Σήμερα επικοινώνησα με το αρμόδιο γραφείο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αλεξανδρούπολης.
Η ενημέρωση η ΙΔΙΑ:
ΑΚΟΜΑ στα χέρια της εισαγγελέως από …12 Φεβρουαρίου 2024 η δικογραφία.
ΔΕΝ θα μείνω με σταυρωμένα χέρια.
Θυμίζω ότι εδώ ήταν που είχαμε και τον απίστευτο διορισμό πραγματογνώμονα στην προανάκριση, της διευθύντριας του …ελεγχόμενου νοσοκομείου.
Είχαμε όμως και μία ακόμα ιατροδικαστική έκθεση – κόλαφο.
Θυμίζω παρακάτω δύο αποσπάσματα από το υπόμνημα και την έκθεση που υποβλήθηκαν προ …ενός έτους στην εισαγγελέα.
Όταν το πρωί διάβαζα ξανά αυτά που είχα γράψει για τον θάνατο της Βασιλικής Αγγελούδη, ήταν σαν να διάβαζα αυτά που έγραψα μόλις χθες για τον θάνατο του Νίκου Λυμπερόπουλου…
Ειδικά αυτά εκεί που δεν τον άφηναν με τίποτα να φύγει από το νοσοκομείο.
Αλλά και αυτά που είχα γράψει για τον θάνατο του Γιώργου Βαρασιά.
Ειδικά αυτά εκεί με το lasix…
***
ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ
«Το κομβικό αυτό σημείο είναι αυτό ακριβώς που μεταφέρει σε άλλο επίπεδο την ποινική ευθύνη για τον θάνατο της μητέρας μου. Πέραν δηλαδή από αυτό της απλής αμέλειας. Ήταν ξεκάθαρη η επιμονή τους να μη φύγει από το νοσοκομείο η μητέρα μου. Είναι αυτή άλλωστε μία συμπεριφορά που έρχεται σε αντίθεση με όσα γνωρίζουμε ότι συμβαίνουν διαχρονικά στα δημόσια νοσοκομεία και ειδικότερα με όσα ισχυρίζονταν στα νοσοκομεία την περίοδο της «πανδημίας» ότι συνέβαιναν σε αυτά. Πιο συγκεκριμένα, είναι κοινός τόπος ότι στα νοσοκομεία παγίως αποφεύγουν κατά το δυνατόν τις εισαγωγές ή την παράταση της νοσηλείας ασθενών, δεν είναι δε λίγες εκείνες οι περιπτώσεις που έχουν απασχολήσει και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπου από τα νοσοκομεία έδιωχναν ασθενείς με σοβαρά προβλήματα υγείας χωρίς να διενεργηθούν επιβεβλημένες ιατρικές εξετάσεις για τον εντοπισμό της αιτίας των συμπτωμάτων, τα οποία στις περιπτώσεις αυτές υποεκτιμούντο με δραματικές για τους ασθενείς αυτούς συνέπειες. Ειδικότερα όμως την περίοδο της φοβερής και τρομερής «πανδημίας», όπου γιατροί και νοσηλευτές μας έλεγαν ότι ξεπερνούν τα ανθρώπινα όρια για να αντιμετωπίζουν τα περιστατικά του κορωνοϊού, με τις κλινικές Covid-19 να ασφυκτιούν από το πλήθος των ασθενών, με εικόνες που έκαναν τον γύρο των συστημικών Μ.Μ.Ε. που έδειχαν γιατρούς και νοσηλευτές στα πατώματα από την εξάντληση, είναι προφανές ότι αντιβαίνει στη λογική η επιμονή ενός νοσοκομείου να κρατάει «ντε και σώνει» μέσα σε αυτό τον ασθενή που θέλει να φύγει με δική του ευθύνη και να απαλλάξει το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό από ένα μεγάλο βάρος ενός ακόμα ασθενούς! Και όχι απλά να τον κρατάει αλλά να συμπεριφέρονται οι γιατροί και οι νοσηλευτές τους κατά τον απότομο και απαξιωτικό τρόπο που περιγράφω στην κατάθεσή μου, να αρνούνται να διενεργήσουν τεστ μετά από πολλές μέρες μετά την αρχική «διάγνωση», και όταν τελικά μετά από μεγάλη κατά τα άνω πίεση να αναγκάζονται να διενεργήσουν το τεστ, αυτό να βγαίνει αρνητικό και να ετοιμάζεται η διακομιδή στο ιδιωτικό νοσοκομείο, να «θετικοποιούν» ξανά (!) τον ασθενή αυτό, σε μία ολοφάνερη πια προσπάθεια να «μην τους φύγει».
Αλλά τι να λέμε τώρα όταν εδώ, στην περίπτωση της μητέρας μου, κατά τους ίδιους τους γιατρούς σε κάθε περίπτωση «δεν μετέδιδε», αλλά ενώ τους ζητούσα τουλάχιστον να φύγει από την κλινική Covid-19 και ενώ αυτοί μου έλεγαν «αυτό θα γίνει», αυτό δεν έγινε ποτέ. Δεν χρειάζεται να αναρωτηθείτε γιατί πέραν των άλλων δεν «έπρεπε» να φύγουν οι ασθενείς από τις κλινικές Covid-19, γιατί η απάντηση είναι πασιφανής:
Γιατί στις κλινικές Covid-19 οι ασθενείς ήταν απομονωμένοι και αποκλεισμένοι από τους συγγενείς τους. Ώστε το οξυγόνο μπορούσε να μπει στο τέρμα χωρίς να υπάρχει ο γιος και η κόρη εκεί να προστατεύσουν τον μπαμπά και τη μαμά… Ώστε το lasix (Βλ. παρακάτω…) μπορούσαν να το δώσουν με το κιλό, χωρίς να υπάρχει ο εγγονός και η εγγονή να προστατεύσουν τον παππού και τη γιαγιά…»
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ
«Συμπερασματικά, η ασθενής, για δύο συνεχόμενες ημέρες λαμβάνει διπλάσια από τη συνήθη διουρητικό και μάλιστα στις 15/11, σε χρονικό διάστημα λιγότερο της μίας ώρας. Αμέσως μετά τη δεύτερη φύσιγγα στις 15/11, διαπιστώνεται βαρεία υπόταση και ταχυκαρδία, μείωση του κορεσμού, συμπτώματα που αποτελούν παρενέργεια υπερβολικής δόσης διουρητικών, επί εδάφους υποογκαιμίας.
H υποογκαιμική καταπληξία συνιστά μια συνήθη και απειλητική για τη ζωή του ασθενή κλινική κατάσταση, η οποία συνεπάγεται την εκδήλωση αιμοδυναμικής επιβάρυνσης εξαιτίας της μειωμένης φλεβικής επαναφοράς, ως συνέπεια της απώλειας του ενδοαγγειακού όγκου. Σε συνθήκες ανεπάρκειας του κυκλοφορούντος όγκου αίματος επέρχεται σημαντική και εκτεταμένη ιστική άρδευση, η οποία σε περίπτωση μη-έγκαιρης ανάταξης αυτής καταλήγει σε μη αναστρέψιμη κυτταρική βλάβη, ΟΠΩΣ ΣΥΝΕΒΗ ΕΔΩ.»
