Κατηγορία τεσσάρων αστέρων το γήπεδο της Μπενφίκα, έχει φιλοξενήσει και τον τελικό του Champions League το 2014. Το μεγαλύτερο γήπεδο στην Πορτογαλία, δεν υπάρχει άλλο με αυτή τη χωρητικότητα (64.642). Άνοιξε τις πύλες του για πρώτη φορά στις 25 Οκτωβρίου 2003, σε αγώνα με την Νασιονάλ της Ουρουγουάης και αντικατέστησε το παλιό στάδιο “Ντα Λουζ” των 120.000 θέσεων.
Υλικά από το παλιό στάδιο, μάλιστα, χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του νέου. Σε διαδικτυακή ψηφοφορία της εφημερίδας “L’Équipe”, επελέγη ως το πιο όμορφο γήπεδο στην Ευρώπη. Όσοι το ‘χουν επισκεφθεί θα αντιληφθούν ότι η ομοιότητα με το Emirates Stadium της Άρσεναλ είναι παροιμιώδης. Λογικό, από τη στιγμή που αμφότερα έχουν κατασκευαστεί από την ίδια εταιρεία (αυτό των Λονδρέζων είναι πιο μικρό κατά περίπου 4.000 θέσεις).
ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ “ΑΕΤΟΥΣ”
Μπενφίκα ή αλλιώς “Αετοί”. Αυτό είναι το παρατσούκλι του ιστορικού συλλόγου της Πορτογαλίας. Σήμα της ο αετός. Κατά την επίσκεψή μας στο “Ντα Λουζ” είδαμε από κοντά τους περίφημους αετούς που πριν από κάθε εντός έδρας παιχνίδι κάνουν τις γνωστές τους πτήσεις. Πίσω από τη μία εστία, λοιπόν, κάθονταν τρεις αετοί. Εκεί ζουν, στο γήπεδο. Όπως τους παρατηρεί κανείς από την κερκίδα, εκ δεξιών η Γκλόρια, η μεγαλύτερη σε ηλικία (17 ετών). Στη μέση η Βιτόρια, η βασική υποψήφια να πραγματοποιεί το γύρο του γηπέδου, δέκα λεπτά πριν από την έναρξη των αγώνων. Και αριστερά η πιο μικρή, αλλά και η πιο αντιδραστική, η Λουζ (7 ετών). Δεν της αρέσουν και τόσο πολύ οι εντολές των εκπαιδευτών και δεν είναι και πολλές φορές που θα επιλεγεί για “πτήση”.
Οι εκπαιδευτές είναι πέντε. Πηγαίνουν κάθε μέρα στο “Ντα Λουζ” και η εξάσκηση γίνεται καθημερινά. Σημείο εκκίνησης το λεγόμενο BTV stand, εκεί δηλαδή που βρίσκεται η τηλεόραση της Μπενφίκα. Ακολουθεί ο γύρος του σταδίου και εν συνεχεία ο αετός προσγειώνεται σε μια κατασκευή από σίδερο, η οποία αποτελείται από το μισό σήμα της Μπενφίκα. Αφότου καθίσει επάνω της ο αετός, το σήμα είναι πλέον τελειοποιημένο. Τι τρώνε όμως οι αετοί; Κοτόπουλο και κυρίως σολομό. Την ώρα των αγώνων δεν παραμένουν πίσω από την εστία. Άλλωστε δεν αντέχουν τον θόρυβο που προκαλείται από τους οπαδούς της Μπενφίκα.
Και μπορεί το “Ντα Λουζ” να μη γεμίζει σε κάθε αγώνα, αλλά οι κατά μέσο όρο 40.000-45.000 θεατές που παρακολουθούν τα παιχνίδια, δεν μπορούν να θεωρηθούν αμελητέα ποσότητα. Λίγο πριν ξεκινήσουν οι αγώνες, οι εκπαιδευτές παίρνουν τους αετούς και τους οδηγούν στο μουσείο. Ο ένας από τους τρεις οδηγείται στη μπουτίκ του γηπέδου, ώστε να φωτογραφηθεί με μικρούς και μεγάλους. Επειδή, ωστόσο, και εκεί υπάρχει οχλαγωγία, εναλλάσσονται οι αετοί. Αφού αδειάζει το γήπεδο και επικρατήσει και πάλι η ηρεμία, τότε η Βικτόρια, η Γκλόρια και η Λουζ θα βγουν ξανά στο γήπεδο και θα πάρουν θέση πίσω από την εστία.
Γιατί όμως πήραν αυτή την ονομασία οι τρεις αετοί. Βιτόρια, διότι όπως υποστηρίζουν στη Μπενφίκα, η ομάδα τους έχει πάντοτε νοοτροπία νίκης. Γκλόρια, “γιατί η Μπενφίκα είναι δοξασμένη ομάδα”. Οι οπαδοί της μάλιστα αποκαλούν τη Μπενφίκα “O Glorioso”, δηλαδή δοξασμένη (ομάδα). Και Luz, εξαιτίας του γηπέδου, το “στάδιο του φωτός”.
ΣΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΥΠΟΥ
Κατέστη ανέφικτο να μπούμε στα αποδυτήρια των παικτών της Μπενφίκα. Μπήκαμε όμως σε αυτά των φιλοξενούμενων. Για την ακρίβεια, σε ένα από αυτά των φιλοξενούμενων, καθώς το “Ντα Λουζ” διαθέτει τρία συνολικά για τις ομάδες που πάνε να παίξουν στο γήπεδο της Μπενφίκα. Ένα υπάρχει για τους γηπεδούχους και ένα για τους διαιτητές. Οι άνθρωποι των “αετών”, βέβαια, ακόμη και στα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων είχαν τοποθετήσει σε αυτά φανέλες των ποδοσφαιριστών της ομάδας τους, όπως μπορείτε να δείτε στις εικόνες που ακολουθούν. Μία από τις φανέλες και αυτή του Ανδρέα Σάμαρη.
Στο ίδιο dressing room, υπάρχουν τηλεοράσεις plasma, στις οποίες εναλλάσσονται εικόνες με σπουδαίους ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν στη Μπενφίκα. Ακολούθως μεταβήκαμε στην αίθουσα που δίνονται οι συνεντεύξεις Τύπου. Υπάρχουν θέσεις για τουλάχιστον 100 δημοσιογράφους, υπάρχει όμως και η δυνατότητα επέκτασης της αίθουσας σε 400 θέσεις, αφαιρώντας έναν ειδικά διαμορφωμένο τοίχο. Αυτό γίνεται μόνο σε σημαντικά παιχνίδια, όπως ήταν για παράδειγμα ο τελικός του Euro, αλλά και ο τελικός του Champions League το 2014.
ΤΟ “13” ΓΙΑ ΚΑΚΗ ΤΥΧΗ
Βρήκαμε το χρόνο και καθίσαμε στις θέσεις των VIP. Αναπαυτικά, δερμάτινα καθίσματα, ευχαριστιέσαι να βλέπεις μπάλα. Το κάθισμα με τον αριθμό 13 δίνεται στον πρόεδρο των φιλοξενούμενων. Ίσως και για να μην έχει τύχη, αφού το 13 θεωρείται κακότυχος αριθμός. Τα δημοσιογραφικά θεωρεία είναι πολύ ψηλά στο “Ντα Λουζ”, κοντά στην κορυφή. Χρειάζεται το ασανσέρ για να τα επισκεφθείς. Σε τέτοιο σημείο είναι τα δημοσιογραφικά και στο “Ζοζέ Αλβαλάδε”, το γήπεδο της Σπόρτινγκ Λισσαβώνας.
ΜΠΕΝΦΙΚΑ ΠΑΝΤΟΥ
Έξω και μέσα στο γήπεδο, οι άνθρωποι της Μπενφίκα έχουν γεμίσει τους τοίχους με εικόνες της ομάδας. Λίγο πριν ανέβει κανείς τις σκάλες για να βρεθεί στον περιβάλλοντα χώρο, κάτω από μια γέφυρα, θα συναντήσει κανείς γκράφιτι με τον αετό, σύμβολο της ομάδας, αλλά και οπαδούς να έχουν υψώσει τα χέρια και να κρατούν στα χέρια κασκόλ.
Μέσα στο γήπεδο, τοιχογραφίες με παίκτες που άφησαν τη “σφραγίδα” τους στον σύλλογο, όπως ο Αϊμάρ, ο Ντι Μαρία, ο Ρούι Κόστα και ο Καρντόσο. Μπορεί ο Παραγουανός στράικερ να μην “έπιασε” στον Ολυμπιακό, αλλά στη Μπενφίκα έγραψε ιστορία. Είναι άλλωστε ο πρώτος ξένος σκόρερ των “αετών”.
Στην εικόνα που ακολουθεί, αριστερά, θα δείτε μια… κρυφή πόρτα. Δεν είναι και τόσο διακριτό ότι υπάρχει. Από εκεί βγαίνουν οι ποδοσφαιριστές της Μπενφίκα για να κάνουν την είσοδό τους στον αγωνιστικό χώρο του “Ντα Λουζ”.
Το υπερσύγχρονο γήπεδο των “αετών” διαθέτει ακόμα συγκρότημα με πισίνα, μουσείο (δυστυχώς λόγω ώρας δεν μπορέσαμε να το θαυμάσουμε) και εμπορικούς χώρους.
Ο ΕΟΥΖΕΜΠΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΟΥΓΓΡΟΙ
Έξω από το “Ντα Λουζ”, στον περιβάλλοντα χώρο, υπάρχουν δύο αγάλματα του Εουζέμπιο. Του καλύτερου ποδοσφαιριστή στην ιστορία της Μπενφίκα, αλλά και της Πορτογαλίας. Ο “μαύρος πάνθηρας”, όπως είναι το παρατσούκλι του, δεν ήταν δυνατόν να μην έχει τη δική του θέση στο γήπεδο της ομάδας που μεγαλούργησε.
Η Μπενφίκα είναι ομάδα που σέβεται, εκτιμά και τιμά. Μόλις κανείς ανοίξει την πόρτα στη θύρα 18, αριστερά και δεξιά θα δει δύο άλλα αγάλματα. Δεξιά, ο Ούγγρος προπονητής Μπέλα Γκούτμαν, ο οποίος οδήγησε τη Μπενφίκα σε δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών, το 1961 και το 1962. Αριστερά, ο Μίκλος Φεχέρ. Ο Ούγγρος επιθετικός, ο οποίος το 2004 σε αγώνα με τη Γκιμαράες, με συμπαίκτη τον Τάκη Φύσσα, σωριάστηκε στον αγωνιστικό χώρο και “έφυγε” από τη ζωή. Εκεί αριστερά θα έχει πάντα τη δική του γωνία για να τον θυμούνται όλοι.
