Την παραμικρή έκπληξη δεν μου προκάλεσε η ανακοίνωση της ποινής που επέβαλαν στον Ολυμπιακό. Ότι θα του… άλλαζαν τα πετρέλαια ήταν… κλειδωμένο αν παιζόταν στο στοίχημα. No more bet!..
Ούτε και στην ΠΑΕ εξεπλάγησαν. Επικοινωνιακά τερτίπια είναι αυτά. Και πριν την εκδίκαση της υπόθεσης, εν αναμονή της απόφασης της έδρας, ότι υπήρχε αισιοδοξία στο βαθμό της βεβαιότητας ότι θα «έπεφτε» πρόστιμο και θα την έβγαζαν «καθαρή» και από το απόγευμα της Δευτέρας όταν μαθεύτηκε η καμπάνα, ότι τάχα μου, τότε εξοργίστηκαν στο λιμάνι, δυσφορώντας σφόδρα για εχθρική αντιμετώπιση του συλλόγου, με ομοβροντίες πυρών πανταχόθεν.
Όλα δήθεν. Υποκριτικά. Νωρίτερα, μπας και κατάφερναν να επηρεάσουν θετικά, δικαστές και κοινή γνώμη και, μετέπειτα, εν όψει της εκδίκασης της έφεσης. Πάλι για πρόκληση εντυπώσεων.
Εδώ εμείς το περιμέναμε, το ξέραμε τι θα συνέβαινε και πού θα κατέληγε το χαμένο ντέρμπι με την ΑΕΚ και όχι αυτοί; Που είναι μπασμένοι χιλιόμετρα φωτός από εμάς στα πράγματα!
Τον Ολυμπιακό και στη φάση που έχει βρεθεί τον φοβούνται. Το άκουσμα του ονόματος και μόνο τους τρομοκρατεί. Το τρένο του τίτλου έχει σφυρίξει σε μεγάλη απόσταση πλέον για τους πρωταθλητές.
Όταν μέσα σε τρεις διαδοχικές αγωνιστικές έχεις ρίξει στο σακούλι μόλις δύο βαθμούς και οι άλλοι νικάνε συνεχώς, τι… όνειρα να κάνω που φεύγεις και σε χάνω (έτσι δεν το λέει ο Γονίδης;)!
Και το απογοητευτικότερο ότι δεν βλέπεις τίποτα, καμιά προκοπή και καμιά προοπτική σε αυτή την ομάδα. Η οποία δείχνει «άδεια» από τα πάντα. Έχει ξεμείνει από δυνάμεις, από ψυχικά αποθέματα, από κουράγια, από ελπίδες, στόχους, φιλοδοξίες. Ακόμα και από εγωισμό. Προσωπικό, ατομικό. Ούτε ένα τόσο δα δείγμα γραφής.
Καθόντουσαν και παρατηρούσαν τον Ουάρντα να τους «χορεύει». Θαυμάσιος παίκτης, βιρτουόζος, ντριμπλέρ.
Αλλά για βάστα ρε Ομάρ, μόνο τη φανέλα ξέρεις να του τραβάς και να μην τον αναχαιτίζεις κιόλας! Να βλέπουν οι παίκτες του Ολυμπιακού – και όχι η ομάδα, γιατί ο Ατρόμητος είναι και αυτό είναι γνωστό, να συνηθίσουμε την πραγματικότητα που δηλώνει ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι σύνολο, δεν είναι ομάδα, αλλά μόνο κάποιες μονάδες, σαν τον Μάριν, τον Προτό, τον Καρίμ, με προσωπικότητα, στυλ και αποτελεσματικότητα ή αξιοπρέπεια και μαγκιά σαν του Ταχτσίδη, που περισώζουν με ατομικές ενέργειες τις εντυπώσεις – τους Περιστεριώτες να τους κάνουν ό,τι τους κάνει κέφι και εκείνοι να μοιάζουν… βαλσαμωμένοι!
Να μην έχουν δύναμη να αντιτάξουν μια αυτονόητη αντίδραση. Έστω κύρους! Ποιος είμαι εγώ τέλος πάντων, ποιανού τη φανέλα φοράω, ποια συλλογική ιστορία συναντά την καριέρα μου. Κάποιες από δαύτες, τις ηθικές και επαγγελματικές αξίες, ας υπήρχαν αρκετοί, όχι ένας, δύο, άντε 3,4,5, να τις αναγνωρίσουν και να τις υπηρετήσουν!
Ωστόσο, ακόμα και αυτό το «φάντασμα» του Ολυμπιακού το τρέμουν οι αντίπαλοι του.
Και τώρα που το βρήκαν με τα δάχτυλα μαγκωμένα στο χείλος του γκρεμού, θα του τα πατήσουν να φύγει το σώμα στο κενό, να χαθεί από μπροστά τους. Μπας και ηρεμήσουν και βρουν την τύχη τους. Να μην τον έχουν στα ποδάρια τους και κουντρουβαλιστούν πάνω του.
Επομένως πού είναι δηλαδή η απορία για την εξοντωτική τιμωρία και οι κορώνες περί σκανδάλου; Να ήταν μονάχα αυτό το σκάνδαλο που βιώνει φέτος το ελληνικό ποδόσφαιρο στην πολυαναμενόμενη στις οθόνες μας «κάθαρση», που… επιτέλους έγινε πραγματικότητα!
Σφύζουμε από… υγεία, ρε παλικάρια! Πέστε το πολλές φορές μήπως το πιστέψετε και οι ίδιοι.
Δεν είναι για μυξομάντηλα ο Θρύλος
Πάμε στο άλλο τώρα. Στο αγωνιστικό κατάντημα του Ολυμπιακού.
Σοβαρολογούμε; Ο Τζήλος έφταιγε την Κυριακή; Τα τρία επιπλέον λεπτά που δεν κράτησε ή το σκληρό παιχνίδι που επέτρεψε από νωρίς, με αποτέλεσμα να… του σπάσουν μόνο τρία πλευρά του Ταχτσίδη;
Έπρεπε να κερδίσει, να έρθει ισοπαλία ή να χάσει ο Ολυμπιακός από τον Ατρόμητο; Εγώ λέω ότι το δικαιότερο θα ήταν να είχε ηττηθεί. Όσοι είδαν το ματς ή έστω τα highlights είναι ξεκάθαρο ότι οι ερυθρόλευκοι ικανοποιημένοι οφείλουν να αισθάνονται που πήραν έστω και τον έναν βαθμό.
Άμυνα της πλάκας πάλι, σε πολλές στιγμές του ματς, μεσαία γραμμή πιο αργοπορημένη από… τη σκιά της. Ταχτσίδης, Ζιλέ και Μάριν με Φορτούνη πιο μπροστά. Κι όταν παίζει και ο Ρομαό ακόμα πιο αργή η κίνηση και από χελώνα!
Ομάδα χωρίς σχέδιο στο γήπεδο, χωρίς καύσιμο στο ρεζερβουάρ, για λύπηση κάποιες στιγμές. Κατάντια!
Αφήστε που ενοχλεί αφάνταστα η μουρμούρα. Η αδιάκοπη διαμαρτυρία. Μικροπρέπειες δεν αρμόζουν στον Ολυμπιακό. Δεν είναι ταιριαστά τα «μυξομάντηλα» με το ερυθρόλευκο ανάστημα της θρυλικής ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου!
«Αυτά που κοροϊδεύουμε στους άλλους δηλαδή να τα κάνουμε εμείς!» μου λένε αγανακτισμένοι φίλοι του Ολυμπιακού και με τα δίκια τους.
Όχι ότι πρέπει να κάθεσαι απαθής κιόλας στα όσα συμβαίνουν γύρω και επί του Ολυμπιακού, σ’ αυτή την άρτια ενορχηστρωμένη πλεκτάνη εξόντωσης του. Άλλο αυτό και άλλο οι άναρθρες κραυγές που δεν οδηγούν πουθενά και πλήττουν μόνο το πρεστίζ σου και τίποτα άλλο.
Υπάρχουν χίλιοι δύο τρόποι αντίδρασης, αποτελεσματικής διαμαρτυρίας. Ο Ολυμπιακός είναι τεράστιος σύλλογος, έμπειρος, οργανωμένος, με κατάλληλα στελέχη σε κάθε πόστο. Και έναν αμίμητο λαό.
Σαν ΠΑΕ, με τον κόσμο στο πλευρό του, κάνει και θα κάνει τα δέοντα για να οχυρώσει την ομάδα, τον πρόεδρο, τη διοίκηση όλο τον ερυθρόλευκο οργανισμό.
Δεν χρειάζονται οι κλάψες!
ΑΜΑ ΡΩΤΗΣΕΙΣ αυτή τη στιγμή ποιος είναι ο παίκτης που έχουν περισσότερο στην μπούκα οι οπαδοί του Ολυμπιακού, δεν θα είναι εύκολη η απάντηση. Γιατί είναι τόσοι πολλοί που ο καθολικά «αφορισμένος» δεν θα προκύψει εύκολα από την «ψηφοφορία».
Δεν υπάρχει όμως και ένας, νομίζω, που να μην τα «έχει» με τον Φορτούνη. Και όσο ο Κώστας το αφουγκράζεται αυτό, καταλαβαίνει το κλίμα που βαραίνει τριγύρω και στα πόδια του, γίνεται χειρότερος, απογοητεύεται ακόμα πιο πολύ.
Είναι ο χαρακτήρας του, ο οποίος δεν θέλει και πολύ να επηρεαστεί αρνητικά. Βάλτε με το μυαλό σας λοιπόν πώς μπορεί να είναι μέσα του αυτή την εποχή ο διεθνής μέσος…
Κι αυτός όμως, τέτοια και τόση στασιμότητα στην καριέρα του! Δύο χρόνια γεμάτα τώρα!
Ποιος να σε βοηθήσει, αν δεν βοηθήσεις τον εαυτό σου αγοράκι μου;
του Δημοσθένη Καρμοίρη
ΚΛΑΨ ΚΛΑΨ