Η οικονομική πορεία μιας χώρας δεν καθορίζεται μόνο από τις αποφάσεις των κυβερνώντων ή τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται, αλλά και από τα δεσμά που της επιβάλλονται μέσα από οικονομικές δομές και μηχανισμούς ελέγχου. Σήμερα, το Ελληνικό έθνος βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα δυσθεώρητο οικονομικό βάρος, καθώς το ιδιωτικό χρέος των Ελλήνων έχει εκτοξευθεί στα 376,6 δισ. ευρώ, με τις ληξιπρόθεσμες οφειλές να φτάνουν τα 225,6 δισ. ευρώ.
Αυτή η οικονομική δυσπραγία, που συνθλίβει τα ελληνικά νοικοκυριά και επιχειρήσεις, δεν αποτελεί απλώς ένα λογιστικό πρόβλημα. Είναι ο μηχανισμός μέσω του οποίου η εθνική οικονομία αδυνατεί να ανακτήσει τη δυναμική της και να επανέλθει στην πλήρη κυριαρχία της.
Οικονομική Υποδούλωση μέσω του Ιδιωτικού Χρέους
Η Ελλάδα της δημιουργίας και της ανάπτυξης εμποδίζεται συστηματικά από ένα τεχνητό χρέος που διατηρείται σε υψηλά επίπεδα. Τα στοιχεία είναι αδιάσειστα:
– Οι οφειλές στην εφορία ανέρχονται στα 107,2 δισ. ευρώ, με 3,7 εκατομμύρια Έλληνες να βρίσκονται σε οικονομική ομηρία.
– Τα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία ξεπερνούν τα 48 δισ. ευρώ, δημιουργώντας ένα ανασφαλές περιβάλλον για εκατομμύρια εργαζομένους.
– Τα «κόκκινα» δάνεια στις τράπεζες αγγίζουν τα 10,43 δισ. ευρώ, ενώ άλλα 59,43 δισ. ευρώ έχουν περάσει στους διαβόητους servicers, τους νέους «φοροεισπράκτορες» της διεθνούς τοκογλυφίας.
Το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής: πώς μπορεί μια χώρα να επιτύχει πραγματική οικονομική ανάπτυξη όταν το κεφάλαιο της δεν ανακυκλώνεται στην παραγωγή, αλλά εξανεμίζεται στην εξυπηρέτηση ενός δυσθεώρητου χρέους;
Το Μακροοικονομικό Φρένο στην Εθνική Ανασυγκρότηση
Μια ισχυρή εθνική οικονομία απαιτεί τρεις βασικούς παράγοντες: επενδύσεις, κατανάλωση και κρατική ευελιξία. Το υπέρογκο ιδιωτικό χρέος, όμως, λειτουργεί ως τροχοπέδη σε καθένα από αυτά τα σημεία:
1. Αδυναμία Ιδιωτικής Επένδυσης
Με τόσο υψηλές οφειλές σε Δημόσιο, ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες, οι ελληνικές επιχειρήσεις και οι ελεύθεροι επαγγελματίες αδυνατούν να επενδύσουν σε παραγωγική δραστηριότητα. Το χρήμα που θα μπορούσε να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και να ενισχύσει την εθνική οικονομία, κατευθύνεται αποκλειστικά στην εξυπηρέτηση χρεών.
2. Καταναλωτική Συστολή
Οι πολίτες, που βρίσκονται βυθισμένοι στα χρέη, δεν μπορούν να στηρίξουν την εγχώρια αγορά. Αντί να καταναλώνουν, αποταμιεύουν ελάχιστα ή βρίσκονται σε καθεστώς διαρκούς οικονομικής ανασφάλειας. Το αποτέλεσμα είναι ένας φαύλος κύκλος υφεσιακών τάσεων, όπου η χαμηλή ζήτηση οδηγεί σε λιγότερη παραγωγή και σε σταθερά υψηλή ανεργία.
3. Κρατικός Οικονομικός Έλεγχος από Εξωγενείς Παράγοντες
Η Ελλάδα απέκτησε μόλις πριν δέκα ημέρες την επενδυτική βαθμίδα, με τον μοναδικό οίκο αξιολόγησης που δεν την είχε αποδώσει (Moody’s), να επισημαίνει ότι ένας από τους λόγους είναι η εκκρεμότητα των κόκκινων δανείων που βρίσκονται στους servicers. Εδώ αποκαλύπτεται το παιχνίδι των διεθνών οικονομικών κέντρων: η χώρα μας παραμένει οικονομικά «όμηρος», όσο τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια δεν ρυθμίζονται, πράγμα που επιτρέπει την οικονομική και πολιτική χειραγώγησή της.
Η Στρατηγική Ανάκτησης της Εθνικής Οικονομικής Κυριαρχίας
Δεν υπάρχει βιώσιμη εθνική αναγέννηση χωρίς πραγματική οικονομική ανεξαρτησία. Τα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση είναι σαφή:
– Επαναφορά της εθνικής διαχείρισης του τραπεζικού συστήματος, ώστε να στηριχθεί η εγχώρια παραγωγή και όχι η εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων.
– Ακύρωση των εξοντωτικών επιτοκίων και των καταχρηστικών πρακτικών των servicers, που λειτουργούν ως ξένοι τοκογλύφοι στο ελληνικό έδαφος, άρα και κατάργηση του σχεδίου ΗΡΑΚΛΗΣ.
– Στρατηγική αναδιάρθρωση του ιδιωτικού χρέους, ώστε να απελευθερωθούν κεφάλαια προς την ανάπτυξη και όχι προς τη διαρκή οικονομική υποτέλεια.
– Στήριξη της εγχώριας παραγωγής με φορολογικά κίνητρα και φραγμούς στις εισαγωγές που πλήττουν την ελληνική οικονομία.
Αντίληψίς μου: Το Ιδιωτικό χρέος «δεν υφίσταται» ούτε υπό την μορφή που «εμφανιζεται επιτηδείως» σε μεγέθη που «υπολογιζεται» ώστε να διευκολύνεται η αιτιολόγησις άλλων αριθμών. «Κόκκινα Δάνεια» δεν υφίστανται ως υποχρέωσις κάποιων προς Τράπεζες καθ’ ότι το Δημόσιο έχει καλύψει αυτό το κενό από το 2008 έως το 2018 πλήρως, ολοσχερώς, και επιτρέπει Φορολογικά κενά που ευνοούν αριθμούς για τις Τράπεζες «εις βάρος του Δημοσίου». Φορολογικές υποχρεώσεις δεν είναι το σύνολο, αλλά κατά πλειοψηφίαν φορομπηχτικές οπότε δεν υφίστανται στον βαθμό που υπερβάλλουν της φοροδοτικής ικανότητος «υπόχρεων». Συνεπώς απομένουν ίσως Ασφαλιστικές υποχρεώσεις, μέρος Φόρων, νέα Κόκκινα δάνεια. Παλαιά έχουν ήδη εξοφληθεί – μεταβιβασθεί. Εάν το Δημόσιο μετεβίβαζε την απαίτηση αυτό θα ήταν στο περίπου 10% αξίας όσων και μόνον θα του είχαν καταβάλει τα Φαντς. Δηλαδή ολίγα εκατομμύρια. Συνολικά, όσα αναφέρονται ως δήθεν ιδιωτικό χρέος 376,3 δις είναι πολύ κάτω από 100 δις. Ο ευτελισμός της περιουσίας διά πλειστηριασμών είναι το μείζον Οικονομικό θέμα και η παραγωγική «αδρανοποίησις» όσων χάνουν περιουσία αδρανοποιεί την διατήρηση εσόδων και Ανάπτυξη