ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΜΕ ΒΛΕΠΕΤΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ…

Ετοιμάζω ένα κείμενο που θα σπάσει κόκαλα.

Ένα κείμενο που θα ραγίσει καρδιές.

Προάγγελος του βιβλίου μου που θα εκδοθεί μία μέρα.

Ένα βιβλίο σαν ταινία.

Σαν ταινία με πολλούς κομπάρσους.

Αλλά με έναν πρωταγωνιστή.

Την ανθρώπινη ψυχή.

Ένα κείμενο αντάξιο του μέντορά μου.

Του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.

Που ούτε αυτός έφτασε σε τέτοια βάθη…

Το κείμενο αυτό θα το δημοσιεύσω μετά την 26η Ιουνίου. Και ζητώ από όλους υπομονή μέχρι τότε.

Δεν είμαι ο εαυτός μου αυτές τις ώρες.

Σήμερα πήγα στη θάλασσα μόνος μου. Να καθαρίσω το μυαλό μου.

Να σκεφτώ.

Να αναρωτηθώ.

«Γιατί εγώ;».

Και να προετοιμαστώ για την 26η Ιουνίου.

Δοκιμασία.

Γιατί έτσι είναι.

Μπορεί να σου δίνεται η αποστολή, μπορεί να σου δίνεται η δύναμη και ταυτόχρονα η ευλογία να σώζεις ανθρώπους χωρίς να είσαι καν εκεί, να αντιμετωπίζεις τον ίδιο τον Σατανά αυτοπροσώπως και να τον νικάς, αλλά η πίστη σου δοκιμάζεται διαρκώς.

Όχι.

Δεν με βλέπετε εκεί που είμαι.

Όλοι εσείς που είστε απέναντί μου.

Ένθεν κακείθεν.

Γιατί δεν είστε απέναντί μου.

Δεν είστε απέναντι στον Νίκο Αντωνιάδη.

Όταν το καταλάβετε αυτό, θα είναι πια πολύ αργά.

Πάρα πολύ αργά…

Υ.Γ. Αλαζονεία;

Έπαρση;

Παριστάνω τον θεόσταλτο;

Τον Χριστό;

Μαζί σας.

Σώστε όμως πρώτα ΕΝΑΝ άνθρωπο ,

όχι ΟΛΟΥΣ αυτούς που έσωσα εγώ χάνοντας τη δική μου ζωή ,

ΜΟΝΟ έναν ,

και ΤΟΤΕ, ναι…

Είστε πολύ μικροί.

Πάρα πολύ μικροί.

Και η τιμωρία σας εδώ ,

δεν θα είναι τίποτα μπροστά σε αυτή εκεί…

Και ξέρετε ποια πιστεύω ότι είναι αυτή η τιμωρία;

Αν ήμουν ο Θεός, η τιμωρία σε αυτούς θα ήταν ΜΙΑ και είναι η ΣΚΛΗΡΟΤΕΡΗ.

Η συνειδητοποίηση.

Η συνειδητοποίηση των πράξεών τους.

Οι Ερινύες…

Αρκεί να τους κάνει καλούς και να δουν το κακό που έκαναν.

Δεν θα το αντέξουν.

Και πιστεύω ότι τελικά ΑΥΤΗ είναι η τιμωρία…