Η Τότεναμ αποχαιρέτησε την ιστορική έδρα του “White Hart Lane” το βράδυ της Κυριακής (14/5), με μια σπουδαία νίκη με 2-1 απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ενώ με το πέρας του αγώνα ακολούθησαν στιγμές που προκάλεσαν ρίγος. Τα ματς που διεξήχθησαν στο εν λόγω γήπεδο και έγραψαν ιστορία είναι αμέτρητα. Κάποια “χαράχθηκαν” στις μνήμες για μία σεζόν, άλλα για μια δεκαετία κι άλλα δεν πρόκειται να “σβηστούν” ποτέ από αυτή. Ένα τέτοιο διαδραματίστηκε και πριν 81 χρόνια, όμως έμεινε στην ιστορία για τους… λάθος λόγους.
Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του 1930, περίοδος κατά την οποία οι εθνικές ομάδες της Μεγάλης Βρετανίας αρνούνται πεισματικά να συμμετάσχουν στα Παγκόσμια Κύπελλα που διοργανώνει η FIFA. Το 1935, λοιπόν, Αγγλία και Γερμανία προγραμματίζουν να αναμετρηθούν στο πλαίσιο φιλικού αγώνα στην έδρα της Τότεναμ. Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση του Αδόλφου Χίτλερ βρίσκεται στην εξουσία της Γερμανίας, έχοντας αρχίσει να καταπατά κάθε ανθρώπινο δικαίωμα των πολιτών με εβραϊκή καταγωγή και να διαπράττει το ένα έγκλημα μετά το άλλο.
Δεδομένου ότι μεγάλο κομμάτι της βάσης οπαδών της Τότεναμ είναι Εβραίοι, το ματς παίρνει άμεσα πολιτικές… διαστάσεις. Σημειωτέον, οι Γερμανοί είναι εκείνοι που έχουν ζητήσει το συγκεκριμένο γήπεδο, κάνοντας εξ αρχής εμφανείς τις προπαγανδιστικές προθέσεις τους. Ο γενικός γραμματέας της Τότεναμ, Άρθουρ Τέρνερ, λαμβάνει δεκάδες μηνύματα από φίλους της λονδρέζικης ομάδας, οι οποίοι ζητούν να ματαιωθεί ο αγώνας. Μέρες αργότερα διαρρέει ότι Εβραίος οπαδός έχει βρεθεί νεκρός σε γήπεδο της Γερμανίας. Ο εγχώριος Τύπος το αποκαλεί ατύχημα, αλλά δεν πείθει τους Άγγλους. Η ένταση κλιμακώνεται κι άλλο.
Όταν η γερμανική αποστολή πατά βρετανικό έδαφος, ο πρέσβης τους καλωσορίζει και ο Ότο Νερζ, προπονητής των “παντσέρ”, δηλώνει πως “δεν έχουμε καμία σύνδεση με τη γερμανική κυβέρνηση, ούτε κάποιο μήνυμα από τον κ. Χίτλερ”. Ούτε εκείνος πείθει. Άπαντες από τη γερμανική πλευρά τονίζουν ξανά και ξανά πως μοναδικός σκοπός της παρουσίας τους είναι το ποδόσφαιρο. Εγγυώνται, μάλιστα, και για την πλευρά των 10.000 υποστηρικτών που έρχονται από τη χώρα τους. Καμία τοποθέτηση δεν μοιάζει πειστική.
Οι βρετανικές εφημερίδες παρακολουθούν τους οπαδούς των Γερμανών να φτάνουν μέσω θαλάσσης και την επόμενη μέρα περιγράφουν την άφιξη ως τη “μεγαλύτερη εισβολή από ξένους επισκέπτες που έχει βιώσει το Λονδίνο σε μία ημέρα”. Η λέξη “εισβολή” κάτι υποδηλώνει κι όλοι το γνωρίζουν. Ο τότε πρόεδρος της γερμανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, Φέλιξ Λίνεμαν, σχεδόν παρακαλά με δηλώσεις του τον κόσμο να μην προβεί σε οποιαδήποτε ενέργεια που να προωθεί την κυβέρνηση Χίτλερ.
Η μέρα του ματς φτάνει, προκαλούνται κυκλοφοριακά προβλήματα στο Λονδίνο από τη μαζική μετακίνηση των Γερμανών, ωστόσο το μεγαλύτερο έρχεται εντός γηπέδου. Όχι από τους οπαδούς, όπως οι περισσότεροι ανέμεναν, αλλά από τους ποδοσφαιριστές της εθνικής Γερμανίας και τους διοργανωτές του αγώνα. Οι πρώτοι εισέρχονται στο γήπεδο κι εν συνεχεία χαιρετούν ναζιστικά, με τα χέρια υψωμένα, τους Άγγλους συναθλητές τους, την ώρα που η σβάστικα έχει τοποθετηθεί στο πλάι της αγγλικής σημαίας, με τους Άγγλους φιλάθλους να μην πιστεύουν στα μάτια τους.
Η κατάσταση οδηγεί σε διαμάχες στην εξέδρα, ανταλλαγές απειλών μεταξύ της ακροδεξιάς αγγλικής οργάνωσης που βρίσκεται στο γήπεδο, ονόματι “Blackshirts”, και μίας ομάδας κομμουνιστών, ενώ υπάρχουν και κάποια μεμονωμένα περιστατικά στον περίγυρο του γηπέδου που οδηγούν σε συλλήψεις, ωστόσο, ευτυχώς, όχι κάτι που να θέτει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα του κόσμου.
Όπως και να έχει, το 3-0 των Άγγλων περνά σε τελευταία μοίρα. Ο αθλητισμός γίνεται έρμαιο ακραίων πολιτικών πεποιθήσεων και προπαγάνδας. Αυτό που όλοι ευελπιστούσαν ότι θα αποφευχθεί, συμβαίνει. Και μέχρι σήμερα, αυτό αποτελεί το πιο πολύκροτο ματς στην ιστορία του “White Hart Lane”.
sport24.gr
