Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΒΟΗΘΑ
Μαρτυρία κ. Ταμιωλάκη Ελευθερίου από την Κρήτη: «Βρέθηκα κάποτε σε δύσκολη θέση εξ αιτίας τον πολλών μου υποχρεώσεων, και πήγα να δω τον Γέροντα για να με στηρίξει. Μέσα στα χιόνια με πολύ άσχημο καιρό έφθασα και χτύπησα την πόρτα. Μου άνοιξε αμέσως ο Γέροντας και με έβαλε μέσα γρήγορα. Σε περίμενα, μου είπε. Εγώ φυσικά δεν τον είχα ενημερώσει.
Με έβαλε να καθίσω κοντά στην σόμπα και άρχισε με υπομονή να μου φτιάχνει τσάι. Έβαλε νερό στο μπρίκι και έκανε τον σταυρό του λέγοντας, δόξα σοι ο Θεός! Έβαλε το τσάι στο μπρίκι ξανάκανε το σταυρό του και ξαναείπε, δόξα σοι ο Θεός! Έβαλε τέλος το μπρίκι στην φωτιά και ξανά πάλι τον σταυρό του και ξανά, δόξα σοι ο Θεός!
Μέχρι τότε δεν μου είχε πει λέξη εκτός από το «Σε περίμενα». Εγώ τον παρακολουθούσα και άρχισα να νευριάζω με την απάθειά του, γιατί εμένα με καίγανε τα δικά μου. Όταν έβρασε το τσάι, μου έδωσε το κύπελλο, με κοίταξε με εκείνο το αθώο και συμπονετικό βλέμμα του και με ρώτησε ήρεμα τι είχα και γιατί φαινόμουν ανήσυχος.
Εγώ νευριασμένος άρχισα να του ξεφουρνίζω τα προβλήματά μου με έμφαση, τονίζοντας ότι ο κόσμος έξω έχει πολλές σκοτούρες. Εκείνος μισοχαμογέλασε, ήπιε μια γουλιά από το δικό του τσάι και μου είπε απαθέστατα: «Ε, και τι ανησυχείς; Θα βοηθήσει ο Θεός».
Εγώ νευρίασα ακόμα περισσότερο και με το θάρρος που του είχα, γιατί τον αγαπούσα πολύ, του είπα: «Ε, καλά τώρα, Γέροντα, ο Θεός βοηθάει μια, βοηθάει δυο. Υποχρεωμένος είναι να βοηθάει συνέχεια;»
Τότε με κοίταξε σοβαρά και μου είπε κάτι που με κεραυνοβόλησε κυριολεκτικά: «Ναι, μου είπε υποχρεωμένος είναι». Ήταν τόσο μεγάλη η σιγουριά του και ήταν τόσο φανερό ότι αυτό το ήξερε από πρώτο χέρι που ξαφνικά μου ήλθαν τα πάνω κάτω. Μου έφυγαν τα νεύρα, ηρέμησα, ένοιωσα μια απέραντη γαλήνη και είχα μόνο μια απορία που του την είπα: «Καλά γιατί είναι υποχρεωμένος ο Θεός να μας βοηθά»; την απάντηση που μου έδωσε, μόνο ένας άνθρωπος που νιώθει πραγματικά σαν παιδί του Θεού και έχει παρρησία στον πατέρα του μπορούσε να δώσει.
Μου είπε: «Όπως εσύ που έκανες παιδιά, νιώθεις τώρα την υποχρέωση να τα βοηθήσεις και ξεκινάς από την Θεσσαλονίκη και έρχεσαι εδώ με τέτοιον καιρό γιατί ανησυχείς, έτσι και ο Θεός που μας έφτιαξε και μας έχει παιδία του ενδιαφέρεται και αυτός για εμάς, και νιώθει την ανάγκη να μας βοηθήσει. Ναι, υποχρεωμένος είναι! »
Η αμεσότητα αυτής της απάντησης ήταν τέτοια που ξαφνικά μου έφυγε κάθε βάρος και έπαψα από τότε οριστικά να ανησυχώ για το μέλλον.
ΠΗΓΗ: Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου – ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ σελ. 274
