργκαμο με την Αταλάντα.
Η αναμέτρηση τελειώνει επίσης με 0-0, αλλά το κέρμα που δέχεται στο κεφάλι ο Αλεμάο -ο οποίος δύο χρόνια αργότερα θα μεταγραφεί στην Αταλάντα και θα παραδεχτεί ότι ο μασέρ της Νάπολι Σαλβατόρε Καρμάντο τον συμβούλεψε να παραμείνει στο έδαφος- απονείμει τη νίκη στους φιλοξενούμενους, στην αίθουσα του αθλητικού δικαστηρίου.
H απόφαση γνωστοποιείται δύο ημέρες πριν από την τέλεση της 33ης και προτελευταίας αγωνιστικής. Στο πλαίσιο αυτής η Μίλαν φιλοξενείται στη Βερόνα και η Νάπολι στη Μπολόνια. Τέσσερις ημέρες πριν, οι πρωταθλητές Ευρώπης έχουν εξασφαλίσει για δεύτερη σερί χρονιά την πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, με την «γλυκιά» ήττα (1-2) στο Μόναχο από την Μπάγερν, μετά το 1-0 του Μιλάνου.
Το ηθικό είναι ακμαίο, αλλά και η καταπόνηση δεδομένη.
Η Βερόνα χρειάζεται νίκη για την παραμονή στην κατηγορία και βρίσκει απρόσμενο (;) σύμμαχο τον διαιτητή του ματς, ονόματι Ροζάριο Λο Μπέλο. Έως το ημίχρονο όλα βαίνουν αίσια για το φαβορί, που είναι μπροστά στο σκορ με 1-0 και έχει χάσει ευκαιρίες για δεύτερο γκολ. Από το 60’ όμως κι έπειτα αρχίζουν να συμβαίνουν πολύ… περίεργα πράγματα.
Ο Αρίγκο Σάκι αποβάλλεται από τον Σικελό ρέφερι λόγω έντονων διαμαρτυριών για ένα πέναλτι που δεν δίνεται στον Μάρκο Φαν Μπάστεν. Στο 63’ η Βερόνα ισοφαρίζει και βάζει φωτιά στο «Μπεντεγκόντι». Η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται ως φάρσα για τη Μίλαν, που έχει χάσει το πρωτάθλημα εκεί και το 1973.
Την ίδια ώρα η Νάπολι κάνει περίπατο στην Μπολόνια (0-3 από το 15’) και οι «ροσονέρι» πιέζουν μαζικά για το γκολ της νίκης. Το ατιμώρητα σκληρό παιχνίδι των γηπεδούχων έχει βγάλει από τα ρούχα του ακόμα και τον πάντα ήρεμο Φαν Μπάστεν, που κυριολεκτικά βγάζει τη φανέλα του και την πετάει (!) όταν δέχεται δεύτερη κίτρινη κάρτα –για διαμαρτυρία- από τον διαιτητή στο 87’.
Έχει προηγηθεί η αποβολή του Φρανκ Ράικαρντ στο 82’, επίσης για ανάρμοστη συμπεριφορά (για… ρουχάλα για την ακρίβεια) και ακολουθεί στο 89’ το 2-1, με γκολ – οφσάιντ! Στο 90’ αποβάλλεται και ο Κοστακούρτα, η Μίλαν ολοκληρώνει το ματς με 8 παίκτες και χωρίς προπονητή! Ο Πάολο Μαλντίνι κάνει λόγο για το «πιο ύποπτο ματς που έχω παίξει στη ζωή μου…»
Όταν ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι στήνεται μπροστά στα μικρόφωνα, προσπαθεί να είναι όσο πιο… διακριτικός γίνεται. «Δύο ημέρες πριν η Νάπολι πήρε, όπως πήρε, το παιχνίδι με την Αταλάντα. Η τιμωρία μας ολοκληρώθηκε τώρα, με αυτή τη διαιτησία. Ο καθένας έχει μάτια και είδε τι συνέβη. Η Μίλαν εκτελέστηκε. Κάποιοι παίζουν κάθε τρεις ημέρες για να φέρουν το ιταλικό ποδόσφαιρο στην κορυφή της Ευρώπης και δέχτηκαν τέσσερις κόκκινες κάρτες για διαμαρτυρία».
Η αναμέτρηση της 22ας Απριλίου του 1990 είναι μία από τις πιο πολυσυζητημένες στην ιστορία του Καμπιονάτο. Το βασικό σενάριο για το πώς η κορυφαία τότε ομάδα της Ευρώπης (ένα μήνα αργότερα έκανε το back to back στον τελικό της Βιέννης με την Μπενφίκα) εκτελέστηκε εν ψυχρώ από έναν… Σικελό ενέπλεκε την Καμόρα.
Βάσει αυτού, η πανίσχυρη εγκληματική οργάνωση της Νάπολη είχε ξεχρεώσει το γραμμάτιο του 1988 προς τον «προστατευόμενο» της, Ντιέγκο Μαραντόνα, δίνοντας πίσω αυτό που του στέρησε τότε.
Πιθανόν και για να καρπωθεί τα (στοιχηματικά) οφέλη μίας ακόμα ανατροπής στη μάχη του τίτλου. Ως εστεμμένη πρωταθλήτρια Ευρώπης, η Μίλαν ήταν το πρώτο φαβορί για το Σκουντέντο του ’90 και στα γραφεία στοιχημάτων ακολουθούσε η κάτοχος του τίτλου Ιντερ.
Η Νάπολι, λίγο πιο πίσω, ως dark horse, θα έπρεπε να ανατρέψει τα προγνωστικά για να αρπάξει ξανά τα σκήπτρα απ’ το Μιλάνο. Θα έπρεπε να βάλει ξανά ο… θεός το χέρι του. Και το έβαλε, στην τελευταία μεγάλη σεζόν της καριέρας του. Με 16 γκολ και 12 ασίστ οδήγησε την ομάδα του να παίζει τον τίτλο σε μια ζαριά.
Και όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, λίγοι θυμούνται πια ότι τα ζάρια ήταν πειραγμένα. Στην ιστορία έμεινε ότι αυτό που σχηματίστηκε ήταν «εξάρες».
