ΜΥΡΙΖΕΙ ΜΠΑΡΟΥΤΙ ΣΤΗΝ ΑΣΙΑ: Η ΙΝΔΙΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΤΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝ ΣΕ ΠΥΡΗΝΙΚΑ, ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΛΑΘΟΣ – ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΡΡΑΞΗ ΠΟΥ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΟΛΕΘΡΙΟ ΜΑΝΙΤΑΡΙ

Η Νότια Ασία τρέμει. Και αυτή τη φορά, όχι μόνο από τον απόηχο της βίας στο Κασμίρ.
Η Ινδία ξεπέρασε για πρώτη φορά εδώ και δύο δεκαετίες το Πακιστάν σε αριθμό πυρηνικών κεφαλών — μια σιωπηλή αλλά δραματική ανατροπή στη γεωστρατηγική ισορροπία της περιοχής.
Μετά από τη φρικτή επίθεση στην κοιλάδα του Baisaran, όπου 26 ανυποψίαστοι τουρίστες δολοφονήθηκαν από Πακιστανούς μαχητές, η οργή φούντωσε στην Ινδία.

Οι αρχές απάντησαν άμεσα και σκληρά: συλλήψεις, επιχειρήσεις «σκούπα», και εντολές στα ΜΜΕ να σταματήσουν τις ζωντανές μεταδόσεις στρατιωτικών επιχειρήσεων.
Όμως το πραγματικό ρήγμα ξεκινά πιο βαθιά.

Εκρηκτικό μείγμα

Η διπλωματική σχέση Νέου Δελχί – Ισλαμαμπάντ κλονίζεται μέρα με τη μέρα: απελάσεις διπλωματών, πάγωμα συμφωνιών, σφράγισμα συνόρων.
Και τώρα, ένα νέο στοιχείο προστίθεται στο εκρηκτικό μείγμα: η αλλαγή στο πυρηνικό ισοζύγιο.
Σύμφωνα με τη Federation of American Scientists, η Ινδία διαθέτει πλέον περίπου 180 πυρηνικές κεφαλές, ξεπερνώντας τις 170 του Πακιστάν.
Παράλληλα, η ινδική στρατηγική αναβαθμίζεται με τεχνολογία MIRV — δυνατότητα εκτόξευσης πολλαπλών πυρηνικών κεφαλών από έναν πύραυλο — που μετατρέπει τους πυραύλους Agni-5 σε εργαλεία αποτροπής και ταυτόχρονης επίθεσης.
Σε αντίθεση, το Πακιστάν δίνει μάχη με οικονομικούς περιορισμούς και την ανάγκη να διατηρεί μια αξιοπρεπή αποτρεπτική ισχύ απέναντι στη σαφώς ανώτερη ινδική στρατιωτική μηχανή.
Το χάσμα γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο στους αριθμούς: 79 δισ. δολ για τις ινδικές αμυντικές δαπάνες το 2025–26, έναντι μόλις 8 δισ. για τις αντίστοιχες του Πακιστάν.

Ασύμμετρη πραγματικότητα

Αυτή η ασύμμετρη πραγματικότητα αποτυπώνεται στο πεδίο:

• Η Ινδία παραλαμβάνει Rafale, επενδύει σε τεχνολογίες αιχμής όπως το S-400, και ενισχύει κάθε κλάδο των Ενόπλων Δυνάμεών της.

• Το Πακιστάν, εγκλωβισμένο ανάμεσα σε εσωτερική πολιτική αστάθεια και εξωτερικές πιέσεις, βασίζεται όλο και περισσότερο στο πυρηνικό του οπλοστάσιο ως αποτρεπτικό εργαλείο.

Αλλά η πραγματική ανησυχία δεν είναι μόνο ποσοτική — είναι ποιοτική. Και είναι πυρηνική.

Πυρηνική Στρατηγική με Ρήγματα και Ασάφειες

Η επίσημη ινδική πολιτική είναι η «No First Use» — δηλαδή, δεν θα κάνει πρώτη χρήση πυρηνικών όπλων.
Όμως τα τελευταία χρόνια, υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι έχουν αφήσει παράθυρα αμφισβήτησης, ιδίως σε περίπτωση επίθεσης με χημικά ή βιολογικά όπλα ή μαζικής τρομοκρατικής ενέργειας.

Το Πακιστάν, από την άλλη, δεν έχει επίσημη πολιτική αποτροπής τύπου No First Use.
Αντιθέτως, έχει επενδύσει σε τακτικά πυρηνικά όπλα, για να αντισταθμίσει τη συμβατική υπεροχή της Ινδίας — μια επιλογή που μειώνει το κατώφλι χρήσης πυρηνικών σε ενδεχόμενο σύγκρουσης.
Αυτό δημιουργεί ένα επικίνδυνο στρατηγικό περιβάλλον: με ελάχιστο χρόνο αντίδρασης, υψηλή πολιτική πίεση και μια ιστορικά εχθρική σχέση, ο κίνδυνος λανθασμένου υπολογισμού ή υπερβολικής αντίδρασης αυξάνεται δραματικά.

Σοκ με τις προσομοιώσεις του Princeton

Ο κίνδυνος χρήσης ατομικών όπλων –η Ινδία και το Πακιστάν διαθέτουν 350 πυρηνικές κεφαλές – προκαλεί εύλογα παγκόσμια ανησυχία.
Σύμφωνα με προσομοιώσεις του Πανεπιστημίου Princeton, μία τέτοια σύγκρουση θα μπορούσε να προκαλέσει τον θάνατο έως και 125 εκατομμυρίων ανθρώπων, καθώς και παγκόσμιες περιβαλλοντικές και οικονομικές συνέπειες, όπως πτώση θερμοκρασίας και λιμοί.
«Το σενάριο, σχεδιασμένο για το 2025, προβλέπει μια τρομοκρατική επίθεση εναντίον αξιωματούχων της Ινδικής κυβέρνησης με μεγάλο αριθμό θυμάτων, η οποία θα οδηγήσει σε μια σύγκρουση μεγάλης κλίμακας», αναφέρει η μελέτη του διάσημου Πανεπιστημίου.
Εάν η Ινδία και το Πακιστάν χρησιμοποιήσουν και τις 350 πυρηνικές κεφαλές, θα μπορούσαν να πεθάνουν από 50 έως 125 εκατομμύρια άνθρωποι.
Ταυτόχρονα, οι περιβαλλοντικές συνέπειες θα γίνουν αισθητές από ολόκληρο τον κόσμο.
Η παγκόσμια θερμοκρασία επιφάνειας μπορεί να μειωθεί κατά 2°-5°C και οι βροχοπτώσεις θα μειωθούν κατά 15-30%.
Αυτό θα επηρεάσει άμεσα την αγροτική παραγωγικότητα και μπορεί να οδηγήσει σε παγκόσμια πείνα», επισημαίνει στην προσομοίωσή του το πανεπιστήμιο Princeton.

Η χειρότερη στιγμή για τον πλανήτη

Η στιγμή δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη για τη διεθνή κοινότητα.
Ο πόλεμος στη Γάζα, η αιμορραγία στην Ουκρανία, η διαρκής ρήξη ΗΠΑ-Κίνας — όλα έχουν στρέψει αλλού την προσοχή των μεγάλων δυνάμεων.
Η Νότια Ασία μένει μόνη της να διαχειριστεί τη δική της κρίση.
Και όμως, τα διακυβεύματα είναι παγκόσμια.
Δύο κράτη με ιστορία πολέμων, χωρίς εμπιστοσύνη και με ασταθείς εσωτερικές πολιτικές ισορροπίες, κρατούν στα χέρια τους πυρηνικά όπλα.

Όχι απλώς για αποτροπή — αλλά ως ενεργό στρατηγικό εργαλείο.
Η επόμενη κρίση δεν χρειάζεται να είναι πόλεμος.
Μπορεί να είναι ένας υπολογιστής που παρερμηνεύει μια εκτόξευση.

Μια στρατιωτική άσκηση που εκλαμβάνεται ως προετοιμασία επίθεσης.
Ένα σήμα ραντάρ που εκτιμάται λανθασμένα.
Γι’ αυτό και η ανάγκη για στρατηγική ψυχραιμία, διπλωματικά κανάλια επικοινωνίας και μηχανισμούς αποκλιμάκωσης είναι πιο επείγουσα από ποτέ.

Η Νότια Ασία βρίσκεται ξανά στο χείλος του γκρεμού.
Το ερώτημα είναι: αυτή τη φορά, ποιος θα κάνει πίσω;