Από το 1943 ήδη η ισορροπία δυνάμεων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει αλλάξει. Οι κάποτε ανίκητες στρατιές του Χίτλερ στριμώχνονται από τις Συμμάχους στα διάφορα ανοιχτά μέτωπα και οι Γερμανοί, για πρώτη φορά, δέχονται αεροπορικά χτυπήματα στο έδαφός τους.
Ο Χίτλερ, οι επιτελείς του και το επιστημονικό προσωπικό πολλών γνωστών σήμερα εταιρειών τεχνολογίας, επεξεργάζονται την κατασκευή ενός υπερόπλου που θα έχει τέτοια καταστροφική ισχύ που να προκαλέσει στους αντιπάλους τεράστιες απώλειες και παράλληλα θα ανυψώσει το ηθικό των στρατιωτών του.
Τότε είναι που θα δοθεί η διαταγή για το V-3, ένα μυθικό κανόνι, το οποίο σε αντίθεση με τους πυραύλους V-1 και V-2 που ήταν μιας χρήσης, θα είχε τη δυνατότητα συνεχόμενων βολών από απόσταση μεγαλύτερη των 150 χιλιομέτρων.
Όταν ο πόλεμος πηγαίνει… στραβά
Όπως σχεδόν κάθε σχέδιο του Χίτλερ, έτσι και αυτό για το «σούπερ κανόνι» του υπήρξε μεγαλεπήβολο και γεμάτο τεχνολογικές προκλήσεις, οι οποίες έμοιαζαν αξεπέραστες για την εποχή. Η εντατική προετοιμασία των Ναζί για τον επερχόμενο πόλεμο και η στρατολόγηση επιστημόνων σαν τον Βέρνερ φον Μπράουν, είχαν δώσει στους Γερμανούς ένα αρχικό πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων, σταδιακά όμως και κυρίως μετά την μεταστροφή στις σχέσεις του με την Σοβιετική Ένωση και την είσοδο των ΗΠΑ στο πλευρό των Συμμάχων, τα πράγματα άλλαξαν.
Όταν, λοιπόν, ο πόλεμος άρχισε να πηγαίνει στραβά, ήρθαν στην επιφάνεια και άλλα σχέδια τα οποία είχαν εγκαταλειφθεί λόγω της δυσκολίας εφαρμογής τους. Στην απελπισία του και στην προσπάθειά του να αλλάξει τη ροή της ιστορίας, ο Χίτλερ ήταν αποφασισμένος να δοκιμάσει τα πάντα. Και μεταξύ των… πάντων ήταν και η κατασκευή αυτού του υπερόπλου, που άρχισε να συναρμολογείται στην Πολωνία, ενώ την ίδια ώρα στις ακτές του Καλαί προετοιμαζόταν ο χώρος που θα φιλοξενούσε αυτό το τέρας.
Ο θάνατος έρχεται από… απέναντι
Ως τότε στις γαλλικές ακτές λειτουργούσαν μεγάλα γερμανικά πυροβόλα τα οποία είχαν την δυνατότητα να χτυπήσουν μέχρι το Ντόβερ. Η συγκεκριμένη περιοχή της Μεγάλης Βρετανίας δεν ονομάστηκε άδικα «γωνία της κολάσεως». Τα κανόνια Κ-5 χτυπούσαν αλύπητα, όμως αν ο Χίτλερ ήθελε να κερδίσει τον πόλεμο του χρειαζόταν κάτι πολύ μεγαλύτερο από εκείνη την περιοχή.
Έπρεπε να απειλήσει την καρδιά της χώρας. Το Λονδίνο. Για να συμβεί αυτό, οι μηχανικοί του είχαν να αντιμετωπίσουν ένα μεγάλο πρόβλημα. Έπρεπε να αυξήσουν σημαντικά την έκταση της κάννης, κάτι που ακούγεται απλό, αλλά μόνο τέτοιο δεν είναι. Επιπλέον, χρειαζόταν να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός σταδιακών, ελεγχόμενων εκρήξεων που θα της έδιναν ακόμη μεγαλύτερη ώθηση ώστε -χωρίς να καταστραφεί το κανόνι- να πιάσει την απαιτούμενη ταχύτητα και συνεπώς να καλύψει την επιθυμητή απόσταση από τις ακτές του Καλαί μέχρι την πρωτεύουσα της Αγγλίας.
Το σχέδιο
Σύμφωνα με το πλάνο, στην περιοχή του Mimoyecques, βαθιά μέσα ση γη θα δημιουργούταν η βάση αυτού του υπερόπλου το οποίο θα διέθετε 25 κάννες, όλες προσανατολισμένες προς το Λονδίνο, που βρισκόταν περίπου 150 χιλιόμετρα μακριά. Το V-3 θα είχε τη δυνατότητα ρίψης μιας οβίδας το λεπτό. Το αποτέλεσμα ενός τέτοιου βομβαρδισμού θα ήταν ανυπολόγιστο, όχι μόνο σε όρους ανθρώπινων ζωών ή καταστροφών, αλλά και στο ψυχολογικό κομμάτι των επιχειρήσεων.
Αν και ελάχιστα ντοκουμέντα σώζονται σήμερα από τα αρχικά σχέδια, είναι γνωστό πως το μήκος της κάννης θα έφτανε τα 130 μέτρα και προκειμένου να μπορούν τα βλήματα να φτάσουν μέχρι το Λονδίνο, θα χρειαζόταν να αναπτυχθούν ταχύτητες άνω των 1.500 μέτρων το δευτερόλεπτο. Και αυτό ήταν η τεράστια μηχανική πρόκληση που έπρεπε να ξεπεραστεί.
Η καταστροφή του
Οι Σύμμαχοι προετοίμαζαν την απόβαση στη Νορμανδία όταν παρατήρησαν κάτι πολύ ανησυχητικό στις αεροφωτογραφίες της περιοχής. Μια σιδηροδρομική γραμμή που έμοιαζε να χάνεται μέσα σε έναν λόφο. Αν και δεν γνώριζαν ακόμη την ακριβή φύση της κατασκευής, αντιλήφθηκαν πως τίποτα καλό δεν θα μπορούσε να κρύβεται εκεί μέσα.
Κι ενώ ο Χίτλερ βλέποντας πως ξεμένει από χρόνο, ζήτησε να μπει σε λειτουργία το σούπερ κανόνι παρά το γεγονός ότι οι πρώτες δοκιμές είχαν φανερώσει πολλές αδυναμίες, Βρετανοί και Αμερικανοί μηχανεύτηκαν ξεχωριστά σχέδια για την καταστροφή του.
Η απόπειρα των Αμερικανών δεν πήγε καθόλου καλά. Σήμερα την δουλειά θα την έκανε ένα drone. Τέτοια πράγματα δεν υπήρχαν όμως τότε. Η πτήση όφειλε να είναι επανδρωμένη και για αυτήν επιλέχτηκε ο Τζο Κένεντι Τζούνιορ, αδελφός του μετέπειτα προέδρου των ΗΠΑ και ο Ουίλφορντ Ουίλι.
Αυτοί θα πετούσαν με ένα βομβαρδιστικό πάνω από το Mimoyecques. Αφού έθεταν την επιθυμητή πορεία στο αεροσκάφος, το οποίο μετέφερε εκρηκτικά ικανά να πλήξουν το 482.000 τόνων κατασκεύασμα που εκτεινόταν σε 7 χιλιόμετρα δαιδαλώδους υπόγειας διαδρομής, θα το εγκατέλειπαν. Την ίδια ώρα από ένα δεύτερο καταδρομικό θα γινόταν μια «πρωτόγονη» απόπειρα τηλεκατεύθυνσης από άλλους πιλότους. Όμως, μόλις μετά από 20 λεπτά πτήσης το βομβαρδιστικό εξερράγη στον αέρα…
«Καθάρισαν» οι Βρετανοί
Η τραγωδία ήταν ακόμη μεγαλύτερη διότι όταν σηκωνόταν το αεροσκάφος, ήδη οι Βρετανοί είχαν καταστρέψει τα πάντα στην περιοχή, ουσιαστικά ελάχιστες βδομάδες νωρίτερα. Ο αρχιμηχανικός Μπαρνς Ουάλις είχε βρει τον τρόπο. Ήταν ο ιθύνων νους πίσω από ένα άλλο «μαγικό» όπλο. Την περίφημη βόμβα-«σεισμό», πιο γνωστή ως «Tallboy».
Η συγκεκριμένη βόμβα μπορούσε να πέσει αγγίζοντας την ταχύτητα του ήχου και ήταν ειδικά κατασκευασμένη ώστε να μπορέσει να τρυπήσει 15 μέτρα τσιμέντου, πριν εκραγεί, δημιουργώντας ένα εφέ αντίστοιχο ενός σεισμού.
Στις 6 Ιουλίου του 1944 κατά τη διάρκειας μιας εξαιρετικά σχεδιασμένης αποστολής, 8 τέτοιες έπληξαν το σημείο, μετατρέποντας σε στάχτη τα όνειρα του Χίτλερ για να κερδίσει τον πόλεμο. Στις μέρες μας ένα μουσείο είναι ένα από τα λίγα ενθύμια εκείνης της εποχής που στιγματίστηκε από τη μανία ενός ανθρώπου που αιματοκύλησε τον πλανήτη δίχως να αισθανθεί ποτέ οποιαδήποτε μορφή μεταμέλειας ή ενοχών για τα πεπραγμένα του.
