Ένας ΗΡΩΑΣ πoυ όλοι θα θέλαμε να υπάρχει ΑΛΛΑ δεν υπήρξε ΠΟΤΕ!

Επειδή μια παρατήρησή μου στο τηλεοπτικό ΜΑΚΕΛΕΙΟ 4, στην τηλεόραση του ΖΟΟΜ, στην εκπομπή της Δευτέρας, 5ης Μαΐου 2014, προκάλεσε ποικίλα σχόλια στο διαδίκτυο, ιδιαίτερα από τους επισκέπτες του ιστότοπου Μ@ΚΕΛΕΙΟ.gr, αλλά και ένα σχετικό άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ της 19ης Μαΐου 2014, οφείλω μια αναλυτικότερη τοποθέτηση επί του ανακύψαντος θέματος γύρω από την ανέγερση, από τον παλαιότερο δήμαρχο Αθηναίων Δημήτρη Αβραμόπουλο, μνημείου κάτω από την Ακρόπολη, στην Πλάκα, δίπλα στον ναό του Αγίου Γεωργίου του Βράχου, στη μνήμη του αυτοκτονήσαντος Έλληνα στρατιώτη Κωνσταντίνου Κουκίδη ή Κουκκίδη, την ημέρα της κατάληψης των Αθηνών από τους Γερμανούς (27 Απριλίου 1941), ο οποίος διαταχθείς από αυτούς να υποστείλει την ελληνική σημαία, και μη ανεχόμενος την εθνική προσβολή, τυλίχτηκε με αυτήν και έπεσε μαζί της από τον βράχο της Ακροπόλεως,

Το γεγονός της θυσίας του Κωνσταντίνου Κουκκίδη, με είχε κι εμένα συγκινήσει,, όπως άλλωστε και όλους τους Έλληνες που άκουγαν γι’ αυτό, σε βαθμό μάλιστα που το συμπεριέλαβα σε ένα από τα εθνικά μου ποιήματα, το οποίο όλοκλήρωσα στις 10 Μαρτίου του 2003, με τίτλο ΜΗΝΟΛΟΓΙΟ ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΝ, ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ ΚΑΙ ΠΤΩΣΕΩΝ. Το ποίημά μου αναφέρεται στα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, ελληνικά και πανανθρώπινα, μέσα από δώδεκα στροφές, που αντιστοιχούν στους δώδεκα μήνες του χρόνου.

Στο τέλος του σχετικά μακρού αυτού ποιητικού δημιουργήματος προσέθεσα κι έναν ερμηνευτικό πίνακα με τίτλο ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΟ ΜΗΝΟΛΟΓΙΟ, στον οποίο κατέγραφα τις θρησκευτικές γιορτές και τα δραματικά γεγονότα του κάθε μηνός, αρχίζοντας από τα παλιότερα και φθάνοντας μέχρι των ημερών μας, που ενέπνευσαν τους στίχους του ποιήματος. Παραθέτω την στροφή και τα συνοδευτικά ερμηνευτικά σχόλια για τον μήνα Απρίλιο, στα οποία τονίζω την περίπτωση Κουκκίδη που κυριάρχησε στην ποιητική μου σύλληψη αυτού του μηνός Απριλίου, όπως γίνεται εμφανές αμέσως μετά την ανάγνωση της παρατιθέμενης στροφής και των σχετικών με αυτήν σχολίων μου:

Απρίλιος. Ανάσταση ντυμένη στ’ άρματα

Ημέρα του Αγίου Γεωργίου έφιππου

Αντιπαλεύοντας τον τεθωρακισμένο δράκο

Απρίλης

της

δι-Άνοιξης

Ο πιο σκληρός

μήνας

της χλόης

Απρίλιος Γεγονότα

— Απρίλιος —— Ανάσταση του Σωτήρος

23 Απριλίου —— Γεωργίου Τροπαιοφόρου

20 Απριλίου 1453 Είσοδος Φλαντανελά στον Κεράτιο

04 Απριλίου 1770 Ηρωϊκός θάνατος Ιωάννη Μαυρομιχάλη (Σκυλόγιαννη)

στον Μελίπυργο (Ορλωφικά)

10 Απριλίου 1821 Απαγχονισμός Γρηγορίου Ε΄

23 Απριλίου 1821 Μάχη της Αλαμάνας

24 Απριλίου 1821 Μαρτυρικός θάνατος Αθανασίου Διάκου

02 Απριλίου 1822 Έναρξη σφαγών Χίου (ανήμερα Πάσχα)

07 Απριλίου 1824 Θάνατος Λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι

10 Απριλίου 1826 Έξοδος Μεσολογγίου

22 Απριλίου 1827 Θάνατος Γεωργίου Καραϊσκάκη

24 Απριλίου 1827 Μάχη του Ανάλατου (Φάληρο)

06 Απριλίου 1941 Γερμανική εισβολή

18 Απριλίου 1941 Αυτοκτονία πρωθυπουργού Αλεξάνδρου Κοριζή

27 Απριλίου 1941 Είσοδος Γερμανών στην Αθήνα. Αυτοκτονία Πηνελόπης

Δέλτα. Αυτοκτονία του φρουρού της Ακροπόλεως

στρατιώτη Κωνσταντίνου Κουκκίδη τυλιγμένου στην

Ελληνική Σημαία (Αγ. Γεώργιος Βράχου).

01 Απριλίου 1955 Έναρξη αγώνα της ΕΟΚΑ

21 Απριλίου 1967 Δικτατορία

04 Απριλίου 1968 Δολοφονία Martin Luther King

30 Απριλίου 1975 Πτώση της Σαϊγκόν

19 Απριλίου 1995 Βομβιστική ενέργεια Τίμοθυ Μακ Βέϊ στην Οκλαχόμα

09 Απριλίου 2003 Πτώση της Βαγδάτης

Ατυχώς, η περίπτωση Κουκκίδη σύντομα απεδείχθη «όνειρο θερινής νυκτός». Ένα χρόνο μετά την ολοκλήρωση του ποιήματος, ο ιστορικός Δημοσθένης Κούκουνας, διευθυντής του γνωστού πατριωτικού και αποκαλυπτικού περιοδικού ιστορίας, πολιτικής και προβληματισμού, «Λαβύρινθος» (τεύχος 10, Απρίλιος 2004), μετά από ενδελεχή έρευνα της υποθέσεως και εκ νέου αναδίφηση των σχετικών αρχείων, αποδόμησε πλήρως το περιστατικό, όπως μπορεί να πληροφορηθεί ο κάθε ενδιαφερόμενος από την ανάγνωση του άρθρου του. Μια πολύ περιληπτική περιγραφή του τι πραγματικά συνέβη έχει ακόμη ενδιαφέρον, κυρίως διότι ιχνηλατεί την δυναμική της διάδοσης και καθιέρωσης ως γεγονότος μιας ανυπόστατης φήμης, η οποία υιοθετείται μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή από συγκεκριμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης για λόγους καθαρά προπαγανδιστικούς.

Κατά την ημέρα εισόδου των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα στις 27 Απριλίου 1941, ο δημοσιογράφος Κωνσταντίνος Κουκκίδης, τότε ετών πενήντα (50), παρακολουθώντας από επαγγελματικό ενδιαφέρον τα ζωτικά σημεία της πόλεως που κατελάμβαναν οι Γερμανοί και τις φρουρές που εγκαθιστούσαν, άργησε να μεταβεί στα γραφεία της εφημερίδας που εργάζονταν, τα οποία ήταν κατάμεστα και από ανησυχούντες πολίτες που προσπαθούσαν να μάθουν τα τεκταινόμενα από τους δημοσιογράφους. Κάποιος συνάδελφός του, που μάταια τον αναζητούσε, έκανε το περιπαικτικό σχόλιο: «ο Κουκκίδης έπαθε κατάθλιψη από την είσοδο των Γερμανών και πήγε στην Ακρόπολη να αυτοκτονήσει». Η ρίψη από την Ακρόπολη ήταν μέχρι πρόσφατα ο παραδοσιακός τρόπος και τόπος αυτοκτονιών, κυρίως για συναισθηματικούς λόγους, όπως είχε αποτυπωθεί στα μυαλά των Αθηναίων και από το γνωστό ειδύλλιο της παλιάς Αθήνας «Ο Μιμίκος και η Μαίρη», που έγινε ευρύτερα γνωστό (τέλος δεκαετίας πενήντα ή αρχές δεκαετίας εξήντα, δεν θυμάμαι ακριβώς) από το ομώνυμο μελό του ελληνικού κινηματογράφου με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Ανδρέα Μπάρκουλη.

Οι παριστάμενοι πολίτες, οι οποίοι δεν αντελήφθησαν το πικρό χιούμορ του δημοσιογράφου που είπε αυτό που είπε, μετά την αποχώρησή τους από τα γραφεία της εφημερίδας άρχισαν να διαδίδουν τη φήμη ότι «ο Κουκκίδης αυτοκτόνησε από την λύπη του για την κατάληψη των Αθηνών από τους Γερμανούς», παρά το ότι μετά από κάποια ώρα ο Κουκκίδης έφθασε στο γραφείο του και συνέχισε έκτοτε την δημοσιογραφική του εργασία, καλύπτοντας τις αποφάσεις των γερμανικών δικαστηρίων, με βάση τις οποίες δημοσίευσε, μετά την απελευθέρωση, το 1946 και το βιβλίο του «Η Δικαιοσύνη τους!». Η φήμη όμως διαδόθηκε σαν πυρκαγιά στον πιεσμένο λαό των Αθηνών, με τον κάθε ένα που την άκουγε να την αναμεταδίδει εμπλουτίζοντάς την με δικές του φανταστικές λεπτομέρειες. Έτσι έφθασε στην ελληνική παροικία του Καΐρου και στους καταφυγόντες στην Αίγυπτο Έλληνες πολιτικούς και στρατιώτες και μέσα από αυτούς πέρασε σε Βρετανούς πολεμικούς ανταποκριτές, για να αποκτήσει «οντότητα» μέσα από την λαϊκή βρετανική εφημερίδα «Νταήλυ Μαίηλ», η οποία στο φύλλο της της 9ης Ιουνίου 1941 περιέγραψε με ανύπαρκτες λεπτομέρειες το ανύπαρκτο γεγονός: «Ο Κώστας Κουκίδης, Έλληνας στρατιώτης, φύλαγε τη γαλανόλευκη ελληνική σημαία στην Ακρόπολη, στην Αθήνα, όταν μια ομάδα από ναζί τον πλησίασε. Κρατούσαν την σβάστικα στα χέρια τους. “Κατέβασε την σημαία”, του είπαν, “και ανέβασε την δική μας”. Ο Κώστας δεν ήξερε τη γλώσσα τους μα κατάλαβε. Έσφιξε τα δόντια του, έλυσε το σκοινί και αργά άρχισε να κατεβάζει την γαλανόλευκη. Αμίλητος… Ύστερα κοντοστάθηκε για μια στιγμή, κάρφωσε τα μάτια του στον Γερμανό επί κεφαλής και απότομα μ’ ένα σάλτο βρέθηκε στο διπλανό βράχο, τυλίχτηκε με τη σημαία και ρίχτηκε στο κενό. Διακόσια μέτρα βάθος».

Παρενθετικά, εδώ θα πρέπει να λεχθεί ότι αμέσως μετά την έπαρση στης γερμανικής σημαίας στην Ακρόπολη, κατόπιν διαταγής του Γερμανού στρατιωτικού διοικητή, ακολούθησε ξανά και η έπαρση της ελληνικής σημαίας σε διπλανό ιστό, και έκτοτε, καθ’ όλη την διάρκεια της γερμανικής κατοχής, παρέμεινε κυματίζουσα και ουδέποτε υπεστάλη.

Επανερχόμενοι στο θρυλούμενο γεγονός, η επί πολλά χρόνια ενδελεχής έρευνα όλων των σχετικών στρατιωτικών μητρώων, αρχείων (ελληνικών και γερμανικών) αλλά και των εγγραφών και καταγραφών των αστυνομικών τμημάτων, νοσοκομείων και νεκροταφείων κατά τις επίμαχες ημέρες, η οποία διεξήχθη κατόπιν κυβερνητικής εντολής αμέσως μετά τον πόλεμο, ουδένα στρατιώτη Κωνσταντίνο Κουκκίδη ή Κουκίδη ενετόπισε, και ουδεμία παρόμοια περίπτωση αυτοκτονίας από οιονδήποτε διαπίστωσε. Ακολούθησε δημόσια έκκληση για εντοπισμό πιθανών συγγενών, γειτόνων ή γνωστών του ατόμου ή του περιστατικού, όμως ουδείς ενεφανίσθη, καίτοι αν υπήρχε συγγενής θα εδικαιούτο και συντάξεως. Παρόλα αυτά τις τελευταίες δεκαετίες η ιστορία επανήλθε παγιδεύοντας τους καλοπροαίρετους αποδέκτες της, εμού συμπεριλαμβανομένου, έως ότου αποδομηθεί από έναν αντικειμενικό ιστορικό του εθνικού χώρου, ο οποίος έπραξε στο ακέραιο το καθήκον του, σεβόμενος τα πραγματικά γεγονότα και απορρίπτοντας τα ανύπαρκτα περιστατικά. Για την ιστορία, ο δημοσιογράφος Κωνσταντίνος Κουκκίδης πέθανε σε βαθύτατο γήρας το 1974!

Η όλη υπόθεση θυμίζει την Ιλεάνα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το κορίτσι που υποτίθεται ότι σκότωσαν οι απριλιανοί «φασίστες», το οποίο όμως, όπως απεδείχθη, ήταν ένα ολοζώντανο μοντέλο διεθνούς εταιρείας καλλυντικών. Τέτοιες (και χειρότερες) μυθοπλασίες, με τις οποίες τρέφεται επί μονίμου βάσεως ο χώρος της αριστεράς, δεν είναι ίδιον και πρέπον να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στον εθνικό χώρο, δεδομένου μάλιστα ότι πραγματικοί, ήρωες και μάρτυρες του έθνους παραμένουν στην αφάνεια ως μη όφειλαν, και η ιερή σκιά τους επιζητά ακόμη, τουλάχιστον ένα μνημόσυνο, αν όχι την δημόσια αναγνώρισή τους από ένα ημιμαθές αστικό κατεστημένο της «γκλαμουριάς», που δεν επιθυμεί να γνωρίσει, ή και αποστρέφεται, την ιστορία της πατρίδος του.

από τον Χρίστο Γούδη

Καθηγητή Πανεπιστημίου

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ