Ένα άρθρο που γεννά πολλά ερωτήματα δημοσίευσε η φιλοκυβερνητική τουρκική εφημερίδα, Yeni Safak, το οποίο φέρει τίτλο: «Οι αυτοκρατορίες επιστρέφουν. Το τέλος της ιστορίας για τους αδύναμους. Τουρκικός 21ος αιώνας. Ποιος σοκαρίστηκε;».
Το περιεχόμενό του προαναγγέλλει νέους μεσαίωνες και υπογράφεται από τον Ιμπραήμ Καραγκιούλ, έναν από τους κορυφαίους αρθρογράφους της τουρκικής εφημερίδας, η οποία λαμβάνει γραμμή από το… γραφείο του προέδρου της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
«Η κατοχή της Ουκρανίας με την εσωτερική διαίρεση και τον κοινωνικό κατακερματισμό θα αποτελούσε θανατηφόρο παράδειγμα του αφανισμού στον οποίο θα οδηγούνταν οι αδύναμες χώρες τον 21ο αιώνα», γράφει ο Ιμπραήμ Καραγκιούλ. Και συνεχίζει:
«Υπήρχε σχέδιο «συρρίκνωσης» της Τουρκίας, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο αποκλίσεων και συγκρούσεων σε όλα σχεδόν τα γεωπολιτικά δρώμενα, από τη δομή εξουσίας μέχρι την ενέργεια, τους διαδρόμους ανεφοδιασμού και τους πόρους, στους άξονες Ανατολή – Δύση, Νότος – Βορράς, Ευρώπη – Ασία;
Οταν εξετάζουμε την κλίμακα της παραδοσιακής τρομοκρατίας, την ασφάλεια στο εσωτερικό και την πολιτική πόλωση, φυσικά, υπήρχε. Αλλά η αναζήτηση για πιο ζωντανή, ανανεωμένη δύναμη μας αναγκάζει σε νέους προσδιορισμούς και ορισμούς.
Υπήρχε νέο και καταστροφικό σχέδιο για την Τουρκία;
Ο ανταγωνισμός των ΗΠΑ και της Ευρώπης με τη Ρωσία και την Κίνα έχει πλέον μετατραπεί σε ανοιχτό πόλεμο. Προς το παρόν, ο πόλεμος είναι προ των πυλών της Ευρώπης, αλλά ακόμα κι αν σταματήσει στην Ουκρανία, θα εξαπλωθεί.
Λοιπόν, έχει προετοιμαστεί ένα πιο καταστροφικό σχέδιο για την Τουρκία, σύμφωνα με αυτήν τη νέα κατάσταση; Υπήρχε προετοιμασία όπως στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία, την Υεμένη;
Μετά την Ουκρανία, ποιανού πόρτα θα χτυπούσαν, σε ποια χώρα θα έβαζαν φωτιά; Πού βρισκόταν εδώ η Τουρκία; Τι είδους σχέδιο έκαναν, τι είδους προετοιμασία έκανε η Τουρκία;
Αυτή η σύγκρουση θα καταπιεί τις αδύναμες χώρες
Γιατί είναι σημαντική αυτή η ερώτηση;
Η αναζήτηση για τον επαναπροσδιορισμό και το μοίρασμα της παγκόσμιας εξουσίας, οι πόλεμοι πόρων και αγοράς, η αντιπαράθεση Ανατολής-Δύσης, η συντριπτική πλειονότητα του κόσμου που δεν θέλει πλέον να ζει σε μια δυτική τάξη, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και η απαξίωση των δυτικών θεσμών θα οδηγήσει σε τεράστιες συγκρούσεις.
Αυτές οι συγκρούσεις θα καταπιούν πιο αδύναμες χώρες. Συγκεκριμένα, θα καταστραφούν χώρες που βρίσκονται στις παραμεθόριες περιοχές του νέου χάρτη ισχύος. Θα εξαλειφθούν πολλές από αυτές.
Ιστορία, έθνη και νέες αυτοκρατορίες
Η σύγκρουση θα είναι τόσο μεγάλη και παρατεταμένη που οι εν λόγω χώρες θα μετατραπούν σε αναλώσιμους πολεμικούς μηχανισμούς για νέες αυτοκρατορίες που θα εγκαθίστανται στο κέντρο του κόσμου του 21ου αιώνα.
Τα έθνη που δημιουργούν ιστορία επιστρέφουν. Τελειώνουν τα προνόμια που παραχωρήθηκαν στις μικρές χώρες από τη μεταπολεμική τάξη. Οι ασυλίες που παρέχονται σε αυτές τις χώρες από την πολιτική «πίστης στη Δύση», αίρονται. Γιατί η Δύση δεν μπορεί πλέον να προστατεύσει κανέναν!
Υπάρχει μια μετάβαση από τον μικρο-εθνικισμό, τα μικροκράτη, τις πόλεις-κράτη σε αυτοκρατορίες, στο να είσαι μεγάλη δύναμη, σε περιφερειακές λεκάνες.
Υπήρχε σχέδιο συρρίκνωσης για την Τουρκία
Αυτή είναι η πολιτική που υλοποιούν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη στη γραμμή Βόρεια Αφρική – Μέση Ανατολή – Νότια Ασία. Η επιστροφή από τη διαίρεση στην εταιρική σχέση εξουσίας έχει ξεκινήσει.
Αρχισε μια τάση σύγκλισης των περιφερειών, από τη διάλυση των χωρών μέχρι την ενοποίησή τους. Είναι ο φόβος, το άγχος του μέλλοντος, που την πυροδοτεί.
Υπήρχε ένα πολύ πιο φρικτό σενάριο συρρίκνωσης για την Τουρκία παρά για την Ουκρανία. Η επί δεκαετίες πολιτική αντιμετώπισης της τρομοκρατίας (ΡΚΚ), σχεδιασμένη εκ των έσω και περιορισμένη σε στενό χώρο, είχε μετατραπεί σε επιχείρηση εξόντωσης τα τελευταία δέκα χρόνια.
Για τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, η Τουρκία θα συρρικνωνόταν ακόμη και αν βρισκόταν στο στρατόπεδο της συμμαχίας. Αυτό έπρεπε να γίνει όχι μόνο επειδή η επικράτεια ήταν μεγάλη, αλλά για να αποτραπεί η επανεμφάνισή της ως «αυτοκρατορικής δύναμης».
Θα χαραχτεί νέος χάρτης για τρεις χώρες…
Η επιχείρηση αυτή κορυφώθηκε στις 15 Ιουλίου (σ.σ. η απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Ερντογάν, το 2016). Η χώρα, η οποία είχε δοκιμαστεί για χρόνια με πραξικοπήματα, θα διαλυόταν για πρώτη φορά από εξωτερική παρέμβαση. Το τμήμα της Θράκης θα αποκόπτονταν, το Ανατολικό και το Νοτιοανατολικό θα χωρίζονταν και θα σχεδιαζόταν νέος χάρτης σε σχέση με εκείνον του Ιράκ και της Συρίας.
Εάν αυτό δεν γινόταν, δεν θα ήταν δυνατό να σταματήσουν την Τουρκία. Διότι θα ξέφευγε από το σημείο που μπορούσαν να την ελέγξουν. «Το τρένο τρέχει, ας αναλάβουμε δράση το συντομότερο δυνατό. Δεν θα μπορέσουμε να το κάνουμε αργότερα», είπαν.
Εγινε όπως είπαν. Το τρένο έφυγε τρέχοντας, έχασαν την ευκαιρία να σταματήσουν την Τουρκία.
Τι συγκλόνισε τις ΗΠΑ και την Ευρώπη;
Μετά την 15η Ιουλίου, η Τουρκία αιφνιδίασε τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, κάνοντας τις πιο ριζοσπαστικές γεωπολιτικές επεμβάσεις στην ιστορία της Δημοκρατίας, εφαρμόζοντας πολιτική μεγάλων εκκαθαρίσεων, επιταχύνοντας τον συστημικό μετασχηματισμό και πραγματοποιώντας εξαιρετική τομή στον τομέα της άμυνας.
Ισως ήταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι το οποίο συγκλόνισε τη Δύση από την ίδρυση της Δημοκρατίας και για λίγο δεν μπορούσαν να αποφασίσουν τι να κάνουν.
Κάθε υπολογισμός τους ακυρώθηκε. Το σχέδιο στο Ιράκ κατέρρευσε. Η παγίδα που είχε στηθεί στη Συρία κατέρρευσε. Η προσπάθεια ασφυξίας από τη Μεσόγειο απέτυχε. Σε όλους αυτούς τους τομείς, οι τουρκικές θέσεις ήρθαν στο προσκήνιο, η Δύση οπισθοχώρησε.
Πως χάλασε το σχέδιο για πόλεμο Τουρκίας – Ρωσίας;
Τα μεσογειακά σχέδια που ξεκίνησαν με τον αποκλεισμό της Τουρκίας, χάλασαν. Το φυσικό αέριο, τα σχέδια ενέργειας ακυρώθηκαν. Τώρα το Ισραήλ και η Ελλάδα χτυπούν την πόρτα των θέσεων της Τουρκίας.
Η Τουρκία; Ακόμη και στην κρίση της Ουκρανίας, δεν ενήργησε με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, βάδισε τον δικό της δρόμο. Στάθηκε ενάντια στην κατοχή, αλλά δεν επέβαλε εμπάργκο στη Ρωσία, δεν έκλεισε τον εναέριο χώρο της.
Δεν παραδόθηκε στην παρανοϊκή υστερία της Δύσης. Ο πόλεμος Τουρκίας – Ρωσίας απογοήτευσε όσους τον σχεδίασαν.
Η στάση της Τουρκίας στον πόλεμο της Ουκρανίας είναι το πιο σοβαρό βήμα μετά τις επεμβάσεις στη Συρία και τους μεσογειακούς υπολογισμούς χωρίς να ακυρώνονται τα σχέδια στη γραμμή Ιράν – Μεσόγειος.
Δεν είναι πλέον μια χώρα που έχει παραδοθεί στις θέσεις της Δύσης, αλλά μια χώρα με ισχυρό λόγο στον κόσμο και τη γεωγραφία του.
Αυτός ο χρόνος είναι καθοριστικός…
Ο πρόεδρος Ερντογάν συναντήθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τους ηγέτες δεκατεσσάρων χωρών, η μία μετά την άλλη. Από την Ευρώπη μέχρι την Αφρική, από τη Μέση Ανατολή ως την Ασία, ο παλμός της παγκόσμιας διπλωματίας χτυπούσε στην Τουρκία. Το μόνο ουσιαστικό βήμα στον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας έγινε για άλλη μια φορά από την Τουρκία.
Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, ξεκίνησε μια θεμελιώδης διαδικασία για την αποφυγή νέων συγκρούσεων και πολέμων στην περιοχή, με την «κανονικοποίηση της Μέσης Ανατολής».
Είναι πολύ αξιοσημείωτο ότι έγινε σε μια εποχή που οι πόλεμοι μετακινήθηκαν στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης. Πόσο περίεργο; Η Δύση αυτή τη στιγμή βρίσκεται αντιμέτωπη με την κατάσταση που έχει διαμορφώσει για την περιοχή μας εδώ και χρόνια.
Η σύμπραξη πολιτικής-τρομοκρατίας απέτυχε
Ναι, επιχειρούν τη συγκρότηση νέου μετώπου με τη σύμπραξη πολιτικής – τρομοκρατίας στο εσωτερικό, είναι αλήθεια. Προσπαθούν να λειτουργήσουν με τον παλιό τρόπο, είναι αλήθεια. Ομως δεν είναι πλέον δυνατό να «συρρικνωθεί η Τουρκία» μέσω παρεμβάσεων από το εσωτερικό ή από την ευρύτερη περιοχή. Θα πρέπει να το αποδεχτούν αυτό.
Μας ετοίμασαν ένα «ουκρανικό σενάριο». Προσπάθησαν μάλιστα να το εφαρμόσουν. Ομως έχουμε μπει στην εποχή των «αυτοκρατοριών» του 21ου αιώνα.
«Ο 21ος αιώνας των Τούρκων…»
Η κρίση της Δύσης θα συνεχιστεί και μετά την Ουκρανία. Ακόμα κι αν σταματήσει ο πόλεμος, θα συνεχιστεί. Νέες συγκρούσεις θα ξεκινήσουν στα σύνορά της. Με τον καιρό, θα μετακινηθεί στην ίδια τη Δύση.
Η Τουρκία θα γίνει πιο συγκεντρωτική. Θα εκμεταλλευτεί όλες τις αναμετρήσεις Ανατολής – Δύσης και θα τις μετατρέψει σε γεωπολιτικά κέρδη.
Οταν λέγαμε «Η Τουρκία είναι το μυαλό» και «Η Τουρκία είναι η έκπληξη του 21ου αιώνα», δεν υπερβάλλαμε, βρισκόμασταν ένα βήμα μπροστά.
