Να είναι καλά ο Ρήγκαν και η Θάτσερ..
Αν προσπαθήσει κανείς να συνδέσει τα κομμάτια του πάζλ της παγκόσμιας οικονομίας, σίγουρα θα αισθανθεί ότι είναι πολύ πιθανό να βρισκόμαστε στο κατώφλι μίας γενικευμένης οικονομικής κρίσης.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να το αντιληφθεί και να αναρωτηθεί, ποια μπορεί να είναι η κατάληξη μίας οικονομικής πολιτικής που δομήθηκε πάνω στην ανισότητα.
Υπό το πρίσμα αυτό οι απαιτήσεις των δανειστών ξεπερνούν τα στενά πλαίσια της παραδοσιακής σχέσης πιστωτή και οφειλέτη. Αντιλαμβανόμενος κανείς ότι η επιμονή αυτή θα οδηγήσει στην φτωχοποίηση και άλλους Έλληνες, τότε εύλογα αναρωτιέται: τελικά πού θέλουν να οδηγήσουν το καράβι.
Σήμερα σε όλο τον πλανήτη ο κίνδυνος της φτώχειας είναι διάχυτος. Στην Νότια Αμερική, οι αναλυτές που υποστηρίζουν ότι κάποιες από τις οικονομίες της κινδυνεύουν με κατάρρευση.
Στην Ασία, οι περισσότερες οικονομίες επιβραδύνονται. Αλλά και στην Ευρώπη, τα πράγματα μυρίζουν μπαρούτι. Ακόμα και στην Γερμανία, πριν λίγες εβδομάδες αναθεωρήθηκαν προς τα κάτω, οι προβλέψεις για την ανάκαμψη.
Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά είναι αποτέλεσμα μίας πολιτικής που ξεκίνησε από την Θάτσερ και τον Ρήγκαν και η οποία σιγά – σιγά μετατράπηκε σε κυρίαρχη ιδεολογία. Η πολιτική αυτή, που θέλει το κέρδος και την ανισότητα να είναι οι κινητήριες δυνάμεις διακυβέρνησης του πλανήτη, αποδεικνύεται στην πράξη αναποτελεσματική, αλλά και επικίνδυνη.
Comments are closed.